❤️ Genç Kurgu #1
🔥
Adaletin Keskin Kılıcı
Tanrı, geceye hayat verdi ve gökyüzüne mühürledi.
Ve bir kadın o gökyüzünün altında sevilmemişliğine ağladı.
Ta ki bir adam kollarını açıp sarana kadar...
Oysa o gökyüzünden de karanlıktı...
Cemal Süreya D...
Lütfen oy vermeyi ve bol bol yorum yapmayı unutmayın.
Keyifli Okumalar ❤️
🔥
Bölüm 57 : Tek Tabanca
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Bora Suvari)
🔥
Nefes al...
İnsan aynı yerden kaç kere yara alırdı? O yara kabuk bağlamadan her seferinde kaç kere kanardı? Ruhu kaç azabın içinde kavrulurdu? Bedeni kaç girdabın içinde sürüklenirdi?
Belki birçok kez...
Bir kent inşa etmiştim küçücük yüreğimde. Güvendiğim, inandığım her insanı o kente ev sahibi yapmış ve her ev sahibini ailem bilmiştim. Her ne kadar kentimde sarsıntılar olsa da görmezden gelmeyi seçmiş ve o insanlara sorgusuz sualsiz güvenmeyi seçmiştim.
Her sarsıntı koca çatlaklar açmıştı aslında, kurulu düzen kurduğum kentimde. Görememiştim. Belki de görmek istememiştim.
Nefes al...
Görmem için ise artık çok geçti çünkü inşa ettiğim o kent artık yoktu. Koca bir tsunami vurmuştu ve ben o kentte enkaz altında kalmıştım. 'Sesimi duyan var mı?' ya da 'Bana lütfen yardım edin,' diye haykırmamıştım çünkü o kentte güvenebileceğim hiçkimse kalmamıştı.
Kentim yerle yeksan olurken yüzeyinde ne varsa silip süpürmüştü. Tutunabileceğim tek bir dalım bile kalmamıştı. Buna ben mi neden olmuştum? Çok güvendiğim, inandığım için miydi tüm bunlar?
Nefes al...
İnandığım her bir yerden darbe almak, boynumu bükmüş bedenimi etkisiz hâle getirmişti. Ruhum düştüğü yerden kalkamıyordu. Ona uzanan elleri görüyordu fakat bu sefer tutmaya cesareti yoktu. Hiçbir eli tutamayacak kadar çaresiz ve güvensiz hissediyordum.
Birileri bana sesleniyor, sesini duyurmaya çalışıyordu. Fakat ne dediklerini seçemiyordum. Öyle bir boşluğa savrulmuştum ki, ne tepki vereceğimi kestiremiyor, ne hissedeceğimi bilmiyordum.
Nefes al...
Ve nefes aldım. Nefesimi tuttuğumun bile farkında değilken beni kendime getiren Bora'nın beni tüm gücüyle sarsması oldu. Boşlukta sallanan gözlerim onun asi siyah gözlerine tutunduğunda gözlerindeki endişeyi net görebiliyordum. Lakin o endişenin zerre kırıntısı hislerime yansımıyor, bende hiçbir etki bırakmıyordu. İfadesiz tutumum Bora'nın daha da kaygılanmasını sağlarken dudaklarını aralayıp defalarca ismimi telaffuz etmesi umrumda olmadı. Ona da kırgındım.
