thuis

hoofdstuk 2 - klappen vangen

Als Rob de vrouw binnen ziet lopen wilt hij overal zijn op de wereld behalve op de bakkersdijk. De vrouw had zijn leven verpest maat hem ook zoveel kansen geboden.

"Rob blijf hier," hist Milo als hij de jongen terug op de bank trekt, "misschien hoort ze hier niet en is ze zo weer weg."

Rob gaat terug op de bank zitten en kijkt Milo woedend aan. "En hoe groot acht jij die kans Ter Reegen?" Bij Rob ontstaan er tranen in zijn ogen. De nieuwelingen gingen nog ongestoord verder met hun handelingen.

De woonkamerdeur wordt opengetrokken en alleen de drie jongens op de bank lijken het fatsoen op te brengen om de begeleiding aan te kijken.

"Goedenmiddag allemaal," de stem bulderd door het huis, "als jullie allemaal op de bank willen gaan zitten!" Het huis trilt op haar grondvesten. De stem is kil, koud en onempatisch. Alles wat Frank en Jona dus wel hadden. Koen miste de warmte van zijn begeleiders.

Milo zijn hele lichaam spant aan bij de stem van de begeleiding. Godsamme ijskoningin Annelot was er niks bij. De huiselijk sfeer die hier twee jaar had gehangen was in een klap weg. Gewoon met de noorderzon vertrokken.

Als eenmaal iedereen zit worden de koppen geteld. Rob haalt even snel zijn telefoon langs zijn scanner. "Zou jij je telefoon weg willen leggen?" De stem is zwaar en ontevreden. "Ik wa-"

Robbie wordt onderbroken door hoofdgeschud van de man. "Ik vroeg niet om tegengesproken te worden jongenman. Jij bent één van de drie achtergebleven jongens?" Rob knikt zacht. Hij had gewoon schrik van de man.

"Mooi want jullie drie moet ik zo spreken," buldert hij verder. De vrouw kijkt Rob aan en laat zacht haar hoofd hangen. Getuigd het haar van spijt? Dat ze dondersgoed wist dat zij verantwoordelijk was voor Rob en de situatie?

"Dit is Charlie Boer," begint de vrouw timide. Ook zij lijkt bang te zijn voor het gezag die Charlie uit straalde. "Hij zal jullie begeleider zijn. Vanaf volgende maand zal hij vergezeld worden door Willem van Groenen. Ik ben vanuit jeugdzorg het aanspreekpunt maar zal hier niet zijn. Ik wilde alleen even weten of iedereen er was."

Er viel een last van Rob zijn schouders. Ze bleef niet maar zou wel alle verslagen doorlezen. "Ik zie dat ik er nog twee mis," vervolgt Rob zijn oude sociale werkster verder, "ik ga ze even bellen. Maak gewoon even kennis met elkaar als Charlie de andere drie eventjes mee wilt nemen?"

Koen, Milo en Robbie staan op. Ze waren bereid om te volgen. Ze wisten dat ze elkaar meer nodig hadden dan ze ooit dachten. Charlie was een dictator. Een man die werkelijk niks gaf om de jongens die hier zouden wonen.

"Miel wil je even mijn suiker meten? Of even kijken of Matt heeft geappt?" Robbie was al bezig met het scannen toen hij terug werd gefloten door Charlie. Daarom wilde Rob weten of de scan überhaupt goed uit was gevoerd of dat er nog wat moest gebeuren.

Milo ontfutselt de gsm van Rob en opent de app waar zijn suiker wordt gemeten. "Hij is doorgevoerd," twijfelt Milo, "maar ik zal eventjes wat dextrose nemen als ik van jou was." Rob pakt wat suiker tabletten uit zijn broekzak en steekt deze in zijn mond. Op een of andere manier kreeg hij deze week zijn suiker niet op orde en dat beangstigde hem.

Hij wilde dat er iemand bij hem sliep, mocht het mis gaan vanacht. Rob kon het ook niet meer, Koen kon het ook niet en Milo was al helemaal naar het gootje. Alle drie hadden er geen behoefte meer aan en dat was vooral voor Koen een belangrijke trigger.

De deur van het kantoor werd geopend. De spullen die Frank achter had gelaten lagen er nog. Tot ongenoegen van Charlie die mopperde dat die homo van een Frank zijn spullen niet eens op kon ruimen.

Het bloed begon bij eenieder te koken. Zelfs Koen voelde een vorm van agressie die hij nog nooit van zijn leven voelde. Het verstikkend verlangen om zijn vuist kennis te laten maken met de kaak van Charlie.