BİR AVUÇ YALAN 🌌

Kan

Dostlar şarkıyı mutlaka açın çok ama çok anlamlıı... Bir de bu bölüm biraz daha Lavin'in iç sesini dinleyeceğiz, bir sonraki bölümdeyse aslında olan olacak. Spoiler oldu ama bölümün sonundan da anlarsınız. Sizi çooook seviyorum. Lavin'e kızmayın olur mu? Kim olsa onun yerinde aynısını yapardı...

X:Kendime bir söz vermiştim ve sözümde durdum
Şimdi yalanlar var yamacımda
Y:Ben de az değilim, ne dallara kondum!
Ama yuvam senin ağacında
X:Bize bu acılar anadan babadan kalmış, sevgilim
Y:Mutsuz hayatlar bize sıradan olmuş, sevgilim

X ve Y karışınca hayat tepetaklak oldu... İkinci kitap bitiminde bu bölüme geleceğinze dair söz verin bana! Unutmayın bu sözleri,

X:Kendime bir söz vermiştim ve sözümde durdum
Şimdi yalanlar var yamacımda
X:Sana bir söz vermiştim ve sözümde durdum
Olmak için doğduğuma dönüştüm

Söylesene anne hayatımın bittiği yerde yanımda olur muydun?

Kendimi hep adalet adı altında yetiştirmişken içimdeki cezaya yüz tutmuş duyguyu anlayamıyordum!

01.21

Adaletin fazlası da olmaz azı da! Beynimin içinde uğuldayan kelimeleri vardı... Söylediği her kelime, kalbimi delen bir bıçak gibiydi; her kelimesi beynimde uğulduyordu. Dünden beri düşünüyorum, neden diye? Neden ya neden? Neden ben hiçbir şeyi beceremiyorum? Neden hep bu konuma düşüyorum? Neden sürekli tavanla bakışıp bazı şeyleri kendime anlatmaya çalışıyorum? Çok sıkıldım her şeyden, olanlardan, hataları kendime mâl etmekten, en çokta kendimden! Kendime bağırıyorum, kendime! İradem iyice zayıflıyor! Ben mi seçtim bu hayatı sanki? Bir tek ben mi yanlışım? Dolup taştı içim ama gözlerimden bir damla yaş bile akamadı. İçim burkuluyor, anlamsız yavan bir yalnızlık hissediyorum; içimi durmadan deşen! Ben insanları olduğu gibi kabullenen bir insan olmayı istemez miydim sanıyorsunuz ama olmuyor! Yargılıyorum herkesi, hayatımdan geçen herkesi! Uzakta da duramıyorum şaka misali! Hani insanlar benden yorulmuştu ya, bende kendimden yoruldum! Olanları ne kadar düzelteyim dersem o kadar batıyorum! Keşke ruhumu çıkartıp yerine başka bir ruhu yerleştirebilmenin yolu olsaydı, benliğimi değiştirmenin bir yolu olsaydı! Murat Sarper haklıydı, ben kimseyi sevmemeliydim...

Dün gece birkaç eşyamı alıp evime gelmiştim. O evde daha fazla duramazdım, onun yüzüne daha fazla bakamazdım. Hayır, yaptıklarımdan utanmıyorum; hepsi gerçekti, ben gerçektim, o gün gerçekti! Sadece onu hiçbir zaman düşünememiş olmak, onunda bir insan olduğunu düşünmemek beni dibe çekiyordu! Murat Sarper'inde bir kalbi vardı. Tanrım, ben o kalbi kaç kere kırmıştım?

Eşyalarımı alırken onu hiç görmemiştim. Bugünse hastanede yüzüme bile bakmamıştı! Mesela neden evden gittin bile dememişti, bu kadar silikleşmiştim onun için belki de onun aklındaki Lavin sembolünü kendi kendime yıkmıştım. Nasıl o, o gün beni Tarık'ın eline teslim etmek zorundaysa bende o günkü olanları dinlemek zorundaydım! Dünkü tartışma konuya kapalıydı, ikimizde haklı ya da haksızdık. İkimize de bir şekilde pay çıkarabilsem de ben yine yanlış anlaşılmıştım! Murat kendisini kullandığımı düşünüyordu. Nasıl inanabilmişti ya buna, nasıl? Hiç mi anlamamış mıydı gözlerimden? Ben onun içindeki kırgınlığı görürken o benim içimdeki gerçekliği nasıl olurda göremezdi? Beni anlayamadığı için ona çok kızıyordum. Hayır, anlaşılamadığım için en çok kendime kızıyordum! Anlayamıyordum, insanlar beni niye anlayamıyordu? Merak etmiştim ya, benim diğer insanlardan neyim eksik diye? Bu konu hakkında düşündükçe düşünmüş ve en sonunda Burak'a kadar inmiştim. Mesela o beni neden aldatmıştı? Ne yapmıştım ona, Elif'ten ne farkım vardı benim? Neden beni değil de onu sevmişti? Sevebilirdi bunda sorun yoktu zaten ama anlayamıyordum işte! Neden beni aldatmıştı? Gitmek ve yüzleşmek istemiştim ki yüzleştiğime de bin pişman olmuştum. Eğer ki biz ayrılsaydık ve o, Elif ile bir ilişkiye başlasaydı bir şey diyemezdim. Bunları düşünmek hiçe savcım; o, bizi zaten en zayıf yerimizden vurdu. Konu zaten Burak değildi, Burak'ın bana yaptıkları değildi -yaptıklarını atlatmıştım- konu Murat Sarper'di. Her seferinde dönüp dolaşıp ona geliyordum. Sorun benim ona güvenemememdi. Hayır savcım; sorun senin, Murat'ın gerçekte olduğu kişiden korkman... İnsan güvendiği insanlardan korkamazdı, ben Murat'a güvenemiyordum! Belki de güvensizliğimin nedeni, babamın onu büyütmesiydi!? Yani o da babam gibiydi, belki de işimle onun arasında bir seçim yapsaydım ve onu seçseydim, beni babam gibi ortada bırakıp gidebilirdi!? Gerçekten bu ihtimali düşündün mü Lavin? Eğer hayatım güllük gülistanlık olsaydı hiç düşünmeden onu tercih ederdim, hiç düşünmeden... Ama hayatım beni terk eden insanlarla doluydu!