thuis

hoofdstuk 33 - vele handen

De vrouw zit tegenover de jongens. Ze was wat ouder, Matthyas schat haar rond de 55. Een klein brilletje op haar neus wanneer ze door het papierwerk gaat. Deftig neemt ze deze telkens af als ze de jongens aankijkt.

Ze was een paar dagen verhinderd waardoor ze pas vier dagen na de afgesproken dag aan de eettafel zit.

"Dus vertel eens iets over hier. Over thuis. Wie kunnen Sam helpen als het nodig is? Wie is Sam als persoon? Alles wat je kwijtwilt mag je vertellen. Wellicht dat het nog helpt bij de behandeling ook."

De stoel naast Matt wordt weggeschoven en terug aangeschoven aan de tafel. Raoul, die boven wat toetsen aan het nakijken was, kwam ook bij het gesprek zitten.

Sam lag te slapen en Noud speelde vrolijk door met James die voor Matthyas langs was gekomen. "James deze trein? Die kan echt super hard over de trampoline! Ik was vandaag naar school James. Was echr heel leuk."

Het gebrabbel van Noud bracht een glimlach bij eenieder op zijn gelaat. Noudje had geen last meer van zijn hoofd en ook de aanvallen bleven uit.

"Haar broertje toevallig?" Jonathan lacht zacht en knikt voorzichtig. "Haar biologisch broertje in elk geval." De vrouw knikt en pakt het brilletje weer terug. Net op het topje van haar neus blijft de bril staan.

"Ze is geadopteerd lees ik. Maar goed ik kan wel afgaan op haar medisch dossier en wat de standaard is, maar wellicht ligt dat niet in haar straatje." Matt lacht een beetje. Deze vrouw wist wat ze aan het doen was en zat nu al zo lang in het vak dat ze haar eigen draai begon te geven.

"Maar ik zal me eerst voorstellen nog. Mijn naam is Dieweke van der Echt, al 35 jaar wijkverpleegkundige. Heb vier kinderen en doe mijn beroep nog altijd even graag."

Ze pakt wat spullen erbij en kijkt de kamer rond. "Was het gelukt?" fluistert Matthy in Raoul zijn oor. Die jongen knikt, "nog niet klaar. Ik heb de helft voor elkaar gekregen."

Ze zijn zo in gesprek dat ze niet door hadden dat de vrouw weer verder wilde. "Oww excuseer," lacht Raoul, "ik ben Raoul trouwens, dat is Matthyas. Wij wonen hier en zien Sam dagelijks. Vandaar dat wij hierbij zitten."

Dieweke glimlacht zacht en vouwt haar handen samen. "Ik denk dat Sam gezegend is met de mensen om haar heen. Is deze tafel zelf verbouwt?"

Matthyas krijgt een gevoel van trots in zich. "Ja Matthyas heeft hem versteld zodat Sam met haar rolstoel tot aan de tafel kan en mee kan eten." Jonathan had het woord genomen en gaf een klein kneepje in Matthyas zijn schouder.

"Wat goed! Ik wil het dadelijk met jullie hebben over de uren die ik hier kom werken en hoe ik jullie kan begeleiden in Sam haar zorg. Wie is Sam? Hoe is Sam als persoon? Ik denk dat we gewoon iedereen af gaan."

Iedereen stemde in. Iedereen kreeg zijn zegje. Sam werd omschreven als een slim en pienter meisje. Jonathan ging er dieper op in door haar sociaal-emotionele aspect op te gooien. Haar TOS doordat ze amper tot niet had gepraat vroeger. Haar overstap van groep 3 naar groep 5. Haar hoofdje die overvol zat met vragen waarbij ze driftig opzoek was gegaan naar alle antwoorden.

Matthyas omschreef zijn bonuszusje als een meisje van 1 uit een miljoen. Dat zij zijn hart had gestolen. Dat het meisje in alles wat ze deed de beste wilde zijn. Dat ze een druk op zich had gelegd om te blijven presteren. Dat ze nooit tevreden was. Dat ze het niet kon accepteren dat ze in een rolstoel terecht was gekomen.

Het was Raoul zijn beurt. Hij sluit zijn ogen eventjes en haalt het kleine meisje naar voren. Het beschadigde meisje dat alles in Noud zijn oor fluisterde die alles door hyper de pieperde.

