Adopted By 5SOS

Chapter 6 (Lange, ongemakkelijke rit)

Chapter 6

We begonnen met het lopen naar hun auto. Ze opende de deur en ik stapte met tegenzin in. 

Tranen dreigde te vallen als ik dacht aan de pijn en de angst die ik zou krijgen nu ik meega met deze mensen, maar het was niet mijn keuze.

Ik had geen keuze. Vanaf de minuut dat mijn ouders gemeen gingen doen had ik geen keuze meer.

Ik mocht niet mijn mening geven, of vragen stellen. Ik moest erin meegaan hopend dat ik niet werd gestraft .c

Ik was het meest bang om gestraft te worden. Na wat ze met me zouden doen was ik bang.

Ik kon niemand vertrouwen, jongens schrokken me af en meiden intimideerde, al leken ze nog zo schattig en ontschuldig, ze zijn niet echt wat ze lijken. En jammer genoeg vond ik dat uit op de harde manier.

Ik herinnerde mijn vader, hij had zijn vrienden over de vloer om op me te letten.

Ze leken aardig maar ze werden steeds bozer en woester. Ze sloegen me, deden me pijn als ze zagen dat ik wat fout deed of iets wat ze niet leuk vonden.

Zelf al zou ik het mijn ouders vertellen zouden ze er niks om geven, ze hield niet eens van me.

Dus ik werd constand mishandelt. Ik realiseerde dat iedereen hetzelfde was. Iedereen is kwaadaardig. De hele mensheid.

Ik werd uit mijn gedachten getrokken door een dichtslaande deur wat me liet terugdeinzen. 

Hier begint het allemaal. 

''Oeps sorry, ik bedoelde het niet om de deur zo hard dicht te slaan'' Bood de jongen met zwart haar zijn excuses aan.

Ik trok mijn wenkbrauwen op in verwarring. Wat? Ik wist zeker dat dit het punt was waar hij me zou slaan en zou gaan schreeuwen tegen me.

Terwijl hij zegt hoe waardeloos en stom ik ben, maar niet zijn excuses aan bieden. Misschien zijn ze bang, bang om het hier te doen.

Ja ze zullen wachten. Totdat we 'thuis' zijn.

Ik dacht aan dat woord thuis.

Ik ben al heel lang niet thuis geweest. Thuis was niet hetzelfde sinds mijn ouders me begonnen te mishandelen.

Thuis was een gevangenis cel geworden. Een cel waar iemand mishandelt word.

Dat is wat ik eigenlijk altijd vermeden heb.

''dus....'' Zei de jongen met het blonde haar.

Ik antwoordde niet. Ik hield mijn blik naar beneden gericht om hun blikken te vermijden.

De andere jongen met blond haar was aan het rijden met 'Ashton?' naast zich.

Ik ben vrijwel zeker dat dan zijn naam was... Ashton.

Ik trok mijn wenkbrauwen weer omhoog. Waar was 'ze'.

Ze is vreselijk stil geweest. Ik voelde me iets vrolijker dat ze weg was en me niet constant aan het beledigen was.

''Goed, zullen we beginnen met de namen? Vind je dat goed Cassidy?'' zei de zwartharige jongen.

Ik knikte. ''Ik ben Calum'' glimlachte hij. Ik knikte opnieuw naar hem. ''Ik ben Michael'' zei de blonde jongen naast me. (Michael's haar is nu een andere kleur, maar ik vertaal het boek en toen dit boek begon had Michael nog die kleur :) Dus please niet reageren met dat zijn haar een andere kleur is, ily)

''Ik ben Ashton'' zei de jongen met lichtbruin haar in de passagiersstoel.

Dus ik had het goed, zijn naam is Ashton.

''En ik ben Luke'' zei de jongen die aan het rijden was, kijkend naar me door de achteruitkijkspiegel.

Ik knikte terwijl ik ons oogcontact verbrak.

Calum

Michael

Ashton

En

Luke

Mijn nieuwe.... voogden.

----------------------------------------------------------------

(A/N)

Dankje voor de reads al X, ily all x