You're Losing Me (Lost Hearts Duology #1) | ✓

Chapter 2

Ciela's POV

I was copying my classmates notes since hindi ako nakapagsulat nung nakaraan.

Nagulat ako ng biglang hinila ako ni Freia papunta sa table kung saan nandun ang iba niyang kaibigan.

"Dito ka muna umupo. Mukha kang lonely dun mag isa eh." she smiled at me.

Actually hindi naman. I was enjoying my own company not until ginulo niya ako.

I want to excuse myself pero baka isipin nila na ayaw ko sa kanila at maoffend. I don't like offending people.

"Kumusta ka? Like magdadalawang buwan na tayo dito pero ikaw pa din ang tahimik." nakangiting tanong ni gwy sa akin.

"O-okay lang naman." mahinang sabi ko.

Hindi ako sanay na kinukumusta. Walang nagtatanong sa akin niyan at sila palang.

Nasanay na akong walang nagchcheck up sa akin tungkol sa buhay ko. I would just kept my chikas and unsaid thoughts inside my head.

Sila Nadia at Erora, kinukumusta naman ako.... ata? I really don't remember or hindi talaga.

But still maybe busy sila sa sarili nila at hindi sila magkapagtanong sa akin ng ganun. They are my friends. We just have different perspective at hindi palaging umiikot ang atensyon nila sa akin.

Umupo ako sa malapit na upuan at nakinig sa pag uusap nila. They were laughing as I looked at them.

"Uy there is a new k pop group na sikat sa korea ngayon!" tili ni Rose na nakaagaw ng atensyon ko.

"You mean ENHYPEN?" tanong ko.

"Oo! Yun nga. Omg, nagsstan ka din sa kanila?!"

Napangiti ako at tumango.

Agad niya akong niyakap na ikinagulat ko. I am not used of physical touch lalo na sa hug.

No one hugged me before.

Hinarap niya ako bago niyugyog ng malakas.

"I stan them too! Bias ko si Sunghoon, ikaw?" nanlaki ang mata ko sa sinabi niya.

"Same din!" We laughed as we talked about k pop.

It's funny how I became comfortable talking to them about my interest in kpop. They let me talk without cutting me off.

Some joined at nakisali sa paguusap namin and some looked interested.

Masarap sila kausap. I felt included and seen. Hindi nila pinaramdam sa akin na kailangan ko magset ng boundaries sa paraan ng paguusap ko sa kanila.

Let just let me talk nonstop. I told them all my genuine and true interest about kpop.

Lumabas ako para makahinga dahil pakiramdam ko nassasakal ako sa loob. Ang daming amoy ng putok grabe. Halos hindi ako makahinga.

I decided to go to the canteen to buy a bottled water. Napauntong hininga ako bago umikot dahilan para mabangga ko ang isang lalaking may dalang juice.

"Shit." he whispered. 

"Hala i'm so sor-" napatigil ako nang magangat ako ng tingin para makita kung sino ang nakabangga ko.

Frank. 

Shit, he transfered here?! Bat hindi ko alam?! 

I couldn't say a word as I just stare at him. And our gazes met. 

Finally after years, we met again.

As far as I remembered kabatch ko siya nung elementary. I could still remember who I fell for him when he introduced himself during grade 3. My young and genuine heart instantly fall for him. 

Hanggang sa umabot kami ng grade 6, crush ko pa din siya. I just admired him from afar since I couldn't confess to him. Natatakot ako nun na baka tuksuhin ako ng mga kaklase ko at malaman niya so I just kept my feelings to myself. 

When we graduated grade 6, he transfered to a private school and I lost contact about him. I felt devastated. Siguro if nagconfess ako edi sana atleast aware siya kaso natatakot ako eh.

Through the years I kept finding him kaso masyadong private siya na tao. His facebook and instagram accounts were private and hindi niya ako finillow back. So I just admired him everytime our paths cross once a year. 

My feelings for him didn't changed. He was my first love. 

And now he is right infront of me. I couldn't believe it nor imagine it. Akala ko tuluyan ng kakalimutan ni tadhana ang pagmamahal ko sa kanya pero hindi pala. He is fucking here. 

"Uh excuse me?" sabi niya na nagpabalik sa akin sa reyalidad. 

"Huh?" 

Hindi niya ako pinansin at nilagpasan lang. Damn, baka natakot siya kasi napatitig ako sa kanya ng matagal. I didn't even said sorry.

But he changed. Mas gumuwapo siya, tumangkad at lumalim ang boses. I could feel my heart leaping in joy as I remembered how our eyes met. 

"Crush mo 'no?" nagulat ako ng biglang nagsalita si Kevin sa likod ko.

He's gay, sabi niya nung nagpakilala siya sa akin.

"Hindi ah!" depensa ko. Habang malakas na umiiling.

"You can fool anyone but not me Ciela. I saw how your eyes twinkled while looking at him. Kung sa bagay kahit siguro sino mahuhulog sa taglay niyang kagwapohan, kahit siguro ako." he grinned at me.

"Hindi nga kasi. Namalik mata ka lang 'no!" depensa kopa.

He just shrugged at me. "Okay, sabi mo eh. If that makes you comfortable edi okay. I'll keep this between us." he winked at me before leaving. 

Napahinga ako 'dun. 

"Nadia!" I called her when I saw she walked the hallway.

Nilingon niya ako at ngumiti. "Bakit?" tanong niya.

"Canteen ka? Tara sabay tayo!" I insisted and she agreed. 

"Nagtransfer pala si Frank dito. Hindi ko alam, grabe after years nagkita ulit kami! Omg kinikilig ako!" impit na tili ko habang kausap si Nadia. She was busy on her phone.

"Tignan mo, may bago akong bag na binili ni mama." pinakita niya sa akin ang picture ng bag na binigay sa kanya. 

"Ganda! Bagay sa'yo! So anyways about kay Fr-" napatigil ako ng bigla siyang tumayo. 

"Mag sstart na klase namin. I'll catch you later, bye!" mabilis na paalam niya bago umalis. 

Napatitig ako sa kawalan ng marealize na hindi siya nakinig sa kwento ko. Malalim akong napabuntong hininga bago tumayo at umalis. 

"It's okay Ciela. Magsisimula na kasi klase nila eh kaya hindi nakinig sa kwento mo. Tsaka mas importante paklase nila kaysa sa kwento mo." mahinang bulong ko sa sarili para maalis ang mabigat na nararamdaman ko sa dibdib ko.

I just need to understand her. Nakinig naman ata siya, nagkataon lang na magsisimula na ang klase nila. She is my friend, kailangan ko irespeto ang priorities niya. 

We've been already friends for a couple of years na. Nasanay na ako sa pagiging ganyan nila.

They are my friends, my only friends. Natatakot ako na baka kapag magalit sila saakin iwan nila ako.

Natatakot ako makipagkaibigan sa ibang tao. I couldn't just easily replace them. We've been through together at all odds.

Friends stick together.