Μπαρόκ (Lust #2)

Κεφάλαιο 6

Νικολάι.

«Συμφώνησε μια σκηνή με έναν τύπο που λέγεται Κεν», μου λέει ο Αντρέι, λίγο μετά την άφιξή μου στο κλαμπ.

Δουλεύαμε επάνω σε μια απόπειρα δολοφονίας και έχω βγει αργά από την εισαγγελία. Η αλήθεια είναι ότι σκέφτηκα να πάω σπίτι, αλλά ήξερα ότι το να είμαι στο Lust θα μου έδινε περισσότερη ξεκούραση από το να πάω για ύπνο.

«Κεν όπως η κούκλα;»

«Ακριβώς», ο Αντρέι μου ρίχνει ένα βλέμμα δυσαρεστημένο. «Έκανε επίδειξη σχετικά με αυτό. Της είπα ότι θα πήγαινα να την δω».

«Πού είναι εκείνη;»

«Στους σταυρούς», μουρμουρίζει, «Τον ξέρω τον τύπο, είναι ο ξανθός που έκανε σκηνή με τον Αλέξις χθες», ξεκαθαρίζει, «θα τον φάει ζωντανό η Χάρμονι».

Χαιρετάμε κάποιους και σταματάμε λίγο παραπάνω από δύο μέτρα από τη σκηνή της ξανθιάς που μας έχει τρελάνει εδώ κι αρκετό καιρό.

Γνωρίσαμε την Χάρμονι πριν από πέντε χρόνια, όταν μπήκε στο Lust. Μέχρι τότε, ο Αντρέι και εγώ είχαμε μία υποτακτική που ονομαζόταν Κλάρα και δεν δώσαμε προσοχή στην αναιδή καινούργια υποτακτική.

Ο Ντέμιαν την έβαλε να αρχίσει σκηνή με τον Άγκνορ, ένα κυρίαρχο μερικών χρόνων και λίγα χρόνια μεγαλύτερο από αυτήν. Κράτησαν περίπου δύο χρόνια και την παράτησε. Η Χάρμονι δεν ερχόταν για λίγο στο κλαμπ και όταν γύρισε, απλώς έκανε σκηνές χωρίς δεσμεύσεις. Είχαμε μια άλλη υποτακτική εκείνη την εποχή και δεν επρόκειτο να παίξουμε μαζί της ενώ είχαμε κάνει συμφωνία με κάποια άλλη.

Μετά έμπλεξε με τους δύο τελευταίους ηλίθιους:

Τον Δάντε και τον Ιβάν.

Δεν νομίζω ότι υπήρχε κάποιος ανώτερος κυρίαρχος —ο Μάρκους, η Μαριάνα, ο Μπρούνο, ο Αντρέι και εγώ— που δεν είπαμε στον Ντέμιαν ότι αυτή η σχέση δεν θα τελείωνε καλά και κοίτα τώρα, έχουμε δίκιο.

«Αυτό θα είναι μια καταστροφή», λέω στον Αντρέι καθώς βλέπω την Χάρμονι να βγάζει τα ρούχα της και ο Κεν της λέει να τοποθετηθεί μπροστά στο ξύλινο "Χ". Η κοπέλα το κάνει, και βλέπω να ρίχνει μια ματιά προς την κατεύθυνση μας.

Χαμογελώ. Ο Αντρέι κι εγώ την κάνουμε νευρική, το ξέρω. Ακριβώς όπως μας ελκύει όλα αυτά τα χρόνια, ξέρω ότι κι εκείνη νιώθει κάτι για εμάς.

Κάναμε μια ελαφριά σκηνή και πέταξαν σπίθες. Είναι εκπληκτικό να βλέπεις πώς όλη η αναιδία εξαφανίζεται σταδιακά από το σώμα της για να αντικατασταθεί από μια έκφραση υποχώρησης και μια προθυμία να παραδοθεί.