"သားေလး ရႈိင္း ေက်ာင္းသြားရေအာင္ ထေတာ့ေလ။"
ဟန္နီခ်ိဳက ေစာင္ထဲတြင္နစ္ျမႇဳပ္ေနေသာသားျဖစ္သူကို အသာလႈပ္ႏႈိးလိုက္သည္။
"မထခ်င္ေသးဘူးမာမီရာ။"
မ်က္ႏွာေလးရႈံ႕တြၿပီးေျပာလာတဲ့သားျဖစ္သူကိုၾကည့္ၿပီး ဟန္နီရယ္မိသည္။ေဆးေက်ာင္းစတုတၳႏွစ္ေရာက္ေပမယ့္ ကေလးဆန္လြန္းလွတဲ့သားျဖစ္သူ၏အမူအက်င့္မ်ားက ဟန္နီအတြက္ ငါးႏွစ္သားႏွင့္မျခားပင္။
"ခန္႔ခန္႔ေရာက္ေနၿပီ။ခန္႔ခန္႔ေစာင့္ေနရတာ အားနာစရာႀကီး။"
"ငါးမိနစ္ မာမီ။"
မ်က္လုံးမဖြင့္ဘဲ လက္ငါးေခ်ာင္းေထာင္ၿပီးေတာင္းဆိုေနတဲ့သားျဖစ္သူကေတာ့ ဟန္နီအတြက္ တကယ့္ကေလးဆိုးေလး။
"ေတာ္ၿပီမရေတာ့ဘူး။ေက်ာင္းမမီဘဲေနမယ္။ဒီေန႔ၿပီးရင္ေက်ာင္းပိတ္ၿပီ အဲ့က်မွအဝအိပ္။"
ဟန္နီခ်ိဳက အိပ္ရာထဲမွ ဆြဲထူၿပီးဆိုေတာ့ ရယ္ေမာလာသည့္ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာ။အဲ့လိုမ်ိဳး မေအကိုဆိုးတာ။
"သြား...ေရအျမန္ခ်ိဳးေတာ့။ခန္႔ခန္႔က စိတ္မရွည္လို႔ထားခဲ့ရင္ ဘက္စ္ကားတိုးစီးေနရမယ္။"
ဟန္နီက သားျဖစ္သူကို ေရခ်ိဳးခန္းထဲအတင္းတြန္းထည့္ၿပီးထုံးစံအတိုင္း အိပ္ရာသိမ္း ၊ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ျပင္ေပးေလ၏။
"သား ေရအၾကာႀကီးမခ်ိဳးနဲ႔ေနာ္။မာမီအဝတ္အစားထုတ္ေပးခဲ့တယ္။ေအာက္ကေစာင့္မယ္ အျမန္ဆင္းလာခဲ့။"
"ဟုတ္၊မာမီ။"
ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ဟုတ္ဆိုတဲ့အသံေၾကာင့္ ဟန္နီခ်ိဳ ေခါင္းရမ္းမိသည္။အဲ့ဒီ 'ဟုတ္'က သူေနာက္တစ္ေခါင္ထပ္လာမေခၚရရင္ ကံေကာင္း။
"သား ခန္႔ခန္႔ မနက္စာ စားၿပီးၿပီလား။"
ဟန္နီ သားျဖစ္သူအတြက္ မနက္စာျပင္ရင္းေဘးမွာထိုင္ေစာင့္ေနတဲ့ခန္႔ကို ေမးလိုက္သည္။
"ဟုတ္။စားၿပီးၿပီ။"
"ခန္႔ခန္႔တို႔မ်ား ဝီရိယေကာင္းလိုက္တာ။အိမ္က ရႈိင္းတို႔ကေတာ့ တီခ်ိဳ အတင္းႏႈိး အတင္းေကြၽးေနရတယ္။"
YOU ARE READING
ငယ်နိုင်
Romanceတစ်ဘဝလုံးစာအတွက်အနိုင်ယူပါ တစ္ဘဝလုံးစာအတြက္အႏိုင္ယူပါ Photo From Pinterest
