Ścieżka miłości

25. Nowy Reichsführer

Pov. Lucie

Wiecie, co boli najbardziej? Gdy osoba, którą kochacie zaczyna traktować was przedmiotowo, gdy osoba, którą kochacie oddala was od siebie. Gdy pokazuje, że nie jesteście jej już potrzebni i że widocznie byliście tylko narzędziem w pomocy osiągnięciu jakiegoś celu. I ja się tak właśnie czułam, jak zużyte i niepotrzebne narzędzie.

Kolejna noc spędzona samotnie w łóżku, a przed tym pytanie Suzie, dlaczego tata znowu nie wrócił do domu? I ja mówiąca, że tatuś ma po prostu dużo pracy. Faktycznie, jego kontakty z Bernadotte ułożyły się dobrze po tym, jak przy pomocy Gestapo Müllera i Waltera udało mu się ciężarówkami przewieźć duńskich, norweskich, polskich i żydowskich więźniów. Bernadotte był zadowolony, że Reinhard Heydrich w przeciwieństwie do Reichsführera naprawdę chciał z nim współpracować i uwolnić więźniów obozów. Do tego z tego, co mówił mi Walter to Reinhard widział się już z Führerem, dokładnie dwa dni temu i przekazał mu wszystkie dowody, które obciążały Himmlera i wskazywały na spisek. Jednak, jak na razie Führer nie zdecydował, co zrobić ze swoim „wiernym” Heinrichem. A ja nie wiedziałam, co robić z rozsypującym się małżeństwem.

Pov. Reinhard

Jestem potworem, krzywdzę kobietę, którą kocham, a przez to krzywdzę też Suzie. Spojrzałem na zegarek, który wskazywał pierwszą trzydzieści. Położyłem się obok żony i westchnąłem ciężko. Tak, jak kiedyś robiłem wszystko, aby być, jak najszybciej w domu, tak teraz robiłem wszystko, aby być, jak najdłużej w pracy. By mieć, jak najmniejszą styczność z kobietą. I pomimo tego, że nie pozwalałem, aby to zobaczyła, to mnie też bolało to, że odtrącam ją od siebie. Tylko w nocy, gdy spała twardym snem, czasami przerywanymi przez koszmary mogłem trzymać ją w ramionach, albo wtulić się w nią i pozwolić sobie na płacz. Bo mnie też bolało to, jak ją traktowałem. Bolało mnie, że nie mogłem wziąć ją w objęcia, że nie mogłem jej pocieszyć. I to tylko dlatego, że to sobie narzuciłem.

- Mam nadzieję, że gdy odejdę to zrozumiesz czemu teraz cię tak traktuję i że mi wybaczysz – odezwałem się cicho pozwalając, aby po moim policzku potoczyła się łza.

Objąłem ją ostrożnie w talii i wtuliłem się w nią mocno, tak bardzo brakowało mi tych czułości z jej strony. Kobieta objęła mnie przez sen i pogłaskała mnie po głowie mrucząc coś przez sen. Miałem nadzieję, że ta wojna już niedługo się skończy i że moje cierpienia, które sam sobie zafundowałem, już niedługo się skończą.

Następnego dnia obudziłem się wcześnie rano z nadzieją, że nie będę musiał z nią rozmawiać i niestety, gorzko się pomyliłem, bo obudził ją płacz Bruna.

- Mógłbyś wrócić dzisiaj wcześniej z pracy? Są twoje urodziny i może byśmy zaprosili Heinza, Rosamund i ich dzieciaki. Byśmy wspólnie spędzili czas – podeszła do mnie, gdy piłem kawę.

- Nie jestem tobą, żeby wcześnie się zrywać z pracy, mam poważne obowiązki i nie mam czasu na głupie imprezy urodzinowe. Więc podziękuję – odstawiłem szklankę do zlewu.

- No tak, pewnie weźmiesz kolegów i pójdziesz na dziwki. I tak spędzisz swoje urodziny – ściągnęła brwi i zacisnęła zęby.

- Nie potrzebuję dziwek, mam od tego żonę, którą będę pieprzył kiedy chcę – złapałem ją za kark i docisnąłem ją do ściany uważając jednocześnie, żeby nie zrobić jej krzywdy. Same słowa, które mówiłem teraz sprawiały, że czułem do siebie jeszcze większą odrazę. – Nawet jeśli będę musiał wziąć ją sobie siłą – syknąłem jej do ucha i puściłem ją.