You're Losing Me (Lost Hearts Duology #1) | ✓

Chapter 30

Ciela's POV

Maaga akong nagising kaya nagdesisyunan ko na magjogging sa labas.

Medjo matagal na din akong hindi nageexercise.

I just simply wore a black leggings and a sportsbra.

It's 5 AM and I can already feel the cold wind breeze of the morning touching my skin.

Sinumulan ko ng tumakbo habang nakasalampak ang headset sa tenga ko, nagpatugtog ng kanta.

Nakakakita din ako ng ibang taong nagjojogging din sa gilid. Kadalasan ay magpartner.

Some would smile at me and I would smile back at them.

"Is that Ciela? Yung supermodel?"
"Oo eh, pero diba siya daw yung pumatay sa tita niya?"
"Seryoso?"
"Oo! Nakakagulat nga eh, mukhang pa naman siyang hindi nanakit,"

Napailing nalang ako sa kanilang mga sinasabi.

Unconsciously, I bumped into someone.

"Ceila?" tinignan ko ito at halos mapataas ang kilay ko.

"Nadia." simpling bati ko sa kanya.

Ngumiti siya sa akin bago ako tinignan mula ulo hanggang paa na ikinangisi niya kalaunan.

"You've changed. Parang dati lang medjo ka mataba at may kaunting pimples," malakas na aniya.

May mga taong napapalingon sa amin dahil sa kanyang mga sinasabi.

Hindi ko na mapigilang pagtaasan siya ng kilay. "Kahit naman dati Nadia hindi ako tumataba. I have high metabolism remember? And yeah, maybe pimples but it's a part of growth naman diba?" mahabang sabi ko.

Halatang natigilan siya sa mga sinasabi ko.

"Lumalaban ka na ha." nakangising sabi niya pa.

"I'm jusy correcting you, Nadia."

She rolled her eyes at me. "Purkit yumaman ka, ang yabang mo na."

I scoffed at her.

"Yeah." maikling sabi ko.

"How about ilibre mo'ko?" nakangiting aniya.

Always the palibreng Nadia. I couldn't believe that after these years of cutting them off she still have this attitude.

I would really want to talk to her but masyadong matulis ang kanyang bibig eh. Masyadong inggit na laitera.

"Sorry, pero wala akong dalang pera eh," malumanay na sabi ko.

"What? Seriously, your fucking rich and yet wala kang panlibre?!" hindi makapaniwalang aniya.

Napangiwi ako sa inasta niya.

Wala manlang 'kumusta ka?' tapos agad magpapalibre? Nasisiraan naba 'to ng utak?

Remembering our highschool days, she has always been like this. Nagtatantrums kapag hindi nasusunod ang gusto niya o di kaya siya pa maiinis.

Does this bitch even grew up?

"Wala eh." sabi ko.

Of all people, siya pa talaga ang taong nakasalubong ko.

Damn her.

"I don't even know how you became a model. With that bitchy attitude of yours?!" she scoffed.

"Maybe I was just so lucky, Nadia." matalim akong tumitingin sa kanya bago siya nilapitan.

"Also, just accept that I'll always be better than you. So stop acting like a child and grow up, nakakahiya ka." mahinang bulong ko sa tenga niya bago siya nilagpasan.