thuis

hoofdstuk 31 - seizoenskaart

De blauwe lampen voor het huis verraden dat er iets is gebeurd. Moza en Milo stonden tegenover Yonah die zich van geen kwaad bewust leek te zijn.

Moza en Milo konden het goed met elkaar vinden en nu stonden ze recht tegenover een kinderverkrachter. Het was te goor voor woorden.

Yonah bleef kalm zitten. Ook toen de politiewagens het terrein op reden. "Miel kan jij dadelijk mee met mij? Matthyas is al geweest met Noud net dus hij kan zijn gezicht er niet meer laten zien."

Het was Jonathan die vroeg of de lange jongen behoefte had om mee te gaan naar het ziekenhuis om Rosa te ondersteunen. "Ja dat kan wel, maar je kan ook Rob vragen. Ze voelt zich op haar gemak bij hem."

Milo keek Jonathan niet aan toen hij het vertelde. Hij was te druk met Yonah die nogsteeds op het bed zat. Het bed waar hij zijn zusje van haar maagdelijkheid had ontnomen.

Er zat nog wat bloed op het bed. Milo had wellicht die jongen een bloedneus geslagen op het moment dat hij hem van zijn zusje weg had getrokken.

"Ja ik zal Rob vragen. Matt is dadelijk verantwoordelijk, Frank is niet fit en ik wil hem die rust geven. Vooral nu met zijn dochtertje."

Moza wist nog niks van de relatie tussen Frank en Jonathan. Milo wist wellicht net iets te veel. Zo ook dat zijn bonus zusje niet oké was. "Hoe is het met zijn dochtertje?"

Beneden wordt de deur geopend en hoort Jonathan hoe Koen in gesprek is met de hulpdiensten beneden. Jona zou Rosa zelf naar het ziekenhuis rijden.

"Ehm. Ze is thuis heb ik gehoord. Veel aanpassingen gemaakt om ervoor te zorgen dat hij in het huis kan blijven wonen. Ik ga morgen eventjes bij hem langs in elk geval."

De voetstappen die de trap opkomen lijken Yonah weinig te doen. Het koude metaal wat zijn handen raakt net zo min.

Er wordt geen afscheid genomen. Niemand had behoefte om een blik uit te wisselen met de jongens wie twee levens totaal had geruïneerd. Ook Elize bleef ijzig kil op haar kamer.

"We nemen hem mee naar het bureau. U handelt het meisje af?" Een vrouwelijke agent richt zich tot de begeleider van het huis die knikt. "Ja ik zorg dat zijn zusje zorg krijgt. Ik kom morgen wel met de andere begeleider. Hij heeft deze ook seksueel misbruikt namelijk."

De vrouwelijke agente knikt en schrijft snel iets op een papiertje. Ze schuift deze in de handen van Jonathan. "Mijn nummer. Ik zal deze zaak verder afhandelen. Wil je aan de arts vragen of hij het dossier op wilt stellen en doorstuurt naar mijn mailadres?"

"Ik ga mijn best doen. Dankjewel dat u zo snel wilde komen. Belt u jeugdzorg ook?" De vrouw knikt en geeft aan dat zij de clown die Yonah bij zijn zusje had geplaatst hoogstpersoonlijk op zou bellen.

Als Yonah de wagen in wordt geladen, heeft Jonathan zijn aandacht al ergens anders op gericht. Het meisje dat momenteel leeg snikkend op een bed zat.

Matthyas, Jaïr, Robbie en Koen zaten aan de andere kant. Ze waren van mening dat het momenteel het beste was voor Rosa om haar gewoon even te laten.

"Hoe is het hier?" Jonathan steekt zijn hoofd door de deuropening en leunt een beetje tegen de deurpost.

"Ze is mentaal leeg. Ze schrikt niet van ons maar toch heeft ze geen woord gezegd. Ik heb haar kleding van Jaïr aan laten doen," nam Robbie het woord. Rosa knikte goedkeurend. Ze wist dat deze jongens niets zouden doen. Dat hadden ze al zo vaak tegen haar gezegd.

"Hey meisje," fluistert diezelfde jongen als hij voor haar neerhurkt, "wat hij heeft gedaan is strafbaar en hij zou je nooit zo aan mogen raken. Het spijt ons dat we er niet waren toen je ons het meest nodig had. We moeten wel naar het ziekenhuis lieverd om een aantal dingetjes uit te sluiten."

Rosa blijft naar haar vingers staren op het moment dat Rob met haar een gesprek aan wilt gaan. Het meisje was angstig op het moment dat Rob dichtbij kwam. Ze wist dondersgoed dat de jongen niks ging doen maar toch.

