thuis

hoofdstuk 21 - schoeisel

Zijn nieuwe witten gympen maken een akelig geluid op de vloer. Ze piepen bij elke stap die hij neemt. Elke stap die hij rennend aflegt.

Hij was blij dat hij niet uitgleed. Hij had een arts nodig en wel nu. Het gepiep van de monitor liet eenieder opveren. Nu vond hij zichzelf in de situatie dat hij door de gangen van de IC rende.

"HEY! IEMAND HELP!"

Milo had de afgelopen tien seconde niemand gezien. Er waren ontwikkelingen in Sam haar gezondheid. Ze lag al ruim drie dagen in coma. Morgen zouden Frank en Jonathan toch echt over verhuizen.

Milo rent als kip zonder kop en ziet het uithangend bordje niet. Hij rent er vol tegen maar het kan hem bar weinig schelen.

Hij blijft rennen. Zijn kraakwitte schoenen blijven hem een richting in nemen. Hij heeft echter geen idee welke richting.

"IEMAND!"

Milo was wanhopig. Er komt een arts aangerend en Milo stort zowat in elkaar. "Wat is er aan de hand? Hey bij mij blijven jongen!"

Milo staart naar zijn witte gympen. Er zaten ondertussen al bloedvlekken op. Van Sam? Dat was onmogelijk, tenzij de wond in haar ruggetje open was gegaan.

Hij voelt een hand onder zijn kin. Kijk recht in de bezorgde ogen van een vrouwelijke arts. Er valt weer een druppel bloed op zijn schoenen. Onwelwillend gaat Milo met zijn hand naar zijn hoofd. Een veeg bloed tekent de levenslijn op zijn hand.

"Wat is er aan de hand? Ben je hier voor iemand?"

Milo kijkt weer een beetje weg. Verslagen van de hoeveelheid bloed die op zijn schoenen was beland. Zijn nieuwe schoenen. Hij had ze samen met Robbie uitgezocht. Gisteren.

Schoenen in Milo zijn maat. Het was een wonderlijke vertoning.

"Hij verkeert in shock!"

Milo kijkt de vrouw weer aan. In shock? Die vrouw moest eens weten wat Milo allemaal had moeten doorstaan. Nog nooit was hij geshockeerd.

"S- s-." Zijn spraak is ook niet meer wat het geweest was. Een andere persoon komt in zijn gezichtsveld. "Sam? Ik neem hem mee Van de Water."

Het was de arts die Sam onder zijn hoede had. De uitgereikte hand pakt Milo dan ook gretig aan. Het bood hem geborgenheid.

Als Milo eenmaal staat rent hij weer vooruit. Hoe lang duurde het? Een minuutje? Anderhalf? Hooguit twee. Er zal niet veel meer tijd tussen hebben gezeten tussen het verlaten van de kamer en er weer terug in rennen.

De arts houdt Milo tegen en zet hem tegen de muur voordat ze Sam haar kamer binnen gaan. "Ik zorg dat iemand je meeneemt naar beneden. Je hoofdwond moet echt gehecht worden jongen."

Milo blijft verbouwereerd achter en merkt op dat de arts een knopje indrukt op zijn pieper.

Nog geen tien seconde later voelt Milo zichzelf omhoog gehezen worden en op een zachte ondergrond plaatsnemen. "Oww Miel toch."

Een zachte stem hurkt voor hem neer. Milo kijkt op, de bezorgde ogen van Jonathan in. "Wat heb je gedaan maatje?"

De jongen haalt zijn schouders op. Hij had geen idee wat hij had gedaan maar pijnlijk was het destemeer. "Sam oké?"

Jonathan glimlacht zacht en geeft hem een kneepje. "Sam is oké vriendje. Frank is bij haar, we gaan nu eventjes jou oplappen in elk geval!"

Jonathan duwt de rolstoel richting de spoedeisende hulp. Het gapende gat van Milo moest gehecht worden, zover was duidelijk.

Bij Frank stond een arts over zijn dochtertje gebogen. De paniekerige ogen van Sam stonden op Frank zijn netvlies.

Ze was ontwaakt uit haar coma. Begon in paniek aan de buis in haar mond te krabben. De arts met krullende haren spuit extra medicatie in zodat ze rustiger wordt.

"Oké Sam ik ga de buis eruit halen meisje. Eventjes geduld." Hij koppelt alles los bij het meisje. Het mondstuk gooit hij naast zich neer en de tape haalt hij er vakkundig af.

Nu hij de buis uit Sam haar keel haalt, kan Frank niet anders dan wegkijken. Nog geen milliseconde later klinkt het gehuil van zijn dochtertje.

"Hey meisje papa is er oké. Het komt goed schat." Sam blijft snikken en legt haar hoofd tegen de hand van haar vader. "Papa. Pijn. Benen?"

