thuis

hoofdstuk 24 - hier kom ik thuis

"Hoe bedoel je? Ze is thuis? Roel onze dochter ligt als het goed is in het ziekenhuis."

Raoul zijn handen klemmen rond de rolstoel van Sam. Ze hadden er nog handvaten aan laten maken zodat het meisje niet aangewezen was op haar eigen krachten. In een later stadium kreeg Sam ook een andere rolstoel omdat ze ook groter werd en de rolstoel niet mee zou groeien. 

De huissleutel steekt Matthyas in de voordeur. Het plankje dat hij had gefikst voor Sam had hij ook neergelegd zodat ze het opstapje bij de voordeur niet 1,2,3 hoefde te maken maar gewoon naar binnen kon rollen. 

"Nou hoe ik het zeg," antwoord Raoul terug als Sam effectief in het huis is, "ze mocht mee naar huis. Ze heeft wel iets gedaan bij Matt maar dat komt wel goed. Misschien is het fijn als iemand naar huis komt van jullie. Ze zit nogal hoog in haar emotie momenteel."

Jonathan zucht aan de andere kant van de telefoon. "Ik kom eraan. Wat is er met Matthyas gebeurd?" Met zijn ingepakte neus duwt de jongen Sam richting de tafel. De tafel waar hij nog geen tijd voor had om hem te verstellen. 

"Niks ergs. Fijn dat je eventjes naar huis wilt komen! Noudje is bij Lieke, die komen vanavond terug. Maar ik ga hangen want er valt er eentje bijna in slaap." Hij gaat door de haren van het meisje. Twee weken geleden stond haar hele leven op zijn kop en vandaag was ze weer terug op de plek waar ze twee weken geleden voor het laatste liep.

"Wil je hier zitten of in de tuin?"

Het komt bij Sam niet binnen. Waar het meisje wilt zijn? Met twee werkende benen op een voetbalveldje. Niet in een rolstoel in een woonkamer die er anders uitzag dan normaal. Ze voelt een hand achter haar rug. Waar die andere hand is? Sam had geen idee maar ze voelde ineens wat zachts tegen haar boven rug. 

"Bank?"

Matt komt in haar gezichtsveld en knikt zacht. "Ja lieverd ik heb je op de bank gelegd. Je mag eventjes slapen schat. Papa Jona komt er zo aan. Hoe voel jij je?"

Ze kijkt de jongen moordend aan, "ik voel niks idioot." Raoul, die in de keuken eten klaar aan het maken was, kreeg de tranen in zijn ogen. Sam voelde oprecht niks. Ze had geen gevoel meer in haar benen en alleen het zachte van de bank maakte dat ze voelde dat ze uit haar rolstoel was. 

Volgende week moesten ze weer op controle. Het zevenjarige voetbaltalentje met het gebroken ruggetje. Het meisje wist dat ze nooit meer kon voetballen maar het nam niet weg dat ze wist welke dag het was. 

"Training vandaag?" Ze gaapt en kijkt Matt doordringend aan. Ze moest en zou naar die training gaan. "Ehm nee schatje vandaag hebben we de training afgezegd." De man neemt plaats naast het meisje en wrijft over haar armpje.

"Waarom dan? Te weinig kinderen?" 

Matt twijfelt. Ging hij Sam vertellen dat ze de training af hebben moeten blazen omdat hun hoofd er allemaal niet meer naar stond? Omdat Rob, Milo en Koen vandaag het huis niet uit konden? Omdat de rest ging trainen met het hogere team? 

"Het is omdat ik het ben hé," zachte snikken veranderen in grote tranen. Ook bij Matt doen de traanbuisjes het werk. Het meisje was zo moker slim dat hij niks verborgen kon houden voor de kleinere meid op de bank. "Ja Sam. Ik heb hem afgezegd omdat wij het niet op kunnen brengen. Al een week zijn we niet geweest omdat we het niet aankunnen de andere te zien."

"Je laat hem doorgaan. Ik ga vanavond mee."

Hij wilt ertegenin gaan. Protesteren dat dit het domste idee ooit van de zevenjarige was. Maar hij zwijgt. Hij laat zijn hart spreken in plaats van zijn medisch hoofd. Zijn medische vaardigheden. En in plaats van te zwijgen pakt hij zijn telefoon er weer bij.