thuis

hoofdstuk 34 - terugslag

Frank kijkt niet op wanneer Jonathan een geruststellende hand op zijn been legt. Hier zaten ze dan. Tegenover jeugdzorg. Ze konden beide niet meer. Wilde niet meer.

Ze konden het niet opbrengen om Moza en Elize nog bij zich te houden. Al helemaal niet nadat Yonah zijn tol had geëist.

Rosa zou nog enigszins in het huis mogen wonen. Jaïr moest blijven. Het huis dat in de toekomst ook terug van Sam en Noud werd. Alle aanpassingen in het nieuwe huis zouden onmogelijk worden.

"Dus jullie willen er twee uitplaatsen? Omdat jullie het niet meer aankunnen? Waarom die twee en dan niet allemaal?"

Jonathan kijkt naar Frank die zacht knikt. De man mocht het vertellen. "Omdat we ons niet veilig rond beide voelen. Vooral niet nadat Frank ook onzedelijk is benaderd door Yonah, net zoals Rosa. We kunnen niet verder op deze voet. Het gaat gewoon niet meer. Ik vrees ervoor dat alle stress bij een van ons te veel gaat worden en dat ik niet garant sta voor de gevolgen daarvan."

De vrouw kijkt beide heren aan. Ze was toch wel op de hoogte van de recente ontwikkelingen in het huis? Dat ze er iemand uit hebben geknikkerd. Dat ze wachten op twee anderen die eruit gegooit worden?

"Oké," zucht ze geïrriteerd, "maar waarom dan niet allemaal?" Frank slikt eventjes. Tuurlijk gaat hij haar niet vertellen waarom hij zijn jongens wilde houden. Omdat ze hem verdomme al eerder los hadden gekoppeld. Dat ze hem kapot hebben gemaakt door ze te scheiden. Dat hij zijn jongens niet nog eens liet mishandelen.

"Omdat we ons veilig voelen bij die jongens en Rosa. Zij waarderen ons. Tonen respect. Zijn de reden waarom wij elke ochtend op staan."

Dat was ook echt maar het diepst van allemaal wilde Frank gewoon weer terug naar de beginperiode. Zijn eerste klus. Zijn eerste jongens.

De vrouw tikt mee maar haar gezicht vertoond geen greintje medeleven. Zij trekt dadelijk haar kantoordeurtje dicht en hoeft niet meer om te kijken naar alle dossiers die op tafel liggen.

Voor Frank en Jonathan was dat helaas niet zo. Dag en nacht moesten ze klaar staan. Niet alleen op werk maar ook thuis. Wat als Sam zoveel pijn kreeg dat ze wel weg moesten met haar? Noud die een aanval had gekregen? Matthyas die boven ineens was gestopt met ademen? Raoul die een clusteraanval kreeg? Robbie die door een hypo in een diabetische coma kon gaan belanden? Koen die weeral een slot had weten te ontmantelen? Milo die zo boos was geworden dat hij niet meer voor zichzelf garant stond?

Beide heren stonden er klaar voor mocht het gebeuren. Ze waren de persoon waarop teruggevallen kon worden als het nodig was. En dat was vaak nodig.

Terwijl het gesprek bij jeugdzorg zijn doorgang vindt, is er in het groepshuis in Rhoon een ander gesprek gaande.

"Maar hij heeft je gecontacteerd? Weet Matthyas hier iets vanaf?" Milo lag op het gras, Jaïr lag naast hem. Ze keken naar de wolken die zo nu en dan richting de zon dreven.

Nog twee weekjes dan hadden beide heren zomervakantie. Milo zou naar vwo 6 gaan en Jaïr mocht zijn geluk beproeven in het vijfde leerjaar. Ze hoefde alleen nog hun cijferlijst ophalen. Jaïr had het bijgetrokken en nadat Frank een goed woordje had gedaan mocht hij toch over.

"Nee hij weet het nog niet. Al helemaal niet omdat hij over drie dagen wordt geopereerd. Ik weet niet zo goed wat ik ermee moet Miel."

Milo zucht en draait richting Jaïr. Het jongetje was te druk bezig met randzaken. Waaronder zijn broers. De broers die ergens waren en niemand wist effectief waar.

"Jonathan komt dadelijk. Laten we samen met hem gaan kijken wat we kunnen en willen doen. Maar waar is hij nu?"

"Hij is ergens in Frankrijk. Van de andere heb ik geen idee en ik denk dat ik het niet wil weten." Jaïr maakt zijn zin niet af want Milo kon de rest ook invullen.