thuis

hoofdstuk 52 - logeren

"Heb je al je spulletjes Sam?"

Matthyas zet de tas op de grond en kijkt eventjes naar de spullen in de tas. Een knuffel, haar pyjama, kleding voor morgen, tandenborstel, rugkussen.

Ja ze had alles bij zich. Sam vond het ook niet erg dat de moeder van Vince haar om moest kleden.

Sam knikt en rolt met haar rolstoel achter Vince aan. Lize, zijn zus, kijkt beide glimlachend aan. Ze vond Sam geweldig en speelde vaak met het jongere meisje.

"Ik moet alleen even je prikjes doen dan ben je van me af." Matt haalt de trombose prikken tevoorschijn en Sam houdt haar shirtje al omhoog.

Ze vond het niet spannend maar had wel liever dat Matthyas ze plaatste en niet haar vaders. Matt had namelijk 'toverzalf', wat niet meer dan een beetje vaseline was, waardoor ze minder van de prik zou voelen.

Ze moest er vier hebben en binnen een minuutje was het gepiept. "Matt kusje?" De man hurkt zich neer en laat Sam een kus op zijn voorhoofd drukken voordat hij hetzelfde doet bij Sam.

"Nou weltrusten voor strakjes lieverd," vervolgt de man, "wij zijn dichtbij als er wat is oké."

Het was de eerste keer dat ze ging logeren bij iemand. Ze wilde nooit en Jonathan en Frank wilde haar de tijd gunnen om zelf te besluiten om ergens te slapen.

"Wil je spelletje doen?" Vince was naar de kast gerend waar hij wat spelletjes had gestopt. Van crocoloco tot monopolie. De hele inboedel had hij mee.

Sam mocht alles kiezen. Behalve de memory. Dat wilde Vince absoluut niet met zijn vriendin spelen. Dat kon hij simpelweg niet winnen.

"Monopoly? Wil Lize ook mee doen?" Vince pakt het spelletje terwijl Sam zichzelf naar het bordes rolt. Lize was op haar telefoon bezig maar hoorde haar schoonzusje in spe aanrollen.

"Lize?" Sam wacht tot het meisje haar aankijkt en knikt. "Wil je mee Monopoly spelen met Vince en mij? Is die van Disney."

Met meisje legt haar telefoon weg en knikt. Ook haar moeder roept vanuit de keuken dat ze wel mee wilt doen. "Onder de voorwaarde dat ik samen met jou een team ben."

Sam knikt tevreden. Ze vond Lize ook onwijs aardig en als Vince vannacht teveel zou stinken, dan zou ze naar Lize gaan. Dat hadden ze samen namelijk al afgesproken.

Lize duwde het meisje richting de tafel en keek vertwijfeld naar de rolstoel die net niet tot de tafel reikte.

"Stoel dan maar?" lacht het meisje zacht. Sam had haar armen al uitgestoken om opgetild te worden door Lize.

"Moeten wel kussens in," lacht Sam als ze al aan Lize haar nek hing. Lize pakte snel wat kussentjes om het op de stoel te leggen.

Vince kwam naar buiten gehuppeld met de schaal snoepjes en chips, terwijl zijn moeder met drinken naar buiten kwam.

Ze ziet nog hoe haar dochter het jongere meisje in een stoel zet en deze dichter naar zichzelf schuift. Sam geeft Lize nog snel een knuffel voordat ze richting het spelbord kijkt.

"Mag ik de bank zijn alsjeblieft?" De moeder van Vince kijkt het meisje aan en nu kon ze laten zien waartoe ze in staat was. Vince had honderd verhalen over zijn vriendin verteld. Over hoe slim ze wel niet was en hoe goed ze was.

"Ja waarom ook niet." Een kleine glimlach komt er rond Sam haar gezichtje als ze het geld mag bedienen. Meestel wilde Koen het geld doen en als Koen het niet was dan was financieel verantwoorde Robbie wel de bank.

Ze deelt alles uit en pakt samen met Lize het poppetje dat ze wilde. Het spelletje kon van start en Sam had de tijd van haar leven.

"Wil je papa nog bellen voor je gaat slapen?" Vince kroop in bed en keek naar zijn vriendin die nog in haar rolstoel zat.

