De reis naar Londen

Dromen zijn bedrog?

Pov Harry:

Toen ik Amber daar zo levenloos zag liggen brak er iets ik me. Zou ik ooit nog eens haar prachtige glimlach kunnen zien? Haar mooie stem horen? Haar warme lippen die de mijne raken voelen? Zou ik haar ooit nog in leven zien? Als ik over dit alles lig te denken worden mijn ogen vochtig. De dag dat ik Amber voor het eerst ontmoete had ik nooit gedacht dat het zo zou eindigen. Ik weet nog heel goed wanneer ik haar voor het eerste ontmoete. Ik zag haar staan en dacht meteen "Wauw! Dit is de vrouw waarmee ik wil trouwen en kinderen krijgen!" Ik voelde een soort van klik. Ze was het enige meisje, dat telkens ze me kuste mijn harte op hol sloeg, elke keer opnieuw. Ze maakte me de gelukkigste man van de hele wereld! Maar ik maakte haar blijkbaar niet zo gelukkige. Ze liep bij me weg en nu heeft ze het ook nog eens geprobeerd haar van het leven te beroven, waarschijnlijk omwille van mij!

Druppeltjes water glijden langzaam over mijn gezicht, tot ze de rand naderen en in een hoogsnelheid naar beneden kletteren. Ik probeer mezelf in bedwang te houden, maar het lukt me niet meer. Ik ben te zwak en laat de tranen rollen. Ik leg me neer met mijn gezicht in mijn kussen en snik ren paar keer. Ik voel langzaam mijn oogleden zwaar worden en val in een onrustige slaap en begon te dromen. Het was niet zomaar een droom, dit moment was echt gebeurt!

Flashback:

Ik en Amber liepen de lift in. Ik had haar daarnet bijna gekust maar toen moest het ziekenhuis weer bellen! Sinds de eerste keer dat ik haar had gezien had ik haar al willen zoenen! Ik stopt de lift en Amber begon tegen me te schreeuwen:"'Harrrryyyy! we moeten nu echt naar boven er is nu geen tijd voor flauwe grapjes! Ammelie kan weer leven of dood zijn! Laat die lift nu verder gaan!" Ik draaide me naar haar toe pakte Haar gezicht in mijn handen en kuste haar langzaam, en tot mijn verbazing kuste ze me weer. Ik beïndigde de kus en lied de lift weer verder gaan. Wauw ik had haar net gekust, en als ik eerlijk moest zijn ze was een goede kusser! Daarna volgde een ongemakkelijke stilte, het had nog nooit zolang geduurd om op de 2de verdieping te geraken. Maar eens we toekwamen rende Amber er meteen uit. Had ik haar nou bang gemaakt? Ik rende achter haar aan maar tot mijn verbazing was ze heel erg snel. Ik vond haar voor Ammelie's deur en kwam naast haar staan. "Ik durfniet Harry!Wat als ze dood is?Ik ben bang Harry." zei ze bijna fluisterend. "Je hoeft niet bang te zijn laten we samen naar binnen gaan." stelde ik haar voor en pakte haar hand. Ik wou naar binnen stappen maar ze hield me tegen. "Wat is er Amber?" Ze keek me onzeker aan maar schudde haar hoofd en wou toen naar binnen stappen, maar deze keer hield ik haar tegen. "Wat is er Amber?" Ze keek me onzeker aan maar ging toen op haar tippen staan en kuste me. Ik was verbaast maar kuste haar passioneel terug. De kus begon ruwer te worden en Amber zat nu al op mijn heupen. Plots zei iemand achter ons "Pas op dat jullie elkaar niet inslikken hé!" Ik schrok en liet Amber op de gerond vallen. Ze stelde haar meteen recht en vroeg Niall wat hij hier deed. "Nou ik had Harry en jou al verschillende keren proberen bellen maar niemand nam op. Dus ik ging jullie gaan zoeken, en de paparazzi beneden was zo vriendelijk om te zegen dat jullie hier waren dus kwam ik naar hier omdat ik dacht dat er iets was gebeurd met 1 van jullie, maar in tegendeel jullie amuseerde zich onder jullie tweetjes." zei Niall in 1 adem. Plots kwam er een dokter uit Ammelie's kamer en zei dat we mee moesten komen naar zijn kantoor. Ik keek Niall aan in de hoop dat hij hier meer van wist maar blijkbaar niet dus volgden we de dokter. Amber sloop Ammelie's kamer in terwijl wij de dokter volgde. We gingen zitten toen ik net een berichtje kreeg. "Ammelie is tot onze grote spijt dood" melde de dokter. Ik opende het berichtje en zag dat Amber stuurde dat Ammelie nog leefde, ik liep meteen naar daar. Amber kwam met een grote glimlach de kamer uit. Haar ogen fonkelden en haar prachtige glimlach om haar gezicht. Ze was zo mooi!

Ik werd wakker en besefte dat dit alles maar een droom was. Het beeld van haar glimlach bleef maar in mijn hoofd zitten. In mijn droom zag ze er zo levendig uit en in werkelijkheid ligt ze onbeweeglijk in een bedje. Het dood me zo'n verdriet om haar zo te zien. Niet wetend of ik die prachtige glimlach ooit nog zal kunnen zien!