De reis naar Londen

De toestand is stabiel.

Pov Amber:

Nadat ik bij Harry werd weggevoerd voelde ik me nogal raar. Het was net alsof ik nog op de wereld was, maar er niks van voelde en er niks vanaf wist dat ik er was. Ik voelde me moe dus probeerde ik wat te slapen of als ik dat al deed, tja dan weet ik niet wat ik deed slapen in mijn slaap zeker? Na een tijdje werd ik weer wakker en wonder boven wonder zat ik in een zeteltje naast een ziekenhuisbed. Ik was denk ik wakker geworden van de deur. Ik stelde me recht en keek wie er was. Ik verstarde toen ik zag wie het was, het was Harry. Hij zag er nogal betreurd uit, waarom zou hij zo droevig zijn? Achter hem zag ik Liam. "Harry de dokter zeiden dat alles goed gingen komen met Amber! Ga nu gewoon de kamer in dan zie je haar!" Harry stapte naar voor en keek toen mijn richting uit. "Amber?" vroeg hij, hij keek zo medeleven zo zielig. Ik wou naar hem toelopen, maar toen zag ik dat hij naar het bed liep en niet naar mij. Waarom liep hij naar daar? Nu werd ik wel nieuwsgierig en ging ook gaan kijken. Maar dat kan niet! Dat ben ik! Ik lig daar in dat bed! Ik kneep mezelf een paar keer in mijn arm om te kijken of ik niet nog altijd in die droom van mijn droom zat, maar spijtig genoeg was het niet zo! "Harry?" Oke ik kon praten dat was al een begin, nu is de vraag of ze me horen. "Harry, Liam? Iemand die me hoord?" Oo fijn ze horen me niet. Misschien is dit wel zo als in die aflevering van Hannah Montenah of hoe je dat ook zegt of schrijft. Die aflevering waarin ze moest geopereerd worden en dat ze uit haar lichaam kwam en kon zien wat ze allemaal met haar deden. Ooh wauw wat is dit cool! Ok niet echt zo cool want nu ik mezelf daar zie liggen, ieeuw! Ik heb een make-over nodig! En die slangetjes in mijn zus en mijn mond en die prik in mijn hand, en ik zit helemaal onder het bloed, ik zie er vreselijk uit! Net op dat moment komt de dokter binnen. "Dag Harry." "Dag dokter Parker, hoe gaat het nu met haar?" "Alles gaat momenteel goed, Harry. Ze ligt momenteel in een kunstmatige coma, dat hebben we gedaan omdat ze anders teveel pijn zo hebben! Je hebt echt geluk gehad, als ze hier 5 minuten later was geweest had haar leven op het spel gestaan! Gelukkig hebben we tijdig kunnen helpen. Als haar toestand blijft zoals die nu is dan zullen we haar waarschijnlijk binnen een paar dagen uit de coma halen!" "Dankjewel dokter! Dankjewel dat je haar leven redde en dat jullie haar ze goed verzorgen!" "Dat is graag gedaan jonge man en het is mijn plicht mensen te redden." De dokter wou net de kamer uitlopen toen Harry hem tegenhield. "Ik heb nog één vraag dokter, kan het zijn dat ze ons hoort? U weet wel zoals u soms op tv ziet?" "Dat kan goed zijn jongeman." En met die woorden liep hij de kamer uit. Harry kwam terug naar mijn bed gelopen en kwam erop zitten en pakte mijn hand. "Liam kan je ons even alleen laten?" "Tuurlijk maat, zie je in de cafetaria." Toen Liam de deur uit was richtte hij zich weer naar mij. "Oke dit is misschien absurd, maar je kan me misschien horen dus dit is het proberen waard! Ik ben blij dat we je gevonden hebben! Toen ik moest ondervinden dat je weg was, was het net of een stuk van mezelf ook weg was! Nu heb ik je bijna terug, ik kan je nog altijd verliezen in deze strijd. Maar je moet één ding weten, als jij mag kiezen tussen gaan of blijven, welke keuze je ook maakt ik sta achter je en ik hou zo ontzettend veel van jou!" Ik zag zijn oogjes glinster, hij was aan het vechten met zijn tranen maar verloor al gauw de strijd en liet ze over zijn gezicht rollen. Als ik nu een keuze had zoals hij zei zou ik kiezen voor hier te blijven, maar spijtig genoeg heb ik die keuze niet. Het is moeilijk om Harry zo te zien afzien!