thuis

hoofstuk 32 - papa Roel

Het meisje ligt stil in haat bed. De vogels fluiten wel. Dat geluid neemt ze gelukzalig zich op. Toch wordt de blauwe dag verdreven door haar donkere gedachtes.

Ja ze lag stil, maar dat kwam meer omdat ze geen andere mogelijkheden had momenteel. Ze had haar vaders gehoord vannacht. Over haar papa, over Jaïr die gebeld had, over haar broertje dat een gat in zijn hoofd had en met haar twee voorbeelden naar het ziekenhuis moest. Sam had het allemaal meegekregen.

Wat het allemaal betekende durfde het meisje niet te zeggen. Ze wist alleen dat er twee mensen gisterennacht ineens het huis hadden verlaten. Ze wist ook dat haar vader had gehuild toen hij haar omdraaide. Ze wist ook dat er iets was gebeurd met haar vader, maar wat dat mocht Joost weten. 

Ze lag nog steeds op haar rug, ze wilde zich graag op haar zij draaien maar had de kracht nog niet vanuit haar buikspieren om dit te doen. Daarnaast zat haar onderbeen in het gips door de breuk die ze op had gelopen. 

Het frustreerde haar dat ze niks kon doen. Dat ze zichzelf niet om kon draaien. Dat ze niet in staat was om naar haar vader te gaan in de kamer ernaast. Was papa Jona al thuis of lag Frank echt alleen? De lege snikken aan de andere kant verraadde dat Frank inderdaad alleen was want Sam hoorde ook geen geruststellende woorden van Jonathan. 

Er was in nog geen 24 uur zo veel gebeurd. Sam was 's middags thuis gekomen nadat ze nog diezelfde middag de neus van Matthyas wist te breken. Ze had haar broers tot ruzie gedreven nadat ze erop stond dat de training door zou gaan. Ze was samen met haar vader naar de voetbal gegaan en had meermaals om haar vader gelachen die totaal niet wist wat hij nu effectief aan het doen was. Ergens anders werd er, door toedoen van iemand die nu twee handboeien om had, een trauma opengetrokken. Het trauma wat ertoe had geleid dat Jonathan en Frank weer ruzie hadden. De jongen die ervoor zorgde dat haar broertje naar het ziekenhuis moest omdat ze door alle hectiek wellicht Noud waren vergeten. De jongen die ervoor zorgde dat haar vader nu alleen lag te huilen omdat zijn man weg werd geroepen voor een ander trauma. 

Dit allemaal in een tijdsverstek van nog geen 24 uur. Een tijdsverstek van 9 hoofdstukken. 

Sam haar hoofd sloeg op hol en de gedachtes werden meester van haar hoofd. Welke dag was het vandaag? Ze had geen idee. De cijfers van pi? 3,14159 26535 89793 23846 26433 83279 50288. Haar eigen gedachtes maakte haar gek. Zo gek dat ze langzaam aan haar haren begon te trekken. 

Zachtjes wordt de deur geopend, maar toch blijft het meisje aan haar haartjes trekken. Het maakte haar niet uit wie er nu binnen kwam. Haar vader kon het niet zijn, want die hoorde ze nog huilen. Matthyas leek ook onmogelijk omdat hij ook nog niet thuis was gekomen. Raoul? Ja hij zou het kunnen zijn maar die zou meteen naar het meisje zijn gesneld om haar handen beet te pakken. 

"Sammie? Noud bij jou blieft." 

Het was haar jongere broertje. Het broertje dat ook nog naar het ziekenhuis was gegaan vannacht. Die een gat in zijn hoofd had door een aanval. Sam had de commotie gehoord, net zoals het alarm wat af was gegaan in de kamer naast die van haar. 

Ze kan niet opschuiven en lag in het midden van het bed. Haar hoofd kon ze kantelen richting Noud. "Als jij mij een beetje schuift dan mag dat ja." Noud knikt en legt zijn knuffel op Sam haar hoofd. "Jij op letten. Ik schuiven." Twee handen zet Noud tegen het bovenbeen van Sam. Met alle kracht die hij in zijn lijfje had, duwde hij de onderbenen van zijn zus weg. 

Deze stonden nu haaks op haar onderrug wat een schreeuw van pijn opleverde van Sam. Meteen vliegt Noud van het bed af terwijl Sam blijft schreeuwen van de pijn. Hij snaait zijn knuffel van haar hoofd en wilt meteen de kamer verlaten om iemand te halen. 

Het vier, "toch echt bijna vijf jaar papa", jarig jongetje botst tegen zijn oudste broer op die het geschreeuw had gehoord uit de kamer. Ook Frank was meteen uit bed gesprongen en stond nu achter Raoul die een Noud vast had die compleet over zijn toeren was.