De reis naar Londen

55

Jana trok me mee naar de eetkamer van de dokters en verpleegsters. Het wa middag dus ze zaten allemaal te eten, sommige aten boterhammen en andere een warme maaltijd uit de refter. 'Kijk deze mensen kunnen je niet zien, maar jij kan wel dingen verplaatsen als je je inspant!' Ze liep naar een boek dat scheef op een plank stond gaf het een tikje en het viel op de grond. Sommige mensen keken eens op, maar één verpleegster bleef kijken. Ze staarde recht in Jana's ogen. 'Waarom kijkt ze zo naar je?' vroeg ik haar. 'Ze zeggen dat ze geesten ziet! Maar anderen zeggen dan weer dat ze zelf ooit in coma lag en hier ronddwaalde.' Ik zette een stap richting de vrouw, maar Jana hield me tegen. 'Dat zou ik niet doen!' zei ze. 'Waarom niet?' 'Er heeft haar ooit iemand van ons haar aangeraakte en toen begon ze hysterisch te brullen, en ik weet niet of je het weet maar wij kunnen niet tegen gebrul. Er zijn toen veel geesten gestorven, niet alleen als geest maar ook als mens! Dus als er ooit eens iemand schreeuwt en je bent te dichtbij, tja dan ben je voor goed weg!' Ik keek haar een beetje benauwd aan maar het leek niet of ze alle moment zou gaan zeggen dat ze een grapje maakte. We zeiden er niks meer over en gingen verder.

Even later waren we in een andere ruimte, ik denk de wachtzaal. Er zaten kinderen, mannen, vrouwen, bejaarden, zelf honden! 'Kijk zie je die vaas daar staan?' vroeg Jana me. Ik knikte als antwoord. 'Nou die staat een beetje op de rand, het is nu aan jou om te op de grond te krijgen.' Ze duwde me richting de vaas. Ik probeerde tegen de vaas te stompen, maar ik ging er gladjes door. Ik probeerde nog eens maar het lukte niet! 'Je moet je er op focussen! Je moet het voor je zien dat je de vaas op de grond smijt!' riep Jana. Ik kijk naar de vaas focuste me erop, maar neen ik zat er weer door! Ik keek de vaas aan hield mijn hand klaar en zag zo voor me dat ze op de grond viel, en voor ik het doorhad lag ze ook echt op de grond. Ik draaide me om en liep naar Jana. 'Het is met gelukt!' riep ik luid en begon met haar in het grond te springen. 'Ik ben fier op je! Als je dat maar weet!' Ik glimlachte triomfantelijk naar haar. 'Kom tijd voor het volgende!' ze huppelde weg en ik volgde haar op de voet.

Sorry voor het kleine stukje en het lange wachten :'(

Degene die mijn boek nog steeds lezen, heel erg bedankt!

Jullie zijn de beste!!

Kusjes me xxx