"ညီ အတန္းမဆင္းေသးဘူးလား။"
ခန္႔သူရိန္ဦးက ေမးရင္းျဖင့္ ရႈိင္းေဘးသို႔ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ခန္႔နဲ႔ရႈိင္းက အတန္းမတူေပမယ့္ တစ္ေဘာ္ဒါတည္းဆိုေတာ့ ရင္းႏွီးလာၾကသည္။စာအၿမဲလိုခ်င္ၿပီး ႀကိဳးစားေနတတ္တဲ့ ရႈိင္းက ခန္႔အတြက္ ခင္မင္စရာညီေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္။
"မဆင္းေသးဘူး ကိုခန္႔။သခ်ၤာတစ္ပုဒ္တြက္မရေသးလို႔။ကိုခန္႔ေရာ ထမင္းစားမျပန္ေသးဘူးလား။"
ခန္႔က အျပင္မွ က်ဴရွင္လာတတ္သူျဖစ္သည္။ထမင္းစားခ်ိန္ကို အိမ္ျပန္စားရသည္။ဆယ္တန္းဆိုေတာ့ စာသင္ခ်ိန္မ်ားျပည့္ေနၿပီး ထမင္းကို အေျပးအလႊားသာျပန္စားရတတ္သည္။
"ေပး။ကိုယ္ ကူတြက္ေပးမယ္။"
ခန္႔က ေျပာလည္းေျပာ၊ရႈိင္းေရွ႕မွ စာအုပ္ကို ဆြဲယူၿပီး ကူတြက္ေလသည္။
"ရၿပီလား။"
ခန္႔က အေျဖရတာနဲ႔ ေဖာင္တိန္ခ်ၿပီး ရႈိင္းအား ၿပဳံး၍ေမးလာသည္။ရႈိင္းက သူခက္ခက္ခဲခဲျဖင့္တြက္ေသာ္လည္း အေျဖမရဘဲ ခန္႔က ခဏေလးတြက္တာနဲ႔အေျဖရသြားတာေၾကာင့္ ႏွာေခါင္းေလးရႈံ႕၍
"ဒီလိုက်ေတာ့လည္း လြယ္သားပဲ။"
"ဒီအခ်က္ကို ေမ့မသြားနဲ႔။ဒီအခ်က္ကို ေမ့လိုက္တာနဲ႔လည္မွာပဲ။"
ခန္႔က ပုစာၦထက္မွအခ်က္တစ္ခ်က္ကို ေဖာင္တိန္ျဖင့္ဝိုင္း၍ ရႈိင္းအား ေျပာေလသည္။အဲ့ဒီအခ်က္ကိုပဲ အၿမဲေမ့တတ္တဲ့ရႈိင္းကေတာ့ ႏွာေခါင္းေလးသာ ရႈံ႕ေန၏။
"လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။"
ရႈိင္းပုံစံကိုၾကည့္ၿပီး ခန္႔က အသည္းယားစြာျဖင့္ ဆံပင္ဆြဲဖြ၍ ဆိုေလသည္။
"ဒါေတြ အကုန္လုံးမွတ္မိတဲ့ ကိုခန္႔ကို အားက်လိုက္တာ။"
"ကိုခန္႔လိုျဖစ္ခ်င္ရင္ မ်ားမ်ားစားၿပီးမ်ားမ်ားအိပ္။"
"အဲ့ေလာက္လြယ္လားဟင္။"
ခန္႔အား မ်က္လုံးေလးျပဴးၿပီးေမးလာသည့္ ရႈိင္းက ခန္႔ေျပာသမွ်အားတကယ္ယုံၾကည္ေနမွန္းသိသာလွ၏။
"အ႐ူးေလးလားဟင္။"
ခန္႔က ရႈိင္းနဖူးအား ခပ္ဖြဖြထု၍ ရယ္ေမာၿပီးဆိုလိုက္သည္။တကယ္ပါ ဒီကေလးနဲ႔ရွိတဲ့အခိုက္အတန္႔က ခန္႔အား စိတ္လြတ္လက္လြတ္ရယ္ေမာရေစသည္။
KAMU SEDANG MEMBACA
ငယ်နိုင်
Romansaတစ်ဘဝလုံးစာအတွက်အနိုင်ယူပါ တစ္ဘဝလုံးစာအတြက္အႏိုင္ယူပါ Photo From Pinterest
