Μπαρόκ (Lust #2)

Κεφάλαιο 46

Οι μέρες περνούν με μια ηρεμία που είναι ανησυχητική και δεν μπορώ να πω τίποτα ενάντια στη ρουτίνα μου, μέχρι που μια καταρρακτώδης βροχή με επιτίθεται καθώς φεύγω από τη δουλειά. Η αλήθεια είναι ότι ο Αντρέι και ο Νικολάι δουλεύουν και τα Uber συνήθως δεν λειτουργούν όταν έχει καταιγίδες, οπότε μένω μέσα στο μουσείο μέχρι να πέσει λίγο η στάθμη του νερού και να μπορώ να περπατήσω.

Δεν με πειράζει να βρέχομαι, αλλά μέχρι να φτάσω στο σπίτι —που χρειάζεται σχεδόν είκοσι λεπτά για να περπατήσω εκεί— το σώμα μου τρέμει. Είμαι μούσκεμα από την κορυφή ως τα νύχια και δεν είναι ευχάριστη η αίσθηση υγρότητας... αν καταλαβαίνετε τι εννοώ.

Όταν γυρίσω σπίτι λοιπόν, σκοπεύω να κάνω ένα ζεστό μπάνιο, μέχρι που βλέπω τον Σκολ κολλημένο στον τεράστιο γυάλινο τοίχο, να περιμένει να μπει στο σπίτι. Ένα μέρος μου έχει παραιτηθεί από τη ζωή με το ερπετό, αλλά συνεχίζω να κρατάω αποστάσεις από αυτό.

«Σκολ, χρειαζόμαστε ανακωχή», του μιλάω, «θα ανοίξω την πόρτα και θα πας μόνος σου στο κλουβί, εντάξει; Θα σου φέρω σκουλήκια για δείπνο, δεν σου αρέσει αυτή η ιδέα;» Ο Σκολ με κοιτάζει σαν να ήμουν ηλίθια και παραιτούμαι στο γεγονός ότι θα κάνει αυτό που θέλει, οπότε ανοίγω την πόρτα και το ερπετό πρακτικά τρέχει μέσα στο σπίτι. «Τουλάχιστον καθάρισε τη λάσπη από τα πόδια σου, βρώμικε», μουρμουρίζω, καθώς βγάζω τα παπούτσια μου και εισέρχομαι.

Όταν είμαι μέσα, αρχίζω να φτερνίζομαι σαν να με έχει κυριεύσει η γρίπη και ξέρω ότι η κατάρα όλων των χρόνων πρόκειται να γίνει πραγματικότητα. Τι αναθεματισμένο πρόβλημα έχει ο καιρός με τα γενέθλιά μου, ε; Είναι απίστευτο πώς κάθε μέρα πριν από την επέτειο γέννησής μου, η βροχή φαίνεται αποφασισμένη να καταστρέψει τα σχέδιά μου.

Χωρίς να νοιάζομαι πολύ για το κρύο που φαίνεται να έχω πιάσει, περπατάω στο δωμάτιο και κλείνομαι στο μπάνιο που φαίνεται να είναι το λιγότερο αγαπημένο του ζώου και όπου έχω τις λιγότερες πιθανότητες να τον συναντήσω. Γδύνομαι και λίγο μετά, βρίσκομαι κάτω από το καυτό νερό που απαλύνει τους μυς μου σκληρούς από το κρύο. Όταν είμαι χαλαρή, βγαίνω στο δωμάτιο και αφού στεγνώσω το σώμα μου, φοράω τις πιτζάμες μου. Δεν είναι καθόλου σέξι, ούτε τολμηρές ούτε τίποτα, αλλά έχει ζωγραφιές της Μπάρμπι και μου τις χάρισαν τα πιτσιρίκια, οπότε τις λατρεύω και είναι και ζεστές. Οπότε μου ταιριάζει υπέροχα.

Βγαίνω από το δωμάτιο, προσευχόμενη στον Καραβάτζιο να μην συναντήσω τον Σκολ στην κουζίνα και αναπνέω με ανακούφιση όταν δεν τον βλέπω να παραμονεύει. Φτιάχνω ένα φλιτζάνι καφέ και βάζω λίγη μουσική στο φορητό υπολογιστή μου ενώ τελειώνω μερικά email εργασίας σε εκκρεμότητα.