thuis

hoofdstuk 4 - verbouwen, verhuizen, vernederen

Milo en Koen zitten zenuwachtig op de bank. Zojuist waren alle regels besproken en het leek dat alleen de jongens van Frank bang waren voor het gezag dat werd gebruikt. De rest kon het aanzienlijk minder schelen.

De regels waren verschrikkelijk. Ze waren nog dramatischer dan zijn gesloten instelling van jeugdzorg. Milo wist niet eens dat het kon.

Ze moesten op een bepaalde tijd thuis zijn. Elke dag werden de jongens gecontroleerd en was er een kamerdoorzoeking. Mocht men tegen de regels ingaan zouden er gepaste consequenties volgen.

Bij godsgratie mochten de drie nog wel naar de sportvelden. Charlie wist niet dat ze daar het team van hun bonuszusje zouden trainen.

Ze mochten ook maar twee uur per dag in hun kamer. Koen vroeg zich ten zeerste af wat hij zou doen op de andere momenten. Over een week wist hij of hij een herexamen had of geslaagd was. Een andere optie was dat de jongen finaal door de mand zou vallen en niet zou slagen.

Koen had de vraag gesteld of hij kocht gaan werken. Helaas was Charlie geen ruimdenkende man en was Koen zijn vraag ook afgeslagen. Hij mocht niet gaan werken en kon zijn tijd benutten door klussen te doen in en rond het huis.

Koen hoopte zo hard dat hij zou zakken. Dan kon hij het nog een jaar uitzingen op het vwo. Dan had hij zijn beste maatje in de buurt en hoefde hij niet nog een verandering te ondergaan.

Rob was ondertussen nogsteeds niet terug en dat baarde de jongens zorgen. Ze begonnen aan de twee uur op hun kamer en Robbie was nogsteeds niet thuis. Charlie raasde als een tiran door het huis want Rob zijn live-locatie ging van hot naar her.

Hij had zijn telefoon laten glitchen. Robbie was er niet trots op maar hij kon zichzelf er altijd uit lullen op die manier.

Koen loopt over de overloop en ziet een blonde jongen die hij een paar uur geleden uit het oog was verloren. Rob geeft Matthyas nog een knuffel voordat hij weer door de poort wandelt. Hij zag er beter uit dan toen hij was vetrokken. Koen hoopt uit de grond van zijn hart dat Charlie niet doorhad dat Rob zijn oude huisgenoot heeft gesproken.

Helaas werd die hoop de kop ingedrukt toen Rob richting de voordeur was gelopen. Charlie had de deur geopend en trok de jongen naar binnen. "Je was toch naar het ziekenhuis?! Hoezo zie ik je dan met die jongen voor de deur?"

Koen kon het niet aan maar durfde niet naar beneden te gaan om tussen beide te komen. Hij besloot daarom richting Milo zijn kamer te gaan om de jongen te haken. Milo was degene die nogsteeds in vechtmodus kon schieten als het nodig was.

"Miel," hijgt Koen als hij de kamer van Milo en Robbie binnenkomt, "Rob is beneden maar Charlie heeft hem onderschept. Matt was er ook namelijk dus ik hoop dat hij daar niet achter gaat komen."

Milo springt van zijn bed af en rende richting de trap. Hij ziet hetzelfde tafereel als Koen net, alleen hadden ze het essentiële gedeelte gemist. Rob had de klappen al ontvangen.

Om die reden botste Milo halverwege al tegen een kwade Robbie op. "Jezus maatje," brengt Milo verbaasd uit. Koen kijkt ook richting Rob en haalt zijn handen gefrustreerd door zijn haren. Ze konden hier niet nog langer blijven dan nodig was.

Rob kijkt met een pijnlijk gezucht naar de jongens. Het bloed sijpelt uit zijn neus en rond zijn oog begon al wat blauws te vormen. Charlie had iets gedaan wat Frank en Jonathan in hun stoutste dromen niet zouden doen.

Robbie was in elkaar getimmerd door zijn eigen begeleider. Milo pakt een natte washand en dept het bloed beetje bij beetje weg. Koen pakt zijn telefoon erbij en maakt een foto van de verwondingen van Robbie.

"Ik wil niet Koen," huilt Robbie in het shirt van zijn beste vriend, "ik wil echt niet meer." Koen trekt Rob in een knuffel en knikt begrijpend. "Oww Rob ik zou zo graag willen dat het goed zou komen maar ik weet het niet. Echt niet maatje."