De reis naar Londen

Ik heb niemand !

AMBER POV.

Na die avond in de zetel had ik het gevoel dat Harry me ontweek, zou hij boos op me zijn? Ik ging naar Niall's kamer, misschien wist hij hier wel meer van. 'klop klop' 'Kom binnen' zei Niall's lieve stem. 'Ahn Amber, jou had ik niet verwacht! Wat kom je hier doen?' 'Nou hu...' Hoe moest ik dit nou zegen?! 'Ik vroeg me af of jij misschien weet waarom Harry me negeert?' vroeg ik angstig. 'Harry negeert jou niet Harry denk gewoon dat jij niet...' hij keek angstig naar mijn blik. 'Dat ik niet...' vroeg ik. 'Sorry Amber maar ik weet er niks over en nu mijn kamer uit!' Ik schrok een beetje van zijn humeurs wisseling. Wat was er opeens met hem! En wat was hij net van plan om te zegen? Die zin die Niall tegen me zei bleef maar door mijn hoofd spoken 'Harry denk gewoon dat jij niet..' dat ik wat niet? Aaarg ik werd hier zo gek van! Ik besloot nog een naar het ziekenhuis te gaan om mijn verhaal aan Ammelie te doen. Ok ja ze kon misschien niet antwoorden of zo, maar in de film zie je toch altijd dat mensen je kunnen horen?!

In het ziekenhuis aangekomen ging ik meteen naar Ammelie haar kamer. Ik deed de deur zachtjes open ok al was dat niet echt nodig. WAAT!? Ammelie lag daar niet meer! Ik spurtte naar de balie en vroeg dan half buiten adem 'waar ligt Ammelie ?' Ik zag dat Merel alweer aan de balie zat. 'Ammelie ligt nu op kamer 266' zei Merel vriendelijk. Ik liep langzaam naar de lift, omdat ik eigenlijk nog altijd een beetje buiten adem was. Eenmaal toegekomen op de 2de verdieping huppelde ik naar kamer 266. Ik klopte zachtjes op de deur en tot mijn verwondering riep er iemand terug 'kom binnen.' Leefde Ammelie weer? Ik deed de deur wagenwijd open en zocht de kamer af naar Ammelie. Toen ik haar eindelijk vond in een hoekje bij het raam was mijn moed al weggezakt om haar te vertellen over Harry en of ze nog leefde. Dit was een soort van zaal, met allemaal bedden met allemaal mensen op. Één van hen zal geroepen hebben dat ik binnen mocht komen, deze mensen zagen er misschien vriendelijk uit toch wou ik niet dat ze mijn verhaal hoorde! Ik deed het gordijntje naast haar bed dicht, dit gaf me al een beetje meer een privacy gevoel. En toen begon ik met snikken. 'Ammelie, ik .. snik snik ... ik denk dat ik Harry echt leuk vind, maar .. snik... maar hij negeert me de hele tijd ... snik snik!' Ammelie bewoog voor geen centimeter, maar ik voelde me opgelucht eindelijk wist iemand hoe ik me voelde! Ik gaf Ammelie nog snel een onhandige knuffelen deed toen het gordijntje open. Al de mensen in de zaal keken me medelevend aan, nu ik eens nadacht was het wel opvallend stil geweest in de zaal! 'Het komt wel goed meisje' zei een oudere man met een krakende stem. Ik begon weer te snikken en viel op de man zijn bed, hij probeerde me te kalmeren en na een tijdje lukte het ook. 'dddd ddank snik dankje' zei ik, en liep toen de grote zaal uit. Ik was niet van plan om al meteen naar huis te gaan, ik zou eerst nog eens naar het park gaan. Ik was nog niet lang in Londen maar toch wist ik alles een beetje zijn, gewoon omdat ik een soort van fotografisch geheugen heb op dat vlak. Voor Aardrijkskunde had ik op school altijd goede punten! Ik liep naar een bankje en plofte er op neer. Daar zat ik dan in het park op een bankje helemaal alleen. Ik begon weer te snikken en legde me neer op het bankje. En zo viel ik in slaap.

HOI, SRR DAT HET ZOLANG DUURDE. HEB NU GRIEP DUS NU HEB IK TIJD ZAT. DAT WIL ZEGGEN DAT ER DUS VEEL NIEUWE STUKJE BIJ KOMEN. GROETJES A.