De reis naar Londen

Een avondje alleen.

POV Amber:

Toen ik was weggelopen uit het hotel was ik zo radeloos! Ik wist niet naar waar ik moest gaan. Mijn ouders heb al al een week of langer niet meer gehoord, die zijn vast en zeker boos en in paniek! Misschien hebben ze de FBI al gebeld om ons te komen zoeken. Of hebben ze er veel vertrouwen in ons, ik ben al bang om terug naar huis te gaan! Ik viel op de grond en begon tranen uit tuten te wenen. Daarna realiseerde ik me dat ze de brief al konden gevonden hebben en ik snel weg moest, de eerste plaats die in me op kwam was bij Amalia dus ging ik daar maar naartoe. En eerlijk gezegd heb ik er nog niet zoveel spijt van, ze voelt al aan als 1 van mijn beste vrienden! Ze zag me al huilend op haar stoep liggen en nam me meteen mee naar binnen. Ze deed een dekentje rond me en bood me meteen iets om te eten en te drinken aan, ze luisterde ook naar mijn verhaal wat er was gebeurt enzo. Ze voelde zich zo schuldig dat ze me dat had aan gedaan, dus ze zou me zeker helpen en goed voor me zorgen. Ik voelde me hier zo veilig! Maar toen moest ik zo'n dom sms'je krijgen! 'Je dacht dus dat je kon vluchten voor mij? Verkeerd gedacht, je bent niet meer veilig bij Amalia ~A' Mijn ogen werden groot. Niemand wist waar ik was! Niamand! Alleen Amalia en ik zelf. Ze zag dat er iets mis was want ze vroeg of het wel ging. Natuurlijk ging het niet goed, maar ik had nu even geen zin in een groot drama. Ik wou een berichtje terug sturen, maar was bang, dus deed het toch maar niet. 'Ik heb honger! Ik ga even wat uit de keuken halen. Moet je ook iets hebben?' 'Nee.' Ik liep naar de keuken en pakte een appel, ik spoelde hem af onder het water en beet er toen in. Ondertussen keek ik naar buiten, de appel was lekker zoet en was dus ook rap op. Ik keek nog even naar buiten en zag plots de struiken ritsel. Misschien was het degene die me dat bericht vanmorgen had gestuurd! Ik weet dat het niet slim is, maar ik was te nieuwsgierig en liep naar buiten. Ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen, ik liep stapje voor stapje naar de struikjes. Ik was nu vlakbij de struikjes, waarom deed ik dit nou okal weer? Misschien omdat ik zo dom ben, ja! Plots vloog er een vogel uit de struikjes, ik gaf een klein gilletje en sprong een meter in de lucht. 'Amber?' Amalia kom aan gelopen. 'Wat is er gebeurt?!' vroeg ze een beetje in paniek. 'Oh niks ik dacht dat er iemand in de struikjes maar het was maar een vogel!' Ze keek me eens raar aan en ging toen naar binnen. 'Of ja binnen een uurtje ga ik weg, ik moet iets doen vanavond dus waarschijnlijk ben je de hele avond alleen, als je het niet wil blijf ik wel thuis hoor.' Vroeg ze. 'Ga maar en amuseer!' Ik forceerde een glimlachje en ging toen ook naar binnen. Een hele avond alleen! Dat komt niet goed! Ik ging terug in de zetel zitten en zapte wat rond, er was niet echt iets op tv dus keek ik maar naar spongebob. Het was best wel leuk, mijn kindertijd kwam een terug naar boven. Het uur was snel voorbij gevlogen, ik had zelf niet eens gemerkt dat Amalia al door was. Ik deed de tv uit en dook in Amalia's sterke dranken kast. Ik de eerste de beste fles en dronk er met flinke teugen van, het brandde nogal in mijn keel. Ik zette de fles terug en greep al gauw naar de volgende. Toen mijn hoofd al wat begon te tollen zette ik de tv op JIM (muziekzender) en begon te dansen. Ik danste tot ik buiten adem was en liet me in de zetel vallen. Eigenlijk is mijn leven 1 grote rotzooi! Ik ben niet gelukkig, heb bijna geen vrienden en de vrienden die ik heb haten me waarschijnlijk. Mijn ouders zijn uit elkaar, mijn vader al een paar jaar niet meer gezien en vorig jaar ontdekte ze dat ik in een depressie zat. Nu denken ze dat alles voorbij is maar ooh nee! Alles is juist 10 000 keer erger! Ik begon weer te wenen, dit was gewoon niet eerlijk! Ik heb dit niet verdiend, ik heb me altijd zo goed gedragen en ik ben er nooit voor beloont geweest! Alleen gestraft! Ik ging terug naar de keuken en nam een volle fles, daarna liep ik naar het medicijnen kastje en begon pilletjes bij elkaar te sprokkelen. Hoeveel zou ik er nodig hebben? 