thuis

hoofdstuk 72 - noodgeval

Matthyas was zeer gefrustreerd thuis gekomen. Hugo was wel oké maar nog altijd wilde men zijn beentje amputeren. Matt kon het er niet bij hebben dat de jongen gewoon in het systeem zou verdwijnen en nooit meer terug zou komen. Hij wilde met James wel een kind maar niet nu. Nee daar was het veel en veel te vroeg voor. Toch?

James dacht er het zijne van en zat ondertussen alweer met Hugo te spelen op het veel te grote bed. Raoul was er ook en Hugo had zich vastgeklemd aan de heren. 

Matt was klaar met stage en moest Raoul en James meenemen naar hun huis. Jonathan had een belangrijke mededeling en hij wilde de jongens erbij hebben. Tuurlijk wisten ze waar het over ging. Rosa. 

"Ah Hugo," Matthyas hurkt zich neer en kijkt naar het spelend jongetje voor wie er nog altijd geen pleeggezin was gevonden, "je bent toch niet mijn vrienden aan het inpikken hé!" Hij kietelt het jongetje dat schaterlachend zijn hoofdje schudt. Hij legt daarna uitgeput zijn hoofd tegen het borstbeen van Matthyas. 

"Ik nieuwe papa en mama?" Matt slikt als hij door Hugo zijn haren gaat en James kijkt ook verdrietig naar het ventje. "Binnenkort maatje,"  zucht de arts die hij angstvallig vasthoudt, "binnenkort krijg jij de liefste papa en mama in de wereld." Hugo knikt weer en valt praktisch in slaap tegen zijn arts. 

Matt legt zijn hoofdje op een kussen en gaat nog een keer door zijn haren. Zijn vriend en beste vriend staan beide op. Raoul loopt vooruit terwijl Matt terug wordt getrokken door James. Die kijkt hem bezorgd aan. "Matt we gaan opzoek naar een huis. We gaan voor hem zorgen. Ik zie hoe het kind aan jou gehecht is en hij vindt mij ook heel tof. Laten we het gewoon proberen Matthyas. Samen."

Matt valt in de armen van zijn vriend die zojuist opperde om de jongen te adopteren. Om hem in hun warme gezinnetje op te nemen. Daar zou Matt nu gewoon voor tekenen. "We kijken vanavond wel oké."

James knikt en laat zijn vingers in de hand van Matthyas vallen. "Ik hou van je Matt." Matt drukt een kus op James zijn haren en kijkt hem met traanogen aan. "Ik ook van jou James. Zo onwijs veel!" 

Milo ligt nog een beetje op zijn bed en wist dat hij zo moest vertrekken naar het huis van zijn begeleiders. Hij draait zichzelf weer om en pakt met trillende handen zijn telefoon. Ging hij dit echt doen? Ging hij het zo vergooien omdat hij bang was? 

Zijn vingers gaan razendsnel over het toetsenbord. Binnen een minuut staat er een heel betoog waarom hij niet meer wilde. Hij kon het simpelweg niet meer opbrengen bij de club. Hij wilde geen onderdeel meer zijn van teamnl, of wat er nog van over was na het vreselijke ongeluk. 

Met trillende vingers drukt hij uiteindelijk op de verzendknop. Hij zet niet gek veel later zijn telefoon uit en gooit deze naar de andere kant van de kamer. Hij pakt zijn kussen beet in de hoop zo zijn geschreeuw te smoren. 

Helaas werkt dat allemaal niet want hij hoort niet gek veel later voetstappen op de trap. Hij hoort zijn eigen kamerdeur opengaan en gezucht van iemand die zijn weg richting Milo maakt. "Hey maatje," de zachte stem van Rob klinkt in zijn gehoorgang, "wat is er aan de hand?" 

Zijn hand blijft over zijn rug wrijven en hij probeert contact te maken met de jongen onder hem. Het leek een vrij kansloze misse maar hij wilde het koste wat kost proberen. "Ik heb het verpest." De jongen snikt harder en Rob wilt Koen hier ook bij hebben.

"Ik ben eventjes Koen halen oké Miel? Blijf hier ja. Dan ben ik zo weer terug!"

Rob neemt elke treden en struikelt over een paar losliggende voorwerpen op de traptreden. Naar alle waarschijnlijkheid had Rob ze er zelf neergelegd om ze uiteindelijk mee naar boven te nemen. Pas als het echt een expeditie wordt om de trap te nemen begint de jongen na te denken of hij toch echt niet wat spullen mee naar boven moest nemen.