Adopted By 5SOS

Chapter 9. (Wat heb ik zojuist gedaan?)

Chapter 9

Ze staarden allemaal naar me, wat me extra oncomfortabel maakte.

De deur ging open en de dokter liep naar binnen, ik keek naar hem ''Het is goed Cassidy, luister niet naar ze'' grijnsde hij zonder dat de jongens hem opmerkte.

''W-wat?'' fluisterde ik. ''Ze zijn niet echt, luister niet naar de Cassidy'' zei hij.

Hij probeerde om me gek te laten lijken. ''Ik weet wat je aan het doen bent'' zei ik, nog steeds kijkend naar de dokter. ''Wat is er aan de hand?'' Vroeg Michael.

De dokter liep naar Michael en fluisterde dingen in zijn oor. ''Hij liegt'' snikte ik.

''Oh'' zei Michael terwijl hij naar me keek met sympathie. ''Hier zijn de pillen, ik geef ze aan jou meneer Hemmings'' Zei hij terwijl hij de pillen overhandigde aan Luke.

''Jullie kunnen vertrekken'' Zei hij terwijl hij naar de deur wees met zijn hand.

Ik klom uit het ziekenhuis bed en volgde hun zuchtend in frustratie. We kwamen allemaal aan bij de auto en klommen vervolgens in de auto, pas toen we begonnen met rijden realiseerde ik hoe ongemakkelijk dit eigenlijk wel niet was.

Waarom moest die stomme dokter dat nou vertellen. ''omdat hij je haat, net zoals iedereen kijk om je heen'' fluisterde 'ze' in mijn oor. Ik keek om me heen. Michael liet Calum wat zien op zijn telefoon. Ik zuchte. Hij fluisterd dingen in zijn oor. Ze keken allebei op kijkend naar mij wat ervoor zorgde dat ik mijn blik weer werpte op mijn voeten.

Ik had het gevoel dat ze over me aan het praten waren of ergens over wat met mij te maken had. ''Ze zijn, erover aan het praten hoe vreselijk je bent'' Lachte 'ze' spottend in mijn oor. Ik zuchte opnieuw. Kijkend naar hun vanuit de hoek van mijn oog. Calum knikte akkoord gaand met iets wat Michael tegen hem had gezegd.

''Ik weet wat hij heeft gezegd, zou je het leuk vinden om het te weten?'' Vroeg 'ze' met een rare klank in haar stem. Mijn wenkbrauwen trokken samen in verbazing. Ik knikte. ''Hij zei, wanneer we van deze snelweg afgaan laten ze je achter in een donkere lege straat'' zei 'ze' in een serieuze toon wat me liet trillen in angst en kippenvel liet ontstaan op mijn armen.

''Cassidy? Gaat het? Het lijkt alsof je een geest hebt gezien lief'' Zei Ashton, waardoor iedereen keek behalve Luke (want hij reed). Ik kon niet reageren. Zouden ze me echt achterlaten? Helemaal alleen?

''Cassidy waarom knikte je eerder? Niemand vroeg je wat?'' vraagte Luke aardig vanuit voor, kijkend naar me via de achteruitkijkspiegel. ''uh-um ik..'' ik was verbluft. Wat moest ik zeggen? ''Waren ze tegen je aan het praten? De stemmen'' vroeg Michael.

De manier waarop hij keek voelde als een klap in mijn gezicht. ''Ik-ik ben niet gek'' snikte ik. ''Wat bedoel je lief, niemand denkt dat je gek bent. Laten we eerlijk zijn we zullen je niet veroordelen, zo zijn we niet.'' Zei Calum. Ik slikte terwijl ik mijn ogen sloot en knikte.

Ik heb eigenlijk niemand verteld over 'haar' en om eerlijk te zijn was ik bang van wat ze zouden denken. Willen ze me nog steeds achterlaten in een donkere, lege straat?'' Ik was nog steeds boos op mezelf omdat ik zo open voor ze was.

Ik heb nog nooit zo open en comfortabel met iemand gepraat sinds ik een klein meisje was. En eigenlijk wil ik dat liever zo houden. Al mijn problemen leken me kwetsbaar te maken en als iemand kwetsbaar was kan iemand zo de controle over je nemen.

Ik zal beter mijn mond houden. Ik zal mijn mond houden.

''Gaan jullie me achterlaten?'' De woorden rolde zo snel over mijn tong dat ik geneens doorhad wat er net was gebeurt. Snel sloeg ik mijn hand voor mijn mond. STIL, ik moest stil zijn.

''Wat?!'' snauwde Luke terwijl hij op de remmen trapte en omdraaide en me aankeek met woedende ogen. Ik schrok. Thank god dat er niemand anders was op deze... donkere lege straat. Oh god. ''Wat bedoel je, waar ben je over aan het praten?'' vroeg Luke. Zijn stem klonk boos wat me nog banger maakte.

''Hebben ze je dat verteld Cassidy?'' vroeg Michael. ''Michael waar the f*ck ben jij in godsnaam over aan het praten'' siste Luke. Oh god hij is boos... Dat is zeker niet goed. ''Calum en ik lezen veel over mensen die schizofreen zijn. '' zei hij.

Misschien is dat wat ze aan het doen zijn? ''Het zegt dat ze in hun brein gaan en praktisch hun lichaam overnemen, ze vertellen hun een complete leugen en de persoon vetrouwd hun op een of andere manier zo goed om hun te geloven.'' zegt Michael kijkend naar mij voordat hij weer naar Luke kijkt.

''Wat hebben ze gezegd?'' Vroeg Luke. Ik antwoordde niet en probeerde oogcontact te ontwijken met hun allemaal. ''Cassidy'' schreeuwde hij. Ik schrok en snikte zachtjes. ''Luke'' Siste ze allemaal. ''Je maakt haar bang'' scholden ze. ''Sorry'' zei Luke kijkend in mijn ogen, alle woede was verdwenen uit zijn ogen.

''Cassidy'' fluisterde Ashton. ''Je kan ons vertrouwen'' zei hij kalm. Ik lachte mentaal, ik kan ze vertrouwen! H*ll no nooit niet zelfs niet in miljoenen jaren zou ik ze kunnen vertrouwen. Maar iets in me knapte en alles kwam uit mijn mond. ''Ze zei dat jullie me zouden achterlaten in een donkere lege straat en dat jullie niet voor me zouden zorgen'' Ik schrok van mijn woorden en sloeg mijn hand voor mijn mond en beet er zachtjes op.

Wat heb ik zojuist gedaan.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------(A/N)

Ily all <3 Nieuwe update omdat ik niks te doen had

xx