Afrâ

Her Şey Bitti (mi?)

Afra tuvalete gitmek için yanımdan ayrılıp dakikalardı gelmeyince onu merak etmiştim. Oraya gittiğimde sarhoş Yasemin'in tuvaletten çıktığını gördüm. Benim geldiğim tarafın tersi istikamette tuvaletten çıkıp sallana sallana gitti. Tuvaletin kapısını aralayıp Afra orada mı diye kontrol ettiğimde tam karşımda yüzünde bir şok ifadesi ile duruyordu. Başım fena halde dertte olmalıydı.

Çok büyük bir hata yapmıştım. Ona en başta söylemeliydim. Yalan söylediğim için daha fazla kızacaktı. Üstelik Yasemin kim bilir ona neler söylemişti? Yüz ifadesinden beni çok kötü şeylerin beklediğini anlayabiliyordum.

"Afra. İyi misin?" Yanına yaklaşıp ona sarılmak ve her şeyi açıklamak istedim.

"Sakın. Sakın bir adım daha atma." Bağırarak geri adım attı. Olduğum yerde durup daha fazla üzerine gitmedim.

"Afra bak açıklayabilirim." Yalvarmaya başladım.

"Açıkla." Beni dinlemek istediği için içim rahatlamıştı. Biliyordum Afra aklı başında bir kızdı. Diğer kadınlar gibi kıskançlık krizlerine girip akıl dışı davranmadan önce bana kendimi ifade etmem için bir şans vermişti.

"Yasemin'i çocukluğumdan beri tanıyorum. Aynı liseye hatta aynı üniversiteye gittik. Yıllar içinde de birkaç defa birlikte olduk ama hiç biri ciddi bir şey değildi. Sadece birlikteydik ve canımız sevişmek istemişti." Yüz ifadesinden gördüğüm kadarıyla bana ona yalan söylediğim için çok kızgındı.

"Bana yalan söyledin."

"Ben ne söyleyeceğimi bilemedim. Çünkü Yasemin benim arkadaşım. Onun yanında kendini rahat hissetmezsin diye düşündüm."

"Yani beni aptal yerine koyarken bizi yan yana mı getirmeyi planlıyordun?" Sözlerimi onu rahatlatmak yerine daha çok kızdırıyordu. Daha mantıklı şeyler söylemek zorundaydım.

"Onunla aramda hiç bir zaman seninle aramdaki gibi bir şey olmadı. Onunla olan şey sadece seksti." Afra parmaklarını alnına yasladı ve düşünmeye başladı.

"En son ne zaman birlikte oldunuz?" S*ktir. Eğer ona ne zaman birlikte olduğumuzu söylersem deliye dönebilirdi. Ama belki de Yasemin ona çoktan gerçeği söylemişti ve yalan söyleyip söylemediğimi anlamak için bu soruyu soruyordu.

"Yaz başında." Kaçamak bir cevap verdim. Afra ile de ilk yaz başında tanışmıştık. Tam tarihlerle konuşmaktan kaçınıp çok fazla eşelememesi için dua etmeye başladım.

"Onur benimle de yaz başında tanıştın. Sana son kez soruyorum. Biz seninle birlikte olduktan sonra onunla da birlikte oldun mu?"

"Evet." Afra beni asla affetmeyecekti. Bu davranışım için çok masum, çok romantikti. Gözlerinden yaşlar süzülmeye başlamıştı bile...

"Senin Faruk ile nişanlandığın günden sonraydı. Çok mutsuzdum. Seni unutmak istiyordum." Gerekirse dizlerine kapanıp yalvaracaktım ama beni terketmesine asla izin vermeyecektim.

"Sadece seni hayal ettim. Onunla birlikte olurken sadece seni hayal ettim Afra." Söylediğim hiç bir şey işe yaramıyordu. Ona doğru bir adım attım. Elini kaldırıp durmamı işaret etti.

"Biliyorum o zaman birlikte değildik. O yüzden onunla ya da başka biriyle yatıp yatmamana bir şey söylemeye hakkım yok. Ama bu bana yalan söylediğin gerçeğini değiştirmiyor."

"Ben de sana yalan söylediğim için pişman oldum ama sonra da gerçeği söylemek için geç olduğunu düşündüm."

"Belki de onunla olmalısın. Yasemin ve ben o kadar farklıyız ki. Belki de onunla daha mutlu olursun."

"Hayır Afra. Senden başka kimseyle mutlu olamam. Böyle bir şey söz konusu değil. Benim istediğim sadece sensin." Gardını düşürdüğü bir anda onu tutup kollarımın arasına aldım. Bir süre kollarımda ağlamaya devam etti. Gözyaşları gömleğimi ıslatıyordu.

"Söylediklerin bana yalan söylediğin gerçeğini değiştirmiyor. Sen bana sarılınca kendimi güvende hissediyordum. Ama artık güvenmediğim bir insanın yanında nasıl güvende olabilirim?" Beni göğsümden itip kendi kollarımın arasından ayırdı.

"Bana güvenmiyor musun?"

"Hayır güvenmiyorum." Tereddüt etmeden söyledi.

Nasıl bunu yapabilir? Nasıl gözümün içine baka baka yalan söyleyebilir? Üstelik benimle birlikte olduktan sonra onunla da birlikte olmuş. Ona bu saatten sonra nasıl güvenebilirim?

Gözyaşlarım oluk oluk akarken bundan sonrasında ne yapacağımı bilmez bir haldeydim. Her şey bitecek miydi? Onur'u terk edebilecek miydim? Ona bu kadar aşıkken onu ardımda bırakıp buradan çıkıp gidebilecek miydim? Ama eğer kalırsam kendime saygım kalır mıydı? Ya bana yalan söylemeye devam ederse... Ya tekrar Yasemin ile birlikte olursa... O her toplantıdan geç geldiğinde ondan şüphelenecektim. Ona asla güvenmeyip yaptıklarını sorgulayacaktım. Bu noktada bitirmesem bile çok yakında bu ilişki benim güvensizliklerim yüzünden bitecekti. Bir kere yalanını yakalamıştım. Artık ona şartsız koşulsuz inanmam mümkün değildi.

"Afra özür dilerim. Lütfen beni affet. Asla bir daha böyle bir şey olmayacak."

"Ne olmayacak? Bir daha bana yalan mı söyleyemeyeceksin? Yoksa Yaseminle mi yatmayacaksın?"

"İkisi de." Çaresizce bana dil döküyordu. Ama kararımı vermiştim.

"Onur. Bitti. Bu aramızdaki 'gizli sevgililik' olayı. Bitti."

"Afra lütfen bitti deme. Bitti deyip bitiremezsin." Ellerini yanaklarıma koyup beni kendine yaklaştırdı. Dudakları birkaç santim uzağımdaydı. Ama söylediklerimde son derece ciddiydim. Bunun geri dönüşü yoktu. Beni öptüğünde ona karşılık vermedim.

"Afra bunu bana yapma lütfen bunu bizi yapma." Kafamı iki yana salladım.

"Bırak gideyim." Başka bir çaresi olmadığını anladıktan sonra beni bıraktı. Boynumdaki kolyeyi çıkartıp avuçlarının arasına bıraktım. Başka tek bir söz söylemeden çıkıp gittim. Oradan da, Onur'un hayatından da...