thuis

hoofdstuk 8 - onderduiker

Uitgeteld ligt hij op de bank. Sam had zoveel gedaan vandaag waar hij zichzelf sociaal wenselijk voor op moest stellen dat zijn baterij gewoon leeg was. Hij moest te lang te sociaal zijn en dat nam nu zijn tol.

"Wil je wat drinken Matt?" De warme stem van Raoul klinkt door het huis. Het was al laat en de vaders van beide kinderen waren nog niet gearriveerd. Het was niks voor Frank en Jonathan om zo laat niks van zich te laten weten.

Ja ze wisten dat ze alleen aten vanavond maar ze waren ook op de hoogte van de nieuwe aanpak van beide heren. In die aanpak bleef er ten alle tijden maar één eten en niet zoals bij de jongens, de hele familie.

"Ja als we koffie hebben graag!" Zijn ogen fixeren zichzelf daarna op de televisie. Het was een serie die hij samen met Raoul keek. Een reisserie omtrent het oude Joegoslavië. Matt vond het rete interessant en de geschiedenisstudent had het nodig om zijn lessen weer aantrekkelijk te maken.

Raoul komt aangelopen met de twee bakken koffie. De kleintjes lagen net in hun bed. "Matt zou je ondertussen mee na willen kijken? Dan zijn we sneller."

Matthyas keek vaker na met Raoul. De jongen had verder niks te doen en als het studieverlichtend was voor zijn maatje dan zou hij dat met alle liefde doen voor hem. "Oww ja tuurlijk," Matt pakt zijn koffie, "geef ze maar dan kijk ik wel eventjes. Proefwerken of wat zijn het?"

Raoul pakt het uit zijn rugzak, "bruggertoetsen. Dus je weet wa je te doen staat." Matthyas knikt. Alleen als het helemaal goed is zou hij het goedkeuren, missende antwoorden gingen terug naar Raoul of hij de essentie eruit kon halen en hoeveel punten hij toe zou kennen.

"Ik doe de meerkeuze en éénantwoord vragen wel. Dan doe jij lekker de open vragen met heel veel tekst." Raoul schudt lachend zijn hoofd en Matt pakt de toetsen erbij.

Zijn bril staat op zijn neus. Met een geschiedenisserie op de achtergrond wordt er driftig nagekeken. "Hoe is het eigenlijk met je Roel?"

Raoul kijkt op van een proefwerk en haalt zijn schouders op. Het was dubbel maar hij was oké. "Lastig. Ik mis de andere drie omdat ze dus niet veilig zijn. Aan de andere kant ben ik zelf nog nooit zo vrolijk geweest."

Matt weet waar Raoul het over heeft. Ook hij voelde zich vrolijk en blij. Hij miste zijn broertjes maar ook hij had zichzelf nooit zo blij gevoeld.

Boven sliepen ook twee gelukzalige kinderen. Kinderen die gered waren voor de samenleving. Gebroken kinderen die beetje bij beetje op werden gepoetst bij Frank en Jonathan.

"Broertjes al te pakken gehad?" Matt schudt zijn hoofd en zucht. Hij wilde het er niet meer over hebben. "Ik weet niet waar ze zijn Roel maar ik hoop dat ze ergens veilig zijn." Raoul trekt de jongen in een knuffel die er gretig invalt.

"Het is be-"

De zin wordt niet afgemaakt. Beneden ging er een alarm af waardoor beide heren omhoog schieten. "God Noud!"

Noud had een alarm in zijn bed voor als hij een aanval zou krijgen. De sensor onder het matras detecteert meerdere bewegingen. Als het afging wist iedereen in het huis dat de jongen een aanval had.

Met passen waarbij Matthyas telkens een trede overslaat, snelt hij naar de kamer van zijn broertje. In het bed lag het jongetje verstrengeld in het dekbed.

Vluchtig trekt hij de dekbed van Noud zijn bedje en wrijft hij zacht over het jukbeen van hem. Mede door de aanvallen van Noud had Matt een optie op zijn horloge om een timer aan te zetten.

De man kan niks doen. Wachten en moedeloos toezien, dat is het enige wat hij zou kunnen doen. De medicatie werkte enigzins maar het nam niet weg dat Noud nogsteeds aanvallen kon krijgen.