ANNEMİN İNTİKAMI🩸(+18) (TOXİC SERİSİ II)

62'💔

Adamlara gitmesini işaret ettiğinde elimdeki silahla birlikte ellerimi başımın üzerine koydum. Hala aklım almıyordu, ben bunca sene hasretiyle yanıp tutuştuğum kadını bana düşman olarak yaşadığını görmüştüm.

Beni onsuz kızımı annesiz bırakmıştı. Sırf benden intikam almak için yapmıştı. Herkes çıkıp gittiğinde koca konağın avlusunda ikimiz kalmıştık.

"Ben anlayamıyorum lan! Aklım almıyor!" diyerek yeniden Dilay'a baktım.

"Beni geçtim artık! Benden çıktı bu iş!"

Dedikten sonra silahlı elimle konağın dış kapısını işaret ettim.

"O acısını çığlığıyla atmaya çalışan acısından can çekişen kızına da mı acımadın!"

İlerimde sadece beni dinliyordu. Kızım o sokakta bağıra bağıra acı çekerken ben burada ne yapıyordum...

"Dilayyy!"

İsmini uzatarak üzerine yürüyüp kollarından tuttum.

"Bana bir açıklama yap Dilay!"

"Yapacak bir açıklama yok Savaş. Ben ne yaptıysam kızımı korumak için yaptım. Eğer Rasim'i öldürdükten sonra yeniden sana gelseydim o toprağın altında ben değil kızım olacaktı."

"Lan..."

Ondan bir kez daha uzaklaşıp kafama vurmaya başladım.

"Ben ikinizi de korurdum! Ben ölürdüm ama sizi yaşatırdım lan!"

"Sen daha beni koruyamıyordun! Kızımı mı koruyacaktın!"

"Ko-rur-dum!"

Heceleyerek avazım çıktığı kadar bağırdım.

"Ben senelerce o mezarlığın başında ağladım lan! Dayanamıyorum, yapamıyorum diye ağladım! Seni hayal ederek uyudum, senin elbiselerinle yattım kalktım!"

Nefes nefese gözyaşlarım akarken gözlerine baktım.

"Bana acımadın tamam hakettim. Ama o kız bunların hiçbirini haketmedi!"

"Yüreğin kalbinden sökülüyor değil mi? Ama hala yaşıyorsun, acı içini kemiriyor seni süründürüyor ama nefes alıyorsun. Ne yaşadığını anlayamadan kendini acının bataklığına gömülürken buluyorsun ve bir türlü batıp ölemiyorsun değil mi?"

Bir adım atmıştı bana, kokusu öylece burnuma dolmuştu. Kokusu değişmişti, bu benim aşık olduğum kadın değildi.

"Ben bunları seninle tanıştığım günden bu yana yaşıyorum. Çaresizlik ne kadar acı verici değil mi? Ben o çaresizliği senelerce çektim."

Elimi tutup kalbinin üzerine koyduğunda kaşlarımı çaresizce çattım. Gerçekten yaşıyordu, kalp atışlarını avcumda hissediyordum.

"Duyuyor musun? Çığlık atıyor acıdan, iyi dinle bu çığlığı."

Diğer elini de ben tutup yüreğime koydum.

"Sen duyuyor musun? Ölmeden önce son çırpınışları bu, iyi dinle bu çırpınışı."

Sessizce gözlerime bakmıştı, gözyaşlarımın ardı arkası kesilmiyordu.

"Keşke kızını da alıp gitseydin. Seneler sonra karşıma çıktığınızda bu kadar canım yanmazdı. Çünkü benim yavrumun hiçbir suçu yoktu. O bu acıların hiçbirini haketmedi."

Elini kalbinden çekip yüzüne ciddiyet takınmıştı.

"Yakamızdan olur muydun? Bizi rahat bırakır mıydın? Sen beni kendi ellerinle terk etmene rağmen döndün dolaştın belanla birlikte yine beni buldun. Sen daha benim peşimi bırakmıyordun kaldı ki çocuğuma huzurlu bir hayat sun!"