De arts kijkt naar Frank. Hij wilde de toestemming dat hij het nieuws zou brengen. De vader van het meisje knikt en de arts pakt haar hand vast.

"Sam luister meis. Je hebt een ongeluk gehad en we hebben je geopereerd. Je hebt je ruggetje gebroken waardoor jij je benen niet meer voelt."

Sam snikt en denkt inderdaad na over haar benen. Met elke vorm van kracht die ze heeft probeert ze deze te bewegen. "Ik voel ze niet," huilt ze, "papa ik wil mijn benen terug!"

Frank slikt al zijn tranen in en geeft een kusje op het voorhoofd van zijn dochter. "Dat gaat niet Sam. Papa zou het je zo graag willen geven, maar dat gaat niet meisje!"

Sam blijft huilen. Ze weet niet meer wat ze moet voelen. De mentale pijn waar Matt en Roel toentertijd zo bang voor waren was werkelijkheid geworden. Sam snapte niet waarom haar benen niet meer werkte. 

"Sam weet je wat verlamd is?" Frank snikt nog een beetje na wanneer hij de vraag stelt. Tuurlijk was hij ervan overtuigd dat Sam wist wat verlamming betekende. "Ja."

Het meisje snikt. Ze wist welke kant dit gesprek op ging. Sam zou verlamd zijn. Ze zou nooit meer kunnen lopen. 

"Papa?" Frank kijkt op en kijkt naar zijn kleine meisje. De vlechtjes waren opnieuw gedaan door Raoul toen ze uit de operatie kwam. Hij had haar haren gewassen zodat ze wel verzorgd weer uit het OK kwam. 

"Papa. Ga ik ooit nog kunnen lopen?"

Robbie en Raoul kijken naar de doe-het-zelf set. Frank en Jonathan hebben besloten om een traplift aan te schaffen. Sam kon nu nog getild worden maar geef haar nog een jaartje of tien en het werd vrijwel onmogelijk om een volgroeide meid de wenteltrap op te tillen naar de eerste verdieping. Haar bed zou vervangen worden en ze zouden nog een zitje in de douche monteren. De hoeveelheid aanpassingen was onwerkelijk, maar voor Sam zouden ze het doen.

Ze hadden nog een week om alles om te bouwen. Sam moest nog een week in het ziekenhuis blijven. 

Vanochtend is ze overgeplaatst naar een andere afdeling. Na vier dagen mocht ze van de IC af. Ze was er zelf ook niet 

"Het voelt zo onwijs dubbel Roel," begint Robbie als hij wat buizen in elkaar klikt, "we staan hier een heel huis te verbouwen, Frank en Jonathan zijn bij ons aan het verbouwen. Aan de andere kant van Rotterdam wordt er door drie mensen, die ik niet eens ken, een tas ingepakt en komen morgen om 14u bij ons inwonen. Sam is zo ziek, maar Noud is ook niet oké"

Ze waren bijna Noud vergeten. Af en toe had hij nog een aanval maar sinds het vooral met Sam was men hem wellicht een beetje vergeten. Noud vond het niet erg, hij wist dat Sam nu eventjes de aandacht nodig had. 

Meneer had er wel voor gezorgd dat Sam zich niet hoefde te vervelen. Elke dag kwam hij enthousiast zwaaiend met een tekening binnen gerend. Sam moest hem van Picasso zien te ontcijferen. Dat koste haar enige tijd maar ze vond het wel heel leuk. 

Haar juf is ook langs geweest. Sam had wel haar zin, tot aan de zomer hoefde mevrouw niet meer naar school. Ze kreeg te horen dat ze naar groep 5 mocht, dat ze klaar was met groep 3 en te goed was voor groep 4. Haar antwoord? 'Ja dat wist ik juf! Nu mag ik dus naar 5 hé. Mag ik dan ook Spaans?'

Jonathan had haar vreemd aangekeken toen Lot moest lachen. Klaarblijkelijk mochten de bollenbozen uit groep 5 meedoen met Spaans. Sam was van mening dat ze er ook bij hoorde en gaf haar eens ongelijk. 

Nu stonden twee van haar broers met hun handen in het haar. Ze hadden geen idee wat ze aan het doen waren maar ze deden het voor hun jongere zusje. Het zusje die gisteren moest huilen omdat ze haar rolstoel zag. Ze moest huilen dat het nu echt allemaal zo dichtbij kwam. Dat ze echt voor altijd invalide zou zijn doordat ze niet voor zichzelf op durfde te komen. 

Raoul zet het boormachine net onder de trap. Het moment dat het gat geboord wordt, vallen de tranen bij Robbie en Raoul. Het was nu echt een feit. Sam zou niet beter worden. Sam zou invalide blijven. 

Zacht knijpt Robbie in Raoul zijn schouder. "Het gaat goed komen Roel. We gaan dit kunnen. Allemaal."