BUENAVISTA BROTHERS 3: Cruel Buenavista (COMPLETED)

SIXTEEN

"Hiraya."

"Why did you leave me here to rot, Kind? I was a good friend to you!" Nanginginig ang mga kamay ni Kind, hindi malaman ang dapat gawin. Tigmak ang luha sa mga mata ng kaniyang kaibigan. Sunud-sunod ang pagtulo ng luha mula sa mga mata nito at mahigpit ang hawak sa isang kutsilyo.

"Hiraya, please let me explain. I did not leave you here to rot. Hayaan mo akong magpaliwanag." Tumutulo na rin ang luha mula sa kaniyang mga mata. Hindi niya matanggap na siya ang dahilan kung bakit nagkakaganito ang kaibigan.

"Sinungaling ka, Kind! Ako ang nagdudusa sa lahat ng mga naiwan mong gulo dito sa Russia." Itinutok nito sa kaniya ang kutsilyo kaya naman napaatras siya. Ngunit sa pag-atras niya, lumaglag ang maliit na bato mula sa kung saan siya nakatayo patungo sa malalim na bangin. She is standing at the edge of the cliff.

"Hiraya---" muli siyang napahakbang paatras dahil sa talim ng kutsilyo na nakatutok sa kaniya, ngunit huli na ang lahat. Bumagsak siya sa malalim na bangin.

Napabalikwas ng bangon si Kind. Mahigpit ang hawak niya sa kumot at butil-butil ang maliit na pawis sa noo. Kahit nakatodo naman ang aircon sa kuwartong iyon ay talagang pinagpapawisan siya dahil sa napanaginipan. Hindi magandang panaginip. Nasapo niya sariling ulo at pilit na pinakakalma ang kaniyang paghinga.

Matataas na mataas na ang sikat ng araw sa labas. Lagpas katanghalian na ang oras sa orasan sa kuwartong iyon, ngunit parang hindi siya nakararamdam ng gutom. Ang nasa isip niya ay si Hiraya at ang napag-usapan nilang dalawa kanina.

Kumunot ang noo niya nang makitang unknown number ang nakarehistro sa maliit na screen na iyon. Sino naman kaya ito? Tanong ng kaniyang isip bago pinindot ang kulay berdeng button sa keypad at tinapat ang cellphone sa kaniyang tenga.

"Hello? Who is this?" Walang paligoy-ligoy niyang tanong. Ngunit agad siyang natigilan nang marinig ang isang pamilyar na boses ng babae sa kabilang linya. Napaawang ang kaniyang labi, humigpit ang kaniyang hawak sa cellphone.

It was the call that she had been waiting for several months.

"Kind, it's me. Hiraya." Her friend's voice is actually trembling. Something must have been wrong. Something is definitely wrong. Nagsimula siyang makaramdam ng pag-aalala.

"Hiraya!" She exclaimed. "I've been waiting for you. I'm sorry that I could not contact you since I arrived here months ago. I needed to sell my phone to have some money." Agad na paliwanag niya.

"It's okay, Kind. I'm sorry that I could not contact you too. You see... I am currently facing a dilemma." Dinig na dinig niya ang pagod at lungkot sa boses ng kaibigan. Kumunot ang kaniyang noo.

"Hiraya, what's the matter?" She asked. Puno ng pag-aalala ang kaniyang boses.

"Those loan sharks. They have been looking for you, but they found me. I tried to deny it... that I know you, like you said. But they did not listen. I was forced to pay them in place of you. They threatened to kill me if I don't." Hiraya's voice broke. She is in the burge of crying, Kind could tell.

"Hiraya..."

"They took everything. Even my clinic. I even tried to get some help from the police. But no one helped me. And now, my mom is diagnosed with liver failure. She needs to undergo a surgery. I don't have any money and I'm on the run. I'm so scared, Kind." Nagsimula na itong umiyak. Rinig na rinig niya ang bawat paghikbi ng kaniyang kaibigan. Magmula nang maging magkaibigan sila ni Hiraya, isang beses pa lamang itong nakitang umiyak. At iyon ay ang pagkakataong namatay ang alaga nitong aso noong sila ay nasa high school. Ito pa lamang ang ikalawang pagkakataon.