Zuchtend kijkt Robbie naar achteren in de hoop dat iemand hem bij kon staan. "Ik kan ook vragen of er een vrouw met je meegaat als jij je daar veiliger bij voelt. Het is een hele goede vriendin van mij die ik met heel mijn hart vertrouw." Het was nu Matthyas die sprak.

Rosa kijkt naar de man. De man die ze nog nooit had gezien maar van wie ze wist dat het de broer van Jaïr was en de beste vriend van de jongens. Zachtjes knikt ze en Matt trekt Jona naar zich toe. "Ik bel Liek of ze naar het ziekenhuis gaat. Ga jij alvast daarheen met haar en Robbie?"

Jonathan pakt Matt bij zijn schouder. "Dankjewel maat voor alles. Ik kan Frank niet vragen om hierheen te komen. Niet wegens Sam maar iets wat zich hier af heeft gespeeld vandaag."

Matthyas slikt en snapt nu waarom Jona had gevraagd of Frank mank liep. "Hij heeft hem ook verkracht of niet?"

Jonathan antwoord niet maar knikt zacht met zijn hoofd. Dan kijkt het besef in. Zijn man is verkracht door dezelfde persoon die hij net van een elf jarig meisje had afgetrokken.

"Godverdomme," snikt Matt zacht, "niet Frank."

Rosa haar hoofd is gebogen terwijl Rob zijn begeleider moedeloos aankijkt. Het meisje had nog niks gezegd. Het mank lopen en het gehuil van pijn toen ze in de auto zat, zorgen ervoor dat men ziet dat er wel degelijk iets aan de hand is met het kleinere meisje. Dat ze zich niet aanstelde.

"Het komt goed Roosje. Ik hou van je meid."

Ze kijkt op en schudt zacht haar hoofd. "Pijn Robbie. Waarom?" Rob slikt zijn tranen in. Het meisje wilde gewoon weten waarom haar broer haar uitkoos. Waarom hij zijn seksuele frustratie op haar uit moest oefenen.

"Ik weet het niet meisje. Maar hij zal je nu niks meer doen lieverd." Rob wrijft over haar arm terwijl het meisje een schrikachtige reactie afgeeft bij de jongen. Elke aanraking schrok haar af. Elke vorm van fysiek contact met jongens was not done voor het meisje.

De deur van de spoedeisende hulp wordt geopend en bekende voetstappen komen tot stilstand vlak voor Robbie en Rosa.

"Hey Liek. Wat fijn dat je zo snel wilde komen." Lieke knikt terwijl ze neer hurkt bij het meisje. Haar gezicht draait ze naad Jonathan. "Is er gebeurd wat Matthyas door heeft gebeld? Waar is hij nu?"

Jona wijst naar polsen en Lieke weet dat de aanstichter van dit alles nu achter slot en grendel zit. "Dat is maar beter. Als ik hem te pakken krijg!"

Rob legt een hand op haar schouder. "Dan sturen we Miel en Moza Lieke. Maak je maar geen zorgen daarover."

Jonathan kreeg ondertussen wel informatie binnen maar hoopte dat Lieke hem wat bij kon praten.

"Liek kan ik je buiten even spreken?" Hij hangt zijn spijkerjasje over zijn arm. Het was niet koud maar fris genoeg in juni om 's nachts een jasje mee te nemen.

Lieke knikt en loopt gestaag achter de man aan die gehaast een sigaret uit zijn broekzak haalt. "Rook jij?" Jonathan schudt zijn hoofd terwijl hij de peuk aansteekt. "Ik rookte. Nu doe ik aan stress roken. Rosa is niet de enige namelijk die door hem is toegetakeld. Frank kwam vanmiddag ook thuis en de rest kan je zelf wel invullen."

Lieke slaat verbaasd een hand voor haar mond terwijl ze haar hoofd schudt. Ze kon niet geloven dat hij ook daartoe is staat is geweest.

"Weet jij toevallig de procedure? Hoe lang het duurt? Want jeugdzorg zit achter mijn hielen." Hij blaast figuurtjes in de lucht van de rook terwijl het meisje plaats neemt op een omgevallen steen.

"Normaliter bestaat uit de behandeling van letsels, het voorkomen van SOA's en ongewenste zwangerschap, de start vn psycho-educatieve hulp,risico-analyse veiligheid thuis en de verwijzing naar de case manager van het CSG. Voor de risico-analyse zou ik me niet druk maken. Er worden swaps genomen bij haar maar ze heeft een lange psychologische weg te gaan."

Lieke zucht en kijkt door het raam naar het gebroken meisje. Wellicht nog meer gebroken dan Sam. Het meisje dat nu thuis in een bed lag met een gebroken ouder boven haar hoofd.

"Ik weet het even niet meer Lieke. Ik ben helemaal op. Ik kan niet meer Liek. Echt niet."