❤️ Genç Kurgu #1
🔥
Adaletin Keskin Kılıcı
Tanrı, geceye hayat verdi ve gökyüzüne mühürledi.
Ve bir kadın o gökyüzünün altında sevilmemişliğine ağladı.
Ta ki bir adam kollarını açıp sarana kadar...
Oysa o gökyüzünden de karanlıktı...
Cemal Süreya D...
Oy veren parmaklarınız, okuyan gözleriniz dert görmesin sevgili okurlarım. Tam 10K olduk sizlerin destekleri ile... Hepinize çok teşekkür ederim...
Medya : Bora Suvari
🎶 Cem Adrian - Tuz Buz
Keyifli Okumalar 💙
🔥
Bölüm 13 : Bozgun
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
'Sen sıradanlığı bozduğun zaman artık tehlikeli bir tehditsindir karşı taraf için.'
🔥
Yorgun bir limanım ben artık. Ruhum, artık olanları kaldıramıyor. Düşüncelerim her bir telden firar etmiş, tutunacak bir dal arıyor. Bedenimin dalgaları kıyılara çarpıyor, her bir çarpışta yeni yara alıyor.
Yaralarıma merhem arıyorum ama bulamıyorum. Bedenin merhemi bulunuyor da, ruha dokunacak merhem daha icat edilmedi diyorlar.
Sonra iç sesimin karmaşına sürükleniyor benliğim. Sus diyorum, konuşma artık. Yeteri kadar konuştunda ne oldu? Ne çaresi var, olacakların?
Susmadan önce öyle bir dile geliyor ki; sırra kadem basmış ruhun var diyor...
Ve susuyor... Benliğim ile birlikte.
Yeniden konuşacak cesaretim yok. O zaman alıyorum elime kalemi ve yazmaya başlıyorum. Yazmak bana iyi geliyor azizim. İlk kez o zaman ruhuma şifa buluyorum.
Dönüp arkama baktığımda, ruha sürülecek olan merhemi buldum diyorum. Yazmak... İçimdeki tüm öfkeyi de nefreti de kağıda kusarak, arınmak. Ruhu da bedeni de temizlemek.
Şimdi elimde yine bir kalem ve baştan sona çiziyorum. Bu sefer çizdiğim hayat çizgim değil, adaletin çizgisi.
Kalemi sert bir şekilde masaya bıraktığımda, başımı eğdim ve avuç içlerimi iki yandan alnıma bastırdım. Odaklanamıyordum. Bora'nın bugün bana yaşattığı o an zihnimden çıkmıyordu. Kalbim ise düşündükçe hızlanıyor ve amansız bir atışa ev sahipliği yapıyordu.
"Kendine gel! Kendine gel!"
"Kendi kendine ne konuşuyorsun kız," diyen ses ile başımı kaldırdım ve masanın önünde Sinan Beyin oturan bedeni ile göz göze geldim. Kendimi düşünce pervazına o kadar kaptırmıştım ki ne zaman gelipte oturdu farkında bile değildim.
"Arada oluyor bana öyle ya," diyerek savurdum elimi. Ne diyecektim adama, Bora'yı düşünen kalbim amansızca atıyor, ona kendine gel diyorum mu?
"Bora yine firarda," dediğinde sadece gülümsedim. Aramızda yaşanan o tuhaf andan sonra çıkmış ve daha da gelmemişti. Paydos saatime neredeyse bir saat kalmıştı, ortalarda görünmüyordu.
