Gecenin Mührü (DÜZENLENİYOR)

Bölüm 60 FİNAL

Özlem.
Kahır.
Öfke.
Hüzün.
Yetersizlik.
Son bir kaç aydır hissettiğim duygular bunlardan ibaretti. Sadece ve sadece bunlardan, en ön planda olan öfkemdi sanırım. Ben her zaman öfkeliydim. Ayaz'ın krallıkta kalışının üzerinden aylar geçmişti ve o söz verdiği gibi gelmemişti.

Bir kere bile gelmemişti.

Onun yokluğunda yanımda Lâl vardı, elbette ekipte beni yanlız bırakmamış sürekli yanımda olmuştu ama buraya geldiğimde enkazdan farksızdım. Ayakta kalmamın tek nedeni elbette ki ikizlerdi. Aleda babasının gidişinin farkına varmış ve huzursuzluk üzerine çökmüştü, mutlu değildi, bu hali yüzünden saatlerce ağlamış bile olabilirdim.
Atlas ise sanki Aleda'nın aksine beni mutlu etmek ister gibiydi, Aleda beni ne kadar üzüyorsa Atlas bir o kadar güldürüyordu. Ama onun yaptığı komiklikler geceleri ağlamama engel değildi.

"Bebeğim?" Doğan'ın sesiyle yaşlarımı silerek arkamı döndüm, bebek odasının kapısında dikiliyordu, yanıma gelerek dudaklarını saçıma bastırdı. "Ağla. Dök içini." Dediği an bu anı bekliyormuş gibi hıçkırmaya başladım, ağlama hiddetim giderek artarken Doğan yaptığından pişman olmuştu çünkü bebekler her an uyanabilirdi, elimi dudaklarımın üzerine bastırdım. Ah lanet olsun onları uyandıracaktım, Doğan eğilerek beni kucağına alarak kaldırdı. Odadan çıkarırken yatak odasına götürerek bedenimi yatağa bıraktı, delirecek gibi hissediyordum. Aylardır bir kere, bir kere bile gelmemişti, oysa söz vermişti! Bana söz verip gelmemişti. Doğan kollarını bana sardı, sakinleşmem için sırtımı sıvazlarken başımı göğsüne gömmüş, yıllar gibi geçen ayların acısını ondan çıkarmak ister gibi kolunu sıktım.

"Aylar oldu, bir mesaj, bir haber, bir arama, ziyaretimize gelmedi! Kaç ay geçti Doğan, en azından uykusundan bir saat ayırıp gelebilirdi. Bir saat!"
Doğan'ın sıkıntıyla verdiği nefesi işitiyordum, Doğan omuzlarımdan tutarak beni karşısına çekti. "Pars seni çok seviyor Viata, eminim o da senin kadar kahroluyordur ama yapabilecek bir şey yok. Birden bire babası öldü ve o tek başına koskoca bir krallığı ilerletmeye çalışıyor. Ona da hak ver." Biliyorum, o da haklıydı ama ben burada kahrolurken yanımda olsaydı bari! Doğan beni kendime getirmek için sarstı. "Siz ayrılmadınız ki Viata bir süre uzak durmak zorunda kaldınız sadece, Pars elbet gelecek."
"Kavuşmadık ki ayrılalım! Biz hiç kavuşamadık." Diye bağırdım, Doğan ellerini yüzüme koyarak yanağımı okşadı, yüzüme doğru eğildi. Alnını alnıma yasladı, "Güzelim, kendini kahrediyorsun sadece. Sakinleş. Uyu, dinlen. Unutma sana muhtaç olan iki bebek var." Yenilgiyle onu onaylayıp yatağa uzandım saçlarımı şefkatle okşamaya devam ederken gözlerim yavaşça kapandı. Size göre bencildim belki de ama ikizlerin bana muhtaç olduğu kadar bende ona muhtaçtım.

"Geçecek. Hepsi geçecek." Doğan'ın kulağıma gelen ilahi gibi olan sesi ve yüzümü süpüren sıcak nefesiyle uyku beni bir bir içine çekti, düşüncelerim uykunun girdabına takılarak kayboldu.
Her şey yok oldu, sadece uykunun verdiği tatlı huzur ve karanlık vardı.
****

Yaklaşık bir kaç saat sonra uyanmış, uyandığımda da ise Doğan'ı aynı şekilde bulmuştum, başımda saçlarımı okşuyordu. Saatlerce başımda beklemiş, sadece bebekler ağladığı zaman başımdan ayrılarak onları uyutup geri gelmişti. Doğan bütün neşesiyle dışarı çıkmayı teklif ettiğinde kabul etmiştim, hazırlanmak için odamdan çıktığında peşinden çıkarak bebek odasına girdim. Bebekleri giydirdikten sonra hazırlanabilirdim. Odaya girdiğimde Lâl ikizlerin başındaydı, ikisiyle oynarken Aleda ve Atlas'ın kıkırdamalarını duyuyordum, yüzümdeki kocaman gülümsemeyle bir süre onları izledim.

Lâl, artık bir muhafız olmaktan çıkmıştı, hem Doğan'ın sevgilisi hem de çok yakın bir dostum olmuştu. Ayrıca Aleda ve Atlas'la ilgilenmeye bayılan ablası olmuştu. Doğan'ın bana karşı ilgisi olduğunu düşündüğünü öğrendiğimde şok geçirmiştim, bu imkansız bir şeydi, o öyle zannettiği için Doğan'la bir kaç kez kavga etmişti, aptal kıskanç muhafız parçası!