"သားလေး ရှိုင်း ကျောင်းသွားရအောင် ထတော့လေ။"
ဟန်နီချိုက စောင်ထဲတွင်နစ်မြှုပ်နေသောသားဖြစ်သူကို အသာလှုပ်နှိုးလိုက်သည်။
"မထချင်သေးဘူးမာမီရာ။"
မျက်နှာလေးရှုံ့တွပြီးပြောလာတဲ့သားဖြစ်သူကိုကြည့်ပြီး ဟန်နီရယ်မိသည်။ဆေးကျောင်းစတုတ္ထနှစ်ရောက်ပေမယ့် ကလေးဆန်လွန်းလှတဲ့သားဖြစ်သူ၏အမူအကျင့်များက ဟန်နီအတွက် ငါးနှစ်သားနှင့်မခြားပင်။
"ခန့်ခန့်ရောက်နေပြီ။ခန့်ခန့်စောင့်နေရတာ အားနာစရာကြီး။"
"ငါးမိနစ် မာမီ။"
မျက်လုံးမဖွင့်ဘဲ လက်ငါးချောင်းထောင်ပြီးတောင်းဆိုနေတဲ့သားဖြစ်သူကတော့ ဟန်နီအတွက် တကယ့်ကလေးဆိုးလေး။
"တော်ပြီမရတော့ဘူး။ကျောင်းမမီဘဲနေမယ်။ဒီနေ့ပြီးရင်ကျောင်းပိတ်ပြီ အဲ့ကျမှအဝအိပ်။"
ဟန်နီချိုက အိပ်ရာထဲမှ ဆွဲထူပြီးဆိုတော့ ရယ်မောလာသည့်ကိုယ်တော်ချော။အဲ့လိုမျိုး မအေကိုဆိုးတာ။
"သွား...ရေအမြန်ချိုးတော့။ခန့်ခန့်က စိတ်မရှည်လို့ထားခဲ့ရင် ဘက်စ်ကားတိုးစီးနေရမယ်။"
ဟန်နီက သားဖြစ်သူကို ရေချိုးခန်းထဲအတင်းတွန်းထည့်ပြီးထုံးစံအတိုင်း အိပ်ရာသိမ်း ၊ကျောင်းလွယ်အိတ်ပြင်ပေးလေ၏။
"သား ရေအကြာကြီးမချိုးနဲ့နော်။မာမီအဝတ်အစားထုတ်ပေးခဲ့တယ်။အောက်ကစောင့်မယ် အမြန်ဆင်းလာခဲ့။"
"ဟုတ်၊မာမီ။"
ရေချိုးခန်းထဲက ဟုတ်ဆိုတဲ့အသံကြောင့် ဟန်နီချို ခေါင်းရမ်းမိသည်။အဲ့ဒီ 'ဟုတ်'က သူနောက်တစ်ခေါင်ထပ်လာမခေါ်ရရင် ကံကောင်း။
"သား ခန့်ခန့် မနက်စာ စားပြီးပြီလား။"
ဟန်နီ သားဖြစ်သူအတွက် မနက်စာပြင်ရင်းဘေးမှာထိုင်စောင့်နေတဲ့ခန့်ကို မေးလိုက်သည်။
"ဟုတ်။စားပြီးပြီ။"
"ခန့်ခန့်တို့များ ဝီရိယကောင်းလိုက်တာ။အိမ်က ရှိုင်းတို့ကတော့ တီချို အတင်းနှိုး အတင်းကျွေးနေရတယ်။"
YOU ARE READING
ငယ်နိုင်
Romanceတစ်ဘဝလုံးစာအတွက်အနိုင်ယူပါ တစ္ဘဝလုံးစာအတြက္အႏိုင္ယူပါ Photo From Pinterest
