thuis

hoofdstuk 11 - ready for take off

"De vlucht naar Los Angeles begint met boarden."

De stem galmt door de luchthaven. Frank knijpt in Jonathan zijn arm. Ze gingen echt naar LA. Ze gingen gewoon naar hun droombestemming.

"Oww ik kan niet wachten tot we er zijn!" Frank stuiterde alle kanten op en Jonathan moet zacht lachen. "En wat dacht je over twee weken. Ik kan de jongens al bijna aanraken."

Het werd samengevoegd. Het huis op de bakkersdijk werd samengevoegd met de mensen vanuit Rotterdam. Het huis werd aan de achterkant verbreed en er zouden meerdere personen op één kamer slapen.

De pa van Koen had jeugdzorg voor de rechter gesleept. Het voorval van Robbie, de kansen die Koen niet meer had, het ontnemen van de vrijheid van Milo. Alles weegde mee en vanuit daar was een drastisch besluit genomen.

De mensen van de bakkersdijk zouden met een directe ingang nieuwe begeleiders krijgen. Omdat er op de korte termijn niemand beschikbaar was werden het twee oude bekende. Ze hadden al ja gezegd voordat de vraag was gesteld door jeugdzorg.

"Matthyas zou ons ophalen toch?" Frank speelt een beetje met zijn vingers. Hij kon het niet over zijn hart verkrijgen om de mensen uit de verschillende huizen alleen te laten. "Ja die haalt ons op. Wat is er Frank? Je bent echt rete gestresst."

Frank zucht en kijkt Jonathan aan. De man had gelijk. Hoewel Frank uitkeek naar dit tripje vond hij het aan de andere kant ook zo verschrikkelijk. Wat als er thuis iets aan de hand zou zijn? Dat er iets onomkeerbaar gebeurde terwijl ze er niet waren?

"Gewoon het knaagt dat we iedereen achter laten. Dat we Roel en Matt opzadelen met het gesprek in het ziekenhuis vanmiddag bijvoorbeeld."

Jonathan legt een geruststellende hand op de schouder van zijn man. "Hey ze boden het zelf aan. Ik snap je heel heel goed en dat gevoel is niet te omschrijven. Voor nu moeten we gewoon genieten van dit reisje. We mogen de pa van Koen op onze blote knietjes bedanken dat we op zijn kosten op reis mogen."

Frank knikt zacht en legt zijn hoofd op Jonathan zijn schouder. De man streelt zacht over Frank zijn arm en fluistert hem lieve woorden toe. Vooral hoe trots hij mocht zijn op zichzelf.

"Kijk eens waar we nu staan Frank," heldert Jonathan op, "hoe ik je vond. In de toiletten van school. Hoe mijn vingers je borstbeen omhelsde. En kijk nu. Een man, een vader en een geweldig persoon voor eenieder die het thuis niet meer aankan."

Frank verkoopt Jona een liefdevolle tik. "Ja die periode heb ik tevens achter me gelaten meneer Van der Slot," lacht Frank naar zijn man.

Ze schuiven een beetje verder de lijn in. Jonathan haalt zijn pet van zijn hoofd en steekt hem in zijn handbagage. "Nou daar gaan we dan echt!"

Frank knikt en kijkt naar zijn man. Hij ging echt samen met hem naar de mooiste bestemming. Misschien wel de mooiste plek op aarde.

Los Angeles.

"Ik zie ik zie wat jij niet ziet en het is lichtblauw."

Noud had zijn hoofd tegen de autoruit van de polo gedrukt. Aandachtig bekeek hij de velden waar ze voorbij reden. Gevuld met bloemen, koeien en hier en daar een Shetlander.

Hij was weer onderweg naar het ziekenhuis. Het was een tweewekelijkse bezigheid geworden. Vandaag zou hij een gesprek hebben en nog wat extra testen.

"Ehm de lucht?" Raoul speelt het spelletje graag mee. De jongen was vrij vandaag en wilde best met Noud mee naar het ziekenhuis. Dat hij hiermee dichter bij Lieke was, was een kleine kanttekening.

"Ehm nou nee. Ik weet het ook niet." Matt moet zacht lachen. Het spelletje 'ik-zie-ik-zie-wat-jij-niet-ziet' was verschrikkelijk met Noud. De jongen kon nooit of te nimmer onthouden wat hij nu effectief had gezien.