thuis

hoofdstuk 40 - samen lachen, samen huilen

Een lange schim rent door de poort in de achtertuin. Nog met een bezweet hoofd gooit hij het racket aan de kant. Ze hadden hem gebeld. Sam was niet oké en Noud net zo min. Niet dat een van beide specifiek om Milo had gevraagd, maar toch vonden de jongens het van belang dat hij erbij was. 

"Miel. Je bent er." 

Hij ploft neer op de bank en trekt het jongetje naar zich toe. Milo kijkt over zijn haartjes heen en knikt naar Raoul. "Ja tuurlijk ben ik meteen gekomen. Wat is er aan de hand hier?" Raoul neemt ook plaats op de bank en Milo beantwoord de vraag van Lieke met 'cola.'

Nog geen tien seconden later hoort hij ook hoe er een glas op de eikenhouten tafel wordt geplaatst. "Dankjewel Liek, maar wat is er nu gebeurd hier? Jullie bellen anders nooit. Zijn Jonathan en Frank boven met Sam?" 

Raoul neemt een slok van zijn gemaakte koffie terwijl hij zijn hoofd schudt. "Nee, Jona is nog in Den Haag en Frank is Matt halen vanaf het ziekenhuis. Sam en Noud waren drie minuutjes alleen thuis. Noud had een aanval en Sam was over haar toeren geraakt. Koen en Rob zijn bij Sam boven om haar gerust te stellen."

Milo kijkt naar het ontwakende jongetje op zijn borstbeen. Lieke had hem nog niet in bad gedaan maar Raoul had wel al zijn broek verwisseld. Naar alle waarschijnlijkheid moest Noud toch douchen, evenals de bezweette Milo. 

Als Lieke ziet dat Noud effectief aan het ontwaken is, knikt ze naar Milo. Zij zou het nu eventjes overnemen en dan mocht hij wel mee met Noud douchen. Milo geeft nog vlug een kus op Noud zijn hoofd voordat hij Raoul mee wenkt naar de gang. 

"Noud doe jij je ogen even op lieverd!" Lieke zit gehurkt voor de bank terwijl ze zacht in Noud zijn sleutelbeen knijpt. Lieke wist wat ze deed dus durfde Raoul het aan om Milo te volgen richting de gang. Terwijl beide heren op gang staan, opent iemand anders effectief zijn ogen op de bank.

"Hey knapperd van me," fluistert Lieke zacht als ze het jongetje een beetje hoger zet in de bank, "wat heb je ons laten schrikken schatje." Noud zijn ogen vullen met tranen en hij steekt vermoeid beide armen in de lucht. "Ik wil papa blieft." Lieke trekt zichzelf in de knuffel en stelt het mannetje op de bank gerust. Dat ze er zo aankwamen en dat ze Noud echt niet waren vergeten. 

Lege snikken vullen de huiskamer en vermoeid blijft de jongen vragen waar zijn ouders zijn. Desnoods zijn grote zus of oudere broers. Iemand die Noud kon vertellen dat hij oké was. Lieke kan dat zeker, maar nu had Noud daar geen behoefte aan. 

"Lieke Roel blieft?" 

De vrouw komt langzaam overeind. Het meest effectieve zou zijn geweest om te roepen naar haar vriend maar dat zou niet iedereen in dank af hebben genomen. Dan zou de huiskamerdeur met een ruk open worden getrokken en een tweetal bezorgde gezichten haar aan hebben gekeken. 

"Ik zal Roel eventjes voor je halen jongen. Blijf jij eventjes liggen hier?" Noud knikt zacht. Zo zacht dat je er bijna een microscopisch oog nodig had om het knikje waar te nemen. 

Lieke is echter niet voorbereid op hetgeen wat ze aan zou treffen in de gang. Verschrikt kijken twee paar ogen haar richting op. Hoe was dit ineens gebeurd? Hoe kon het ineens zo snel bergafwaarts gaan met mensen? 

"Milo? Ben je oké?"

Retorische vraag. Deze jongen was niet oké. Anders zou hij niet uithuilen tegen de borstkast van Lieke haar vriend. 

De jongen haalt zijn schouders op maar kijkt verward naar de vrouw. Zij zou toch bij Noud blijven? Waarom was zij hier ineens? Was het dan niet goed met Noud? Haar groene ogen vertellen iets anders. Medeleven vooral. 

"Oww nee Noudje is oké jongens," vult ze zacht voor de jongens in, "maar hij vroeg naar jullie. Klaarblijkelijk werd vrouwelijk gezelschap niet op prijs gesteld door meneer." Een kleine glimlach komt rond de mond Milo en Raoul gaat door zijn hurken terwijl hij zijn armen opent. 

