thuis

hoofdstuk 23 - aanpassen

Ze kijkt niet naar haar broer die het ding presenteerde alsof het het allermooiste was dat haar ooit zou overkomen.

Matt moest op zijn achterhoofd zijn gevallen. In welk opzicht was die rolstoel het beste wat Sam was overkomen.

Demonstratief draait ze zich weer weg. Nou ja, haar hoofd draait ze weg. Haar benen blijven in dezelfde positie. Ze kan enkel haar bovenlichaam draaien. Haar onderlichaam blijft vast zitten.

Zuchtend laat Matthy de rolstoel los. Hij kijkt hoopvol naar Raoul. Wellicht had die man nog wat dingen in te brengen.

"Sam ik snap d-"

Haar ogen branden van de tranen. Ze kijkt Raoul kwaad aan. Hij snapte helemaal niks. Hij hoefde toch niet in een rolstoel!

"Je snapt me helemaal niet! Jij hoeft niet daarin hé! Ik kan niet meer lopen. Zal voor altijd daarin moeren zitten. Dus zeg niet dat je me snapt!"

De bom was ontploft. De uitspatting van de 7 - qua taalgebruik een 17 jarige puber - jarige was wel doordacht.

Sam haar snikken slaan om in een hyperventilatie. Matt snelt naar zijn zusje en wrijft over haar arm. "Hey kleintje," fluistert hij voorzichtig, "kom adem met me mee. In, 1.2.3., hou vast..... en adem uit."

Tussentijds wordt er een blik tussen twee heren uitgewisseld. Het ging mentaal heel, heel slecht met hun zusje.

Raoul twijfelde zichtbaar. Ging hij het haar vertellen? Zelf Matthyas wist er niks vanaf. Ging hij Sam zijn verleden vertellen en dat hij dondersgoed wist hoe het voelde om niet te kunnen lopen?

Matt had er een dagtaak aan om Sam tot rust te manen. Ze was compleet over de rooie, men zou voor minder.

Sam wilde gewoon voetballen. Wilde samen met haar broertje zich achter de bank verstoppen om hun vader te laten schrikken. Wilde haar trampoline in de tuin gebruiken. Wilde op eigen houtje naar de kamers van haar broers gaan.

Sam wilde zoveel dingen. Maar zoveel dingen leken onbereikbaar te worden door een klap.

Eén onoplettend moment. Een ongelukkige val. Sam haar hele leven had een aanpassing nodig. Niet alleen die van Sam, want wat te denken van de jongens.

Als Sam wat gekalmeerd is, pakt Raoul haar benen een beetje op. Het meisje voelde dit uiteraard niet en Matt hield haar net zo lang bezig dat ze ook niet zag dat Raoul iets aan het doen was.

"Sam ik denk dat ik je beter snap dan wie dan ook," de stem klinkt zacht als hij naar de hand van zijn zusje reikt, "ik was 8, zat in groep 5 en woonde bij mijn oma. Ik heb wel vaker last van extreme hoofdpijnaanvallen maar dat jaar was het verschrikkelijk. Ik had er zoveel dat mijn lichaam langzaam op begon te geven. Hierdoor raakte ik in een psychotische verlamming. Ik kon mijn benen niet meer bewegen en moest drie jaar in een rolstoel. Drie jaar ben ik verlamd geweest. Dus ja Sam, ik weet wat je meemaakt en nee ik zal de pijn die jij hebt niet kunnen voelen. Ik wist dat ik weer kon lopen, jij moet het voor altijd met je rolstoel doen."

Een paar verlaten tranen vallen op de hand van Raoul. Matthy pakt de hand van zijn maatje vast en kijkt hem hoofdschuddend aan. Hoezo wisten ze dit niet. Hier was het laatste woord tussen beide nog niet over gesproken.

"Echt waar Roelie?"

Raoul knikt zacht en Sam opent haar armen voor een knuffel. De man laat zich er zacht invallen en knuffelt het meisje terug.

"Zullen we hem dan maar eventjes testen lieverd?" Matt zijn stem klinkt gebroken. Hij had het zwaar om zijn zusje zo te zien. Wellicht had de jongen het nog zwaarder omdat hij Jaïr al enige tijd niet meer had gezien.