"Sam is een meisje dat van zo ver komt. Ze is zo veel meer dan ze ziet. Meer dan twee groene ogen die grauw zijn geworden. Door verdriet overmand. En handen die meer vasthouden dan ze kunnen dragen. Zij die haar bed niet meer uitkruipt om te spelen met de autos op de grond. Niet meer klimt in bomen maar vast zit op haar kont. Sam is het meisje dat weken lang twee verschillende sokken kon dragen ook als er wel een passend paar in de kast lag. Zij die enkel kettingen draagt. Al het andere is te meisjes achtig. Sam is het meisje dat gouden en zilveren sieraden over elkaar draagt alsof het twee oude geliefde zijn die rond haar nek vereeuwigd zijn. Zij die jaren niet meer kan lopen, de schoenen zal verbergen onder een deken van stof en lose beloftes. Zij die de nieuwe fiets niet meer aan zal raken. Zij die nooit meer het traktatie kratje over een schoolplein zal slepen. Maar misschien maakt het niet uit. Misschien is dit de wereld waar ze nu in moet leven. Sam zal nooit meer hetzelfde zijn maar nog altijd zal ze de Sam blijven die ik ken."

Frank slikt zijn tranen in. Jonathan kijkt naar buiten om diezelfde tranen tegen te houden. Dieweke laat echter de tranen lopen. Ze is en bleef een mens. Een vrouw met gevoel. Een vrouw die in zeer korte tijd zo'n warm gevoel voelde binnen het gezin.

Matthyas reikt over tafel en overhandigt de vrouw een zakdoekje. "Ik denk dat we Sam niet beter kunnen omschrijven zoals Raoul het deed. Ik denk dat ik voor ons allemaal spreek dat het meisje anders is dan haar leeftijdsgenootjes."

Frank slikt en kijkt moedeloos naar Dieuweke. "Wanneer mag ze weer naar school?" De vraag brandde op zijn tong. Sam, het meisje dat afgelopen weken elke ochtend de strijd aan kon gaan met haar vader, wilde weer naar school.

Dieweke snuit haar neus zacht en kijkt iedereen aan. "Ik zal morgenochtend langskomen, haar verzorgen en jullie helpen. Wellicht kan ze voor een uurtje naar school."

Vince luistert maar half wat er in de klas wordt besproken. Terwijl juf Lot het werkblad van lezen uitlegt, dwalen zijn gedachtes weer af naar het lege stoeltje achterin de klas.

Ninthe was daar gaan zitten. Het meisje zou groep 4 overdoen en mocht voor zolang de plek van Sam in 3 overnemen om een goede basis te vormen.

Ninthe was aardig, begrijp Vince niet verkeerd maar ze nam wel de plek in van het meisje dat hij lief had.

"Vince ben je oké vriendje?" De stem klinkt niet hard maar wat zachter. Ook klinkt het akelig dichtbij. Als hij opkijkt voelt hij de budha to budha ring van zijn juf op zijn hand rusten. Het jongetje snikt wat en haalt zijn schouders op.

"Ik wil Sam terug in de klas. Ze heeft heel veel pijn juf. Ik kan haar nog niet zien zegt mama."

Het ongeluk van de zevenjarige Sam heeft er bij iedereen ingehakt. Ook omdat merendeel van de klas aanwezig was op het verjaardagspartijtje waar het zo gruwelijke mis ging.

Lot blijft over zijn arm wrijven en probeert hem gerust te stellen. Zij wist dat Sam tijdens de rekenles aan zou sluiten.

"Ze is dichterbij dan je denkt lieverd. Ze komt dadelijk in de klas, de rest weet het nog niet. Wil je dat je naast haar mag zitten? Sam krijgt de komende weken de tafel van Annemijn, dus wellicht dat Annemijn jouw tafeltje wel wilt."

Vince zijn ogen glunderen. Hij kan zichzelf geen houding geven. Al helemaal niet als hij de deur van de klas open hoort gaan en er verschillende 'oh' geluiden het lokaal vullen.

Vince zijn stoel schuift weg en nog sneller dan zijn benen hem kunnen dragen. Hij ontmoet de ogen van Frank en hoort geluiden vanuit de gang komen.

Ze was terug.

Het meisje dat nooit jaloers is want de zon is toch ook niet jaloers op de maan?

Het meisje dat durft te bestaan zonder pardon ookal nemen haar benen haar nooit meer mee naar de zon.

Het meisje dat elk uur haar eigen gedachtes sust maar ook eindeloos en zinloos uitrust.

Het meisje dat doorheeft dat je ook een slok mag nemen, ookal is het glas halfvol.

Het meisje dat nog niet doorheeft dat haar lichaam niet de tempel is met stapeltje pilaren en smaakvolle balzalen maar een met schade. Met breuken, wonden en blaren.

Het meisje dat hij in zijn hart had gesloten. Het meisje voor wie hij de liefde voor altijd had verbonden.

Zijn Sam. Zijn aller aller beste maatje. Zijn vriendin