thuis

hoofdstuk 70 - moordvrouw

"Mijn koppelingsplaat zit wel hoog Roel. Zeker dat ik niet mee hoef te rijden?" Jonathan houdt de autosleutels van zijn wagen omhoog. Hij zou eigenlijk met de auto van Matthyas gaan maar die was weer naar het ziekenhuis gegaan om stage te lopen. Matt had het voorstel ook geopperd bij zijn oude begeleiders die in het begin er niet om stonden te springen. Vooral Frank had het er maar moeilijk mee dat die jongen zoveel hooi op zijn vork aan het nemen was.

"Nee hoeft niet," Raoul pakt zijn rijbewijs van de tafel en kijkt hem aan, "ik ben naar het station met Robbie dan hé. Ik zie jullie dadelijk wel weer een keer verschijnen." 

Rob zat al in de wagen. Hij kon niet wachten om haar weer te zien. Jamie. De vrouw voor wie hij bijna zijn leven had gegeven. De banaan van Raoul die hem net genoeg tijd had gekocht om het tot een winkel te redden had hij aan Jamie gegeven. 

Hij werd naar het ziekenhuis vervoerd waar hij uiteindelijk weer onder behandeling kwam te staan van Matthyas. Die jongen stond op dat moment toevallig op de spoedeisende hulp om een kindje op te halen voor een röntgenfoto. 

Raoul kijkt de jongen aan die gelukzalig aan de passagierskant zat. Hij kon niet wachten om Jamie voor te stellen aan de jongens. Sam en Noud wilde ook wel eens zien over wie Rob het telkens had. Sam moest namelijk nog een woordje wisselen met Jamie.

"Oww we gaan vanavond trouwens eten hé,"  Raoul stapt in en lacht zacht, "Matthyas wilde weer eens trakteren en had ook gerekend op Jamie dus ik hoop dat ze zin heeft om ondervraagd te worden door die jongste twee van ons."

Rob lacht zacht en wist zeker dat Jamie het niet erg vond. Zij wilde graag weten over wie Rob het nu eigenlijk altijd had. "Ze weet dat ik niet meer in Eindhoven woon maar de hele reden weet ze nog niet," begint Rob, "dus ik heb haar verteld dat ik haar op kom halen met een vriend. Dat we daarna naar huis gingen en dat ik het daar allemaal uit zou leggen aan haar." 

Raoul knikt zacht, "dit klinkt exact hetzelfde als Matthyas. Die had James ook helemaal niks verteld namelijk."

Diezelfde Matthyas zat nu in een klein kantoortje. Zijn mentor wilde een aantal dagen geleden wat bespreken. Het was er toen niet meer van gekomen waardoor hij zichzelf nu in deze situatie bevindt. 

Matt heeft al aangegeven dat hij ervoor openstond om zijn studie te versnellen. Hij wilde vanaf volgend studiejaar onderdeel uitmaken van het team in het ziekenhuis. 

"Ahh Matt je bent er al," lacht zijn mentor, "loop je even mee naar de teamkamer? We hebben een MDO en daarna wil ik je meenemen in mijn laatste stagedag toen ik hier mijn coschappen heb gelopen." 

Matt knikt en volgt zijn mentor richting het multi disciplinair overleg. Hij wist nog niet wat er op tafel werd gegooid maar toen hij de verschillende professies bij elkaar zag, wist hij dat het om een kind zou gaan die zijn ouder, wellicht ouders, zou zijn verloren. 

"Goedemiddag."  De man aan de andere kant steekt zijn hand uit en schudt deze van Matthyas. "Peter den Brest. Sociaal werker." Matt schudt zijn hand knikt zacht. Een brok in zijn keel ontstaat, "Matthyas het Lam. Arts in opleiding." 

Matt laat zichzelf moedeloos in een stoel zakken. Hij moest het bewustzijn niet verliezen. De rest zou bijzaak zijn voor de jongen. Zolang hij deze zit maar door kon komen zonder dat er een zwart doek over hem heen valt. 

"Goed nu we hier allemaal zijn." De stem van de man verdwijnt steeds verder en verder. Matt kijkt naar zijn trillende handen. Hij wilt niet weten hoe dit overleg tot stand is gekomen. Hij wilt de woorden 'zijn ouders zijn overleden en hij ligt in kritieke toestand op de IC' niet horen. Hij sluit zich daar gewoon voor af.