Sam knikte en pakte gretig de telefoon van Vince zijn moeder aan. "Dankjewel Magda," fluisterd ze. De vrouw knikt zacht en kijkt naar het meisje in de rolstoel.

Een steek van verdriet gaat door haar heen als ze het meisje ziet zitten. Meer kon ze ook niet. Alleen maar zitten.

Dat het zo gruwelijk mis zou gaan op de verjaardag van haar zoontje had ze niet voorzien.

"Ik ben eventjes naar de wc en dan kom ik er zo aan lieverd." Ze gaat door de haren van Sam en geeft een kusje op Vince zijn voorhoofd. Die lag al lekker onder de dekens en wacht op zijn vriendin die naast hem kwam liggen.

Sam had haar aller aller mooiste pyjama uitgekozen voor vandaag. Ze had hem er speciaal voor ingepakt. Een pyjama met kleine paddenstoelen.

Terwijl Magda over het bordes loopt, merkt ze haar dochter op die op de trappen zit.

"Hey scheelt er iets Lies?"

Haar hand ligt op de schouder van Lize en met haar duim wrijft ze bemoedigend over haar schouderblad.

"Het is Sam," snikt ze zacht, "het doet gewoon pijn haar te zien." Magda knikt begrijpend en deelde dit verdriet met haar dochter.

"Kom hier schat." Ze trekt haar dochter naar zich toe terwijl ze over haar haren wrijft.

Lize laat zich even gaan tegen haar moeder aan. Ze voelde zich net zo schuldig als haar moeder. Zij was degene wie Sam aan had gemoedigd. Zij was in paniek geschoten en had misschien iets gedaan wat niet mocht. Zij had misschien niet correct gehandeld.

Magda merkt dat het hoog zit hij haar dochter. Ze hadden het nooit uitgesproken met elkaar en wellicht was dit het breekpunt.

"Wil je naar hun toe? Naar Frank en Jonathan? Om het uit te praten?" Meteen knikt de ondertussen dertienjarige brugklasser.

Ze zou volgend jaar naar de tweede gaan maar had nog altijd effect van het ongeluk. Ze sliep er slecht van en had op school psychologische hulp gekregen om het opgelopen trauma te verwerken.

"Ik app ze dadelijk schat. Ik ga even plassen en dan ga ik die twee op bed gooien. Papa let wel op ze, dan kunnen we samen die kant op."

Lize knikt en gaat langzaam staan. De tranen veegt ze weg en loopt terug de tent in. Daar volgt ze gewoon de  schaterlach van haar jongere broertje om toe te komen aan beide zevenjarige.

"Ahh het is hier gezellig zo te horen," Lize lacht zacht als ze haar broertje op het bed ziet vallen.

"Lize!" roept Sam, "Vince doet gek." Ze lacht terwijl ze richting het meisje rolt. "Wil jij mijn pyjama aandoen bij mij?"

Haar armen heeft ze al omhoog om haar shirtje om te wisselen voor een pyjama shirt. "Nou goed dan," lacht ze, "omdat jij het bent."

Sam lacht en Lize kleed het tengere meisje om. Ze blijft doorkletsen en Vince blijft zijn vriendin maar Sam Boterham noemen.

De 'ham' in het woord vervaagd altijd in gegiechel en gelach. Sam lijkt er minder moeite mee te hebben dan Lize momenteel.

"Moet ik je ook in bed leggen of?"

Sam schudt haar hoofd als ze haar rolstoel tegen de bedrand zet. Ze zet deze op haar rem en komt op eigen kracht omhoog. Als ze eenmaal op het bed zit, pakt ze haar benen en gooit deze praktisch op het dekbed neer.

"Tadaa!"

Tevreden kijkt ze naar het resultaat en Lize glimlacht verdrietig. Het zou geen prestatie hoeven zijn voor een kind van zeven om in een bed te komen.

Vince gooit zich voorzichtig naar haar toe en ligt dicht tegen haar aan. "Welterusten beide," zegt Lize als haar hand al bij de lichtknop is, "niet te lang kletsen hé."

Beide schudden hun hoofd, zeggen Lize snel gedag en draaien daarna naar elkaar toe om toch nog verder te klieren.

Lize zucht als ze de deur achter zich dichttrekt. Wat nou als ze nooit naar het springpark waren gegaan?