Mahkum (gxg)

Ziyaret

"Almila Koç,ziyaretçin var."

Gözlerimi gardiyanın sert sesiyle açtım. Battaniyeme atılan giysi torbasıyla erkek gardiyan arkasını dönüp kapının yanında beklemeye başladı, "Hızlı giyin,tüm gün seni bekleyemem."

Tanrım ne ziyaretçisi şimdi! Tomris'i görmek istiyorum sadece.

Üstüme sarı tişörtü geçirirken "Tomris Arslan geldi mi?" Diye sordum gardiyana,cevap vermedi,uyuz.

"Giyindim."
"Yürü."

<•>•<•>•<•>

Görüş odalarına gelene kadar her yere göz gezdirmiştim,ne Tomris ne de kızları gördüm.

Odaya girdiğimde gördüğüm yüzle durdum,tamam beklemiyordum.

"Ülkü?"
"Almila."
Birkaç saniyelik bakışmanın ardından masaya oturdum.

"Nasılsın?"
"Yani,iyi gibiyim. Sen?"
"Buraya gelmek benim için biraz zor oldu." dediğinde burukça gülümsedim, "Benim için de."

"Senin için zor olan neydi?" dedi bana ani bir sinirle.
Kaşlarımı çattım, "Ne?"

"Önümde birini öldürüp bana hayatımın en büyük travmasını yaşatman benim için zordu açıkçası,senin için ne zordu?"

Kaşlarım daha da çatıldı,afallamıştım. "Tecavüz edecekti sana,bunun için beni mi suçluyorsun?"

"O duruma düşmemizin bile sebebi sendin zaten Almila. O gece bana sahip çıkacağına söz verdin,ben de içtim. Ama kör kütük sarhoş bir kızı erkeklerle sürtüşmek için yalnız bıraktın."
Sözlerinde olan öfkeye karşın ne diyeceğimi şaşırmıştım.

"Bana teşekkür etmeye geldin sanmıştım.." dedim şaşkınlıktan fısıltı gibi çıkan sesimle.

Öfke ve alayla güldü, "Teşekkür ha? Buraya sırf arkadaşlığımız hatrına geldim. Bir vedayı ne olursa olsun hakettiğini düşündüm Almila!"
Bağırdığında ben de öfkelendiğimi hissetmeye başladım.

"Senin için hayatımı mahvettim ben Ülkü."

"Benimkini mahvettin! Sana güvendiğim için o kadar içtim ben,bana göz kulak olacağını söylediğin için!"
Hızla ayağa kalktı,sandalyesi yere hızla düşüp büyük bir ses çıkarttığında ben de ayağa kalktım.

"Ama sen," yanıma geldi,uzattığı işaret parmağını bana yaklaştırdı,artık bağırmıyordu. "sen yine hayal kırıklığı oldun."

Hızla odadan çıktığında gözümden bir yaş daha düştü,ağladığımı da o zaman anladım zaten.

Sen yine hayal kırıklığı oldun.
Sen yine hayal kırıklığı oldun.

Ben yine hayal kırıklığı oldum.

En çok canımı yakan da Ülkü'nün bunu bana bilerek söylemesiydi,bu cümlenin bendeki yerini ona ben anlatmıştım. Beni teselli etmişti..

Oyuncak bebeğimi bana doğru fırlattığında daha da kapandım dizime,yapabildiğim kadar küçük alan kaplamak,hatta mümkünse yok olup gitmek istiyordum.

"Seni bir yetiştirme yurduna vermeliydim belki de!"
Hareket etmeyi kestiğini seslerin kesilmesinden anlamıştım,kafamı kaldırmaya cesaretim yoktu.
Adım sesleri bana hızla yaklaştığında korkum arttı.

Tam dibimden gelen "Bana bak." sesiyle titremeye başladım, "Bana bak!"

Lütfen bağırma,lütfen bağırma,lütfen.

Kaba eli hızla çenemi tutup kafamı hızla gözlerinin hizasında kaldırdığında korkuyla gözlerine baktım.
"Lütfen vurma." Sesim titrek ve kısıktı,o an yapabileceğim en büyük hareket buydu.

"Sen.."  duraksadı
"Sen,annenin hayal kırıklığısın Almila. Duydun mu? Sen,yine ve yine hayal kırıklığı oldun,çevrendeki herkes için."

Hızla ayağa kalktı,çıkış kapısının yanındaki askılıktan ceketini alıp kapıyı hızla açtı.
"Küçük böcek."

Pat. Ve evde yalnızsın.

"İyi misin?" Normalde nefretle bakan gözleri yumuşamış gardiyanla kendime geldim,adamın kaslı kolu bana destek verirken ayağa kalktım. Koluma girip beni odadan çıkardı.

"Revire götüreceğim seni."
Revire gitmek istemiyordum,ama o an bunu söylecek sesim yok gibiydi. Boğazımın tam ortasında nefes almamı bile çok zor kılan bir engel vardı sanki.
Sadece yürüdüm.

Ve birden,o an duyabileceğim en güzel sesi duydum.

"Mila'm?"
Duyduğum sesle hızla başımı çevirdim,gördüğüm kişiyse tam bana gereken kişiydi;Nefes almam için gerekli olan tek kişi.

Yanındaki gardiyandan kurtulup bana doğru geldiğinde hızla beni zaten sıkı bile tutmayan adamdan kurtuldum.

Koştum,ve artık nefes alabilirim.
Hıçkırıklara boğulduğumda kollarım onun belini daha da sıktı,saçımı okşamaya başladığında diğer kolunu da bana sardı.
"Mila'm."