De reis naar Londen

Ammelie toch !

ZAYN POV: De dokter had ons juist uitgelegd dat Ammelie in een taxi zat, opweg naar ons. En een paar meter verder werden ze omver gereden door een vrachtwagen. De taxichauffeur had het niet overleefd, en Ammelie lag nu in coma. Ze dokter konden nog niet met zekerheid zeggen of ze het zou halen of niet! Amber bleef de heletijd maar doorzagen dat het haar schuld was en dat ze nooit boos mocht geworden zijn en blablabla. Eigenlijk was ik wel een beetje boos op haar, want ergens had ze wel gelijk dat het haar schuld was. Ondertussen kwamen de jongen binnen met een grote glimlach, maar toen ze Ammelie zagen liggen was die al gauw verdwenen.

AMMELIE POV: Ik stond op een zwarte grond met zwarte muren om me heen en een zwarte hemel. Was ik dood?!! Nee joh, dat kan haast niet. Ze zeggen altijd als je dood bent dat je dan een fel licht ziet en ik zag niks! Ik hoorde stilletjes mensen praten. WAAAAT? Was ik omver gereden?!! Ik hoorde het de mensen snikken dus er was geen twijfel mogelijk! Wie waren die mensen eigenlijk ? Ik kende de stemmen van ergens, maar ik kon ze niet plaatsten. Ik probeerde stilletjes mijn ogen open te doen, het lukte niet!! Nu sloeg ik in paniek! Ik was dood ik was dood ik was dood! Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeee! Dat mocht niet! Ik probeerde mijn voet mijn hand mijn arm, ik probeerde alles te bewegen maar het lukte niet. Ik leek alsof ik in een diepe put veel. En toen zag ik het felle witte licht.

AMBER POV: /\_/\_/\_/\_____________ nee! Het kleine tuut apparaatje was gestopt met tuten! Ammelie was dood! Zayn drukte snel op het rode knopje en in een mum van tijd stonden er allerlei dokters en verpleegsters rond haar bed. De jongens Zayn en ik moesten de kamer uit. Toen we de kamer uitwaren begonnen Zayn ik ik allebij te wenen. Harry kwam naar me toe gaf me een knuffel en probeerde me wat te kalmeren, alleen het werkte niet zo goed. Ik begon luider en heviger te snikken, heel even had ik zelf het gevoel dat ik zou flauwvallen omdat ik niet genoeg inademende alleen snikte. Harry duwde me dichter tegen me aan in de hoop dat ik wat zou kalmeren. Ondertussen waren de andere jongens en Zayn naar de cafetaria gegaan, ik en Harry stonden daar helemaal alleen op de gang. Ik keek naar boven, naar Harry's gezicht. Zijn ogen zagen een beetje... rood! Had hij geweend? 'Harry, heb je nou geweend?' 'Nee, waarom denk je dat?' zei hij met een schattig lachje op zijn gezicht. 'Je ogen zien rood!' grinnikte ik. 'ik heb niet geweend Amber' 'oke dan' hij wou het niet toegeven! Ik liet het achter me en gaf hem een dikke knuffel. 'Dankje dat je me hebt getroost Harry' 'Dat is graag gedaan Amber, voor jou alles' en toen hij dat laatste zei kleurde hij een beetje rood. We bleven naar elkaar kijken. Zou hij me kussen dacht ik op een gegeven moment. Net op dat moment ging de deur van Ammelie's kamer open. Ik liep meteen naar de deur en liet Harry een beetje verward achter. 'En heeft ze het gehaald?' Het was even stil en toen zei de dokter:' Ja, maar...' Oh nee er was weer eens een maar, wat haat ik dat woordje maar ! '...maar ze is in een kritieke toestand. U mag nu even naar haar toegaan, maar de rest van de week mag ze geen bezoek ontvangen!' Ik was zo blij dat ik de dokter die me het nieuws net had verteld een dikke knuffel gaf. Hij keek me een beetje raar aan en gaf me toen een glimlach. 'Dankjewel dokter ! Dankje dankje dankje dokter!' 'Het is graag gedaan meisje!' Ik gaf hem een glimlach en stuurde de een berichtje naar Zayn dat Ammelie er weer was. Harry was achter me komen staan. Hij draaide me om en ik had weer zo'n moment dat ik dacht dat Harry me zou kussen! Maar deze keer kwam Zayn net. Zayn en ik gingen naar binnen. Eenmaal binnen zagen we Ammelie liggen, haar borstkas ging ligtjes op en neer. Ik begon te wenen van blijdschap, mijn vriendin leefde nog! Na 10 minuutjes ging ik de kamer uit en liet Zayn en Ammelie alleen.


ZO DIT WAS WEER EEN STUKJE HOPELIJK VINDEN JULLIE HET EEN BEETJE GOED! GROETJES A.