De reis naar Londen

Dit boek is © Amber Miniscloux

Het was avond ik zat te smsen met een vriendin, dat deed ik eigenlijk bijna elke avond. We waren druk bezig over mijn reis, morgen ging ik namelijk naar Londen vertrekken samen met mijn vriendin Ammelie. Het was een cadeau van mijn ouders voor mijn 18de verjaardag, ik was er echt heel blij mee! Oke het was nu al redelijk laat tijd om te slapen, ik knipte mijn lampje uit draaide me om en lag net bijna te slapen toen er op mijn venster getikt werd. OMG wat was dat, ik schoot recht en keek naar mijn venster maar zag niks verdacht. Maar toen opeen was het daar weer, ik stond langzaan op en sloop naar mijn venster. Ik deed mijn gordijn op een kiertje en keek erdoor, er was niks speciaal te zien. waarschijnlijk weer zo'n joch dat mensen probeert bang te maken. Net het moment dat ik mijn gordijn dicht had gedaan sprong een gestalte ervoor, ik verschoot me een ongeluk en slaakte een gilletje. Toen ik iets veter keek zag ik dat het mijn vriendin Ammelie was. Een zuch verliet mijn lippen. Ik deed het raam open en liet haar binnen. 'Amber ik kan niet slapen! ik ben zo zenuwachtig voor morgen! Misschien gaan we One Direction ontmoeten of ..." Ze kon haar zin nog niet afmaken of ik onderbrak haar al. "Ammelie wees nou eens eerlijk de kans dat wij One Direction ontmoeten is zo klein dat je het niet een met het blote oog kan zien." Ze sprak nog een beetje tegen maar stopte al gauw, ze was zo moe dat een geeuw haar mond verliet. Ik stelde haar voor dat ze hier kon blijven slapen, zodat ze nietmeer in het donker terug zou moeten keren. Je weet nooit wat voor mensen er s'nachts nog rondlopen. Ze ging aan de andere kant van mijn 2 persoonsbed liggen en viel al snel in slaap. Mij lukte het niet zo gauw, maar na 10 minuutjes lag ik dan eindelijk te slapen. DE VOLGENDE OCHTEND: Het was 6 u en wekker liep af, ik wou me omdraaien maar realiseerde me toen dat Ammelie was blijven slapen en dat ik mijn koffer nog moest maken. Ik sloop zo stil mogelijk uit mijn bed, ging een koffer gaan halen en begin in te pakken. Na een tijdje werd Ammelie eindelijk wakker. Ik ging naar haar toe en zei dat we vandaag naar Londen zouden vertrekken, haar ogen stonden meteen wagenwijd open en ze spring op uit het bed, ze snelde haar naar het raam maar viel over mijn koffer. Ja je kan het ja al voorstellen mijn hele kamer bezaaid met kleren en Ammelie al kreunend van de pijn op de grond. Ik hielp haar rechtstaan, maar niet veel later was ze al door mijn raam geklommen en zo via de boom naar beneden. Waarschijnlijk moest ze zelf ook nog haar koffer maken. Ik liet mijn kleren voor bekeken en ging naar beneden, ik had honger gekregen. Eenmaal beneden zag ik mijn kleine broer al zitten, het was immers nog maar half 7 maar die kleine man was toch al wakker. Ik ging naar de keuken en smeerde me een boterham met choco, ik liep naar de zetel en plofte naast mijn broer neer. Hij schrok een beetje van me, zag ik er dan zo slecht uit? Toen mijn boterham op was ging ik terug naar boven, ik ging mijn kleren gaan op plooien en terug in mijn koffer steken. Na 45 minuutjes was ik eindelijk klaar, het was ondertussen al half 8 ik stuurde snel een berichtje naar Ammelie en ging toen mijn ouders gaan wakker maken. Ik ging mijn kleine broer gaan halen en samen slopen we naar boven, we deden zo zacht mogelijk de deur van mijn ouders open en sprongen toen op hun bed, mijn kleine broertje gierde het uit. Mijn ouders waren eerst wat boos maar konden er dan ook om lachen. Ik moest op het vliegveld zijn om 10 uur en om 12 uur had ik mijn vlucht. We makten ons klaar en gingen toen naar Ammelies huis. Eenmaal daar aangekomen snelde ik me naar de voordeur en bleef op de bel duwen tot er iemand open deed, ik snelde naar binnen naar Ammelie haar kamer, hielp haar nog wat met de laatste dingetjes in te pakken en toen gingen we samen naar beneden. Ze nam afscheid van haar ouders en huppelden toen samen naar de auto. Toen we eindelijk in de auto zaten begon ik echt te stressen, het was al half 10 en we moesten nog helemaal van Gent naar Brussel! Mijn moeder beloofde me dat we het wel zouden halen. Het was kwart na 10 en we waren eindelijk in Brussel, veel tijd voor afscheid te nemen was er niet echt. We snelden ons naar de inchek balie. Eindelijk we waren door alle beveiliging poortjes gegaan en konden nu op ons gemak een koffietje drinken, het was nog maar 11 uur nog 1 uurtje wachten. Ammelie en ik pratte nog wat over koetjes en kalfjes en het uur was al snel voorbij gevlogen. We stapten in het vliegtuig en vertrokken eindelijk naar Londen. HEEEY BESTE LEZERS DIT WAS DUS HET 1STE STUKJE VAN MIJN EERSTE VERHAAL HIER OP WATTPAD. IK HOOP DAT JULLIE HET GOED VINDEN WANT IK PERSOONLIJK VIND HET NIET ZO GOED. SORRY ALS ER VEEL FOUTEN INSTAAN ENZO MAAR IK HEB DIT HELEMAAL OP MIJN IPOD GESCHREVEN DUS... GELIEVEN EN COMMENTJE TE GEVEN EN ZEGGEN WAT JE ERVAN VIND OF EEN IDEETJE OF ALS JE OOK EEN ROL IN HET VERHAAL WILT SPELLEN. GROETJES AMBERTJEEEEUH XOXO