10? 20? Ik nam 2 grote slokken van de fles en keek toen naar mijn hand, vol met pillen. Ik zou eindelijk gelukkig worden, na al die jaren! Ik nam 1 voor 1 de pilletjes in. Nummer 8 ha ik net doorgeslikt toen ik mijn gsm zag oplichten, ik kroop naar d tafel en pakte mijn gsm. Ik had 3 nieuwe berichten! Het 1st was van Harry, ik negeerde het, deed niet een de moeite het te openen en ging naar het volgende MAMMIE. Ik opende het :'Hoi lieverd, hoe is het daar? Ik mis je! Hoe zoveel van je, tot gouw! xxx'. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen en ging naar het volgende. Lena: 'Heei sweetheart, we missen je!' met nog 1000 x'jes achter. Mensen gaven toch om me! Ik had me bijna van het leven beroofd! Ik had bijna zoveel mensen pijn gedaan! Gewoon door zo'n stommiteit! En ik barste voor de zoveelste keer deze dag in huilen uit. Ik kan deze wereld niet aan! Deze wereld is veel te hard! De muren die ik rond me had gebouw door de jaren heen waren langzaam aan het instorten. Ik kon het niet meer! Elke dag glimlachen, maar vanbinnen kapot gaan. 'Als ik ooit eens at hing ik 5 minuten later al over de wc, ik mocht niet nog dikker worden! Ik was al zo'n dikke koe. En het overgeven ging als maar makkelijker! s Avonds sms'en met mijn vrienden terwijl ik lig te huilen. Iedereen gelukkig proberen maken, maar zelf ongelukkig zijn. Ik was er net zo goed in, in dit alles. Het was net een dagelijkse routine geworden, maar nee! Ik probeerde recht te komen en liep de trap op, ok ik donderde er soms wel af, maar ik ben toch boven geraakt! Ik ging naar mijn kamer en zocht daar iets wat ik zolang al niet meer had gezien, een slijper. Je denkt een slijper wat erg! Maar die waren ooit mijn beste vrienden! Ik vond in een knutseldoos een slijper! Ik pakte hem en draaide het schroefje los, daarna haalde ik langzaam het ijzertje eruit. Het was zolang gelden, maar ik deed het toch! Ik herviel! Ik zette het koude metaal op een oud litteken en duwde het langzaam in mijn vel en trok het toen over mijn vel. Ik herhaalde dit een paar keer tot het bloed van mijn armen sijpelde. Het deed zo'n verschrikkelijk veel pijn, maar het liet me de andere pijn vergeten! Ik liep naar de badkamer en liet water over mijn arm lopen, het water in de bombak was rood. Ik dacht terug aan vroeger, aan al die keren dat ik met uitgelopen mascara vol bloed voor de spiegel stond. Dit was gewoon niet goed! Ik liep terug naar beneden en besloot Lena te bellen, dat deed ik vroeger ook elke keer. Ze nam vrijwel meteen op. 'Heei Ambeer! Hoe isie?!' zei ze vrolijk. 'Lena? HELUP ME!' ik zei het zo koel mogelijk. 'Amber! Zeg toch niet dat het waar is !' Ik voelde de tranen alweer over mijn wangen rollen. 'Je moest een weten wat ik allemaal gedaan heb! Ik was bijna dood!' Ik hoorde langs de andere kant haar adem stokken. 'Amber! Ik kom nu meteen naar je toen!' 'Maar Lena! Ik zit in Ibiza!' 'Kan me niks schelen! Stuur je adres ik ben daar binnen een paar uur!' Ik wou nog tegenstribbelen maar ze had al dicht gelegd. Langs de ene kant was ik wel blij dat ze kwam, maar langs de andere kant wou ik niet dat ze me zo zag! Langzaam begon ik te beseffen dat ik bijna dood was.

2 votes volgend deel 😊

~Amber