thuis

hoofdstuk 65 - tra(i)nen

Zijn knokkels zijn bijna wit omdat hij angstvallig zijn koffer vast houdt. Waarom heeft hij gewoon niet gezegd dat hij helemaal niet wilde. Dat hij zoveel vliegangst had dat hij ook om die reden niet naar Portugal wilde?

Milo ziet de Ford vertrekken van Frank. Hij had zich zo groot gehouden. Zelfs toen Frank hem vroeg of hij oké was wilde Milo er niet aan om te vertellen dat hij zijn begeleider bijna mee dat vliegtuig in wilde trekken. Daarbij kwam ook nog het feit dat Milo vrijwel niemand kende.

Iedereen tennisde al jaren op dit hoge niveau en Milo kwam voor de tweede keer om de hoek kijken. Hoe ging hij zichzelf weer tussen de mensen wringen? De mensen die hem eruit hebben gegooid met de meest gangbare redenen.

Hij staat met zijn boardingspas en de rest van zijn spullen in de vertrekhal. Alleen.

De rest van zijn reisgezelschap is makkelijk te herkennen. Volg de teamnl tassen en shirts en je hebt het talententeam van het kntb.

Zuchtend grijpt hij zijn rugzak vast en gooit hem over zijn schouder. Zijn vingers sluiten rond het kofferhendel. Het was een beige koffer die hij had geleend van Koen. Er zat nog een klein stickertje op van zijn vorige vakantie naar Kroatië. 

Er rent snel iemand langs hem. Milo herkent het meisje. Het was de directe tegenstander van Jiska toen ze klein waren. Grappig hoe alles weer samenkomt in de vertrekhal van Schiphol.

Als hij steeds dichterbij komt, begint hij meer gezichten te herkennen. Dit werkt uiteraard wederzijds ook en het geroezemoes ontgaat hem niet.

Milo kon dit niet. Echt niet.

Hij heeft het geprobeerd maar het lukt hem gewoon niet. Milo is nog altijd de jongen die zoveel overvallen heeft gedaan. De jongen die tot de beruchtste jeugdcriminelen van Nederland hoorde.

Het liefst zou hij nu zijn koffers pakken. Gewoon terug naar de veilige omgeving. Uithuilen bij Frank en Joanthan op de bank en een vreselijke tekening van Noud in zijn handen geduwd krijgen om hem op te vrolijken.

"Ahh jij moet Milo zijn."

Zijn plan was mislukt. Zijn nieuwe trainer had hem al gespot. Met een warme uitgestoken hand rijkt hij naar de jongen.

Milo schudt hem maar de hand maar wilt maar één ding. Hij. Wilt. Weg.

Milo blijft uit beleefdheid schudden en stelt zichzelf voor. Een hand komt op zijn schouder terecht.

"Jij bent veranderd. Groter geworden in elk geval." Milo draait zich om en kijkt recht in de ogen van het meisje waar hij vroeger altijd mee trainde.

"Ah Boukje," lacht Milo zacht, "jij hebt ook niet stilgezeten zo te zien." Het meisje lacht en kijkt Milo daarna doordringend aan.

"Ik had je nooit meer verwacht eigenlijk. Na alles weet je wel. Ik heb je ook niet meer gezien in Utrecht. Ben je verhuisd? Hoezo speel je nu van TVB dan? Jiska speelt toch nog bij TIOS?"

Er worden honderden vragen op Milo afgevuurd waar hij allemaal geen antwoord op kon geven. Waarom hij uit Utrecht was? Omdat die stad hem verstikte. De stad had een duister laken over zich heen.

Waarom hij was verhuisd? Omdat hij niet te houden was. Omdat de jongen gewoon weg moest uit de omgeving waar hij op was gegroeid. Omdat de jongen aan het verdrinken was met een zuurstoffles op zijn rug. Dat er hulp leek te zijn maar de fles zit vol angst en duwt hem weer terug. Daar waar hij gewoon alles kon doen. Waar hij was gered door Jonathan en Frank.

"Ehm. Ik denk dat ik mijn leven moest beteren."

Boukje knikt en kijkt Milo San weer opnieuw aan als ze naar zijn spullen kijkt. "We gaan zien hoe ver je het brengt."