Langs Lieke haar benen rent een kleine schim en valt zo in de armen van haar vriend. "Oww maatje toch. Ben je oké?" Noud klimt steeds verder in Raoul zijn armen terwijl hij Lieke aankijkt met een guitige glimlach. Hij had inderdaad niet gedaan wat zij had gevraagd. 

"Ik dacht dat jij op de bank zou blijven kleine aap!" Noud knikt terwijl het toch bezorgdheid oproept bij Roel en Milo. Lieke had waarschijnlijk een medische reden om het kleine ongedierte op zijn heup op de bank te laten liggen. 

"Ja maar jij weg en ik voel goed. Mag ik bad? Van papa mag dat altijd nadat ik valt." 

Niks hing meer samen bij de bijna vijf jarige. De jongen was niet in staat om volzinnen te spreken en deze volzinnen ook daadwerkelijk aan elkaar te knopen. Hij kon steeds minder en de jongens begonnen in te zien dat hij steeds harder achteruit ging. In combinatie met het geval van Sam was dat hetgeen waar iedereen de meeste schrik van had. 

"Ja tuurlijk mag je in bad vriendje," Milo zoekt toenadering en goedkeuring van de medisch specialist in opleiding, "ik moet ook nog eventjes douchen dus dan gaan we eventjes samen. Moet ik wel een zwembroek van Roel of Matt kunnen lenen." 

Noud kijkt op en knikt, "of die van mij met eendjes op." Milo lacht zacht en vergeet waarom hij zo overstuur was. "Ja of die van jou met eendjes erop."

Jonathan was over de zeik thuis gekomen. Niet alleen had hij een boete te pakken omdat hij over de vluchtstrook had gereden, ook werd hij gebeld door Frank dat Matthyas helemaal niet naar huis mocht. Meneer moest zo nodig de held uithangen door in te laten zien dat het goed ging met hem, maar ze waren het ziekenhuis nog niet uit of hij was al in elkaar gezakt. 

Eindstand. Eén man over de zeik omdat hij iemand voor zijn neus in elkaar was gezakt, een ander was over de zeik omdat hij er niet was voor iemand die in elkaar zakte en hierdoor een kwetsbaar persoontje een trauma voor haar leven had. 

Frank kwam ook binnen en wilde meteen weten hoe het met zijn zoon en dochter was. Zijn oudste zoons hadden hem ingelicht hoe het met iedereen was. Nu waren drie jongens terug naar huis en was Raoul meegegaan met Lieke. 

Sam lag tegen Frank aan en Noud lag opgekruld tegen zijn andere vader. De afscheidsshow van Samson en Gert stond op maar eigenlijk waren maar twee personen aan het kijken. 

Frank was inslaap gevallen en ook Sam lag op zijn borstbeen in een diepe slaap. Het was een zware dag vandaag. Voor iedereen. Ze wisten nog niks van het jankfestijn in de gang af maar ook dat zou pas een kwestie van tijd zijn. Raoul moest zweren dat hij niks door zou vertellen. Miel zou het zelf oplossen en regelen. Alleen vond Raoul het zijn verantwording om de begeleiders van de jongen wel in te lichten. Het kon niet zo zijn dat zijn tennisleven hier ineens vanaf ging hangen. Dat mocht niet. 

Noud humt een beetje mee met de liedjes terwijl Jonathan zachtjes over Noud zijn arm wrijft. Morgen moest de jongen weer naar school. Ook Sam zou, naar alle waarschijnlijkheid, gaan. Dit was de laatste schoolweek en Sam wilde in elk geval de ochtenden naar school. 

"Papa Sam heeft met Matthy snoepjes stopt, mag ik die nu eentje dan?" Jonathan lacht zacht als Noud zijn ogen niet van het rode cadeautje haalt waar het nieuwe extra baasje van Samson in zou zitten. "Oww echt waar? Misschien moet je het mij eens tonen, papa lust ook wel een snoepje."

Noud wacht nog heel even en gooit zijn handen omhoog als Marie voor de zevende keer uit het pakketje komt gelopen. Zijn papa had gezegd dat hij stil moest zijn want zijn zusje lag te slapen. Frank en Jonathan hadden Sam ondertussen al zo vaak verteld dat het goed was en dat ze het goed had gedaan. Ze bleef in die paniek maar toen haar broertje naar boven kwam gehuppeld met Koen, en een nieuwe tekening voor 'mijn aller aller liefste grote zus', was het allemaal weer oké. 

Zachtjes raken zijn voeten het laminaat en sluipt hij, met een vinger tegen zijn lip waarmee hij naar zijn vader gebaard stil te moeten zijn, richting het kastje die Sam hem vanochtend liet zien. Het zakje apenkoppen haalt hij eruit en steekt zijn hand erin. 

"Niet tegen Matthyas en Sam en papa zeggen oké."