Μπαρόκ (Lust #2)

Κεφάλαιο 7

Η Κυριακή είναι ήσυχη. Είμαι με τους ανιψιούς μου και συγκεντρώνομαι στο να ξεχάσω την όλη κατάσταση χθες το βράδυ.

Όταν έφτασα στο σπίτι της Τζες, έκανα ντους και έτριψα το σώμα μου προσπαθώντας να βγάλω το ανδρικό άρωμα από το δέρμα μου, αλλά δεν μπορούσα να το βγάλω από το κεφάλι μου. Ήταν απίστευτο πώς διέκοψαν τη σκηνή μου με τον Κεν, με τιμώρησαν που δεν την σταμάτησα εγώ και μετά με γάμησαν. Και οι δυο.

Το να αντιστέκομαι —το να προσπαθώ να αντισταθώ—είναι απόλυτη βλακεία, γιατί είναι προφανές ότι είδαν το θράσος και το αναιδές μου στόμα. Είδαν την υποτακτική που επιδιώκει να υποταχθεί και που το χρειάζεται για να νιώθει πλήρης και αυτό, ειλικρινά, με τρομάζει.

Δεν είμαι σίγουρη ότι θέλω να εμπλακώ μαζί τους, λόγω του πόσο εύκολα μπορούν να με χειριστούν και πώς, εξίσου εύκολα, θα μπορούσαν να καταστραφούν όλα.

Μέχρι να έρθει η Δευτέρα, είμαι πολύ πιο ήρεμη, γιατί μετά τη δουλειά θα υπογράψω τη συμφωνία ενοικίασης για το διαμέρισμα που επέλεξα με την Τζέσικα και χαίρομαι που μπορώ να αφήσω το στρώμα που βρίσκεται στο πάτωμα σαλονιού της αδερφής μου.

Στη δουλειά, δεν μπορώ να παραπονεθώ. Ο Άρνολντ δεν εμφανίστηκε και το πρωί ήταν αρκετά ήρεμο. Όταν η ώρα του διαλείμματος καταφτάνει, παίρνω έναν καφέ και περπατάω στο μουσείο, σταματώντας στο άλλο μέρος της ησυχίας μου, μπροστά σε έναν πίνακα που αγαπώ. Είναι από ανώνυμο καλλιτέχνη και δεν έχει τίτλο, αλλά είναι της εποχής του μπαρόκ λόγω των χρωμάτων και της σύνθεσής του. Το έργο μου τραβούσε πάντα την προσοχή, για κάποιο λόγο, γιατί δεν διακρίνονται όλα τα σώματα —είναι τουλάχιστον τρία— με την τεχνική κιαροσκούρο, αλλά μπορείς να δεις τέσσερα χέρια να αγγίζουν ένα σώμα και για πρώτη φορά... τα χέρια του Αντρέι …Τα χέρια του Νικολάι…

«Χάρμονι; —Η Άννα με βγάζει από τις διεστραμμένες σκέψεις μου. «Ξέρω ότι είναι η ώρα του διαλείμματος σου, αλλά θα ήθελες να μου πεις από πού βρήκες τα δεδομένα για το έργο του Πικάσο;»

«Βρήκα μία επαφή στο μουσείο» αναφέρω, «σκάναρε μερικές σελίδες από κάποιες εγκυκλοπαίδειες του ζωγράφου και μου τις έδωσε», εξηγώ, «θα σου τις στείλω με email».

«Επαφή;»

«Ναι, ακριβώς».

Είμαι επίμονη και αρκετά πεισματάρα. Όταν έκανα πρόκληση στον εαυτό μου να πάρω πληροφορίες για ένα έργο του Πάμπλο Πικάσο, ήξερα ότι δεν μπορούσα να πάω στο μουσείο, γι' αυτό επέμενα, εξάντλησα τους πόρους μου και κατάφερα να γίνω φίλη με έναν εργαζόμενο στον τομέα της αποκατάστασης, ο οποίος σάρωσε σελίδες ενός βιβλίου για χάρη μου.