ANNEMİN İNTİKAMI🩸(+18) (TOXİC SERİSİ II)

26'🩸

Başımı iki yana sallayıp silahı onun avcuna bıraktım.

"Ben gidiyorum."

Arkamı dönüp gitmek için bir adım attığımda kolumdan tutup durdurmuştu.

"Nereye?"

"İtalya'ya..." dedim ve ardından deli gibi gülümsedim.

"On bir yaşımda hayalimi sormuştun bana hatırlıyor musun?"

Sözlerimin ardından kolumu elinden çektim.

"İtalya'ya gitmek ve Milano'yu gezmek istediğimi söylemiştim. Sende gülerek reşit olduğumda beraber gideriz demiştin."

Babamın yüzündeki öfke silinmişti.

"Sonra annemin nasıl öldüğünü öğrendim ve yeniden bir hayal kurdum."

"Arzu yeter..." dedi kısık bir tonda.

"Rasim'in kanından olan herkesi bu dünyadan yok etmek ve ardından İtalya'ya gidip annemin adına bir kadeh kaldırmak."

Babam yumruklarınu sıkarak gözlerime bakmaya devam etmişti.

"Babam beni büyük bir hayal kırıklığına uğrattığı için ikinci plan-"

"Sana yeter dedim lan!"

Gür sesi bütün evi kaplarken babamın öfkeden kızarmış gözlerine inatla bakmaya devam ettim.

"Karımın nasıl öldüğünü ben gördüm! Acısını senelerce ben taşıdım içimde ve sırf ondan bir parça hayatıma girdiği için tutundum bu siktiğimin dünyasına!"

Öfkeden alnında beliren damarları deli gibi atarken işaret parmağını üzerime salladı.

"Ona da karıma yaşattıklarımı yaşatmayacağım diye yemin ettim kendime! Ne istersen yaptım, her zaman arkanda durdum ve bir kez olsun hiçbir kararının karşısında durmadım!"

Senelerdir bana dolmuş ve şimdi öfkesini kusuyormuş gibiydi. Öyle deli bir öfke vardı gözlerinde...

"Ama belli ki bu yaptıklarım seni nankör ve bencil bir insana çevirmiş! O zaman yaptığım bu yanlışı düzeltmek de bana kalır!"

"Ne yapacaksın! Söyle baba, anneme yaptığın gibi beni eve mi hapsedeceksin! Ya da anneme çektirdiğin o eziyeti bana mı uygulayacaksın!"

Sessiz kalmıştı, çünkü anneme yaptıklarını bilmediğimi sanıyordu.

"Söylesene, beni senin gibi bencil yalnızca kendini düşünen ve kendi isteği için herşeyi yapabilecek biri olarak yetiştirdiğin için eziyet mi edeceksin? Ne yapacaksın!"

"Sen bunları nereden biliyorsun?"

Sesi titremişti...

"Ben herşeyi biliyorum baba..."

"Ben kimseye eziyet etmedim. Sadece anneni korumak istedim."

Başımı salladım ve geri geri adımlarken cevap verdim.

"Eminim öyledir."

Merdivenlere dönüp çıkmaya başladığımda arkamdan seslenmişti.

"Hayatım boyunca kimseden sevgi görmediğim için annenin sevgisini yabancıladım. Bu yüzden yaptım ne yaptıysam."

Durdum...

"Çok fazla düşmanım vardı ve annene karşı sevgimi belli edersem beni nereden vuracaklarını çok iyi bilirlerdi. Bu yüzden kaçtım annenden ve bu yüzden yaptım herşeyi. Birinin beni sevdiğini hissetmek beni korkutmuştu."