Μπαρόκ (Lust #2)

Κεφάλαιο 57

Αντρέι.

Ο ενθουσιασμός της Χάρμονι να γυρίσει σπίτι με εκπλήσσει αρκετά, αλλά δεν λέω τίποτα. Απλώς μοιράζομαι μερικές ματιές κατανόησης με τον συνεργάτη μου, ο οποίος φαίνεται το ίδιο μπερδεμένος με εμένα καθώς περπατάμε στην πόλη, και αναστενάζω.

Η αλήθεια είναι ότι από τότε που φύγαμε από το νοσοκομείο, τα πράγματα ήταν σαν τρενάκι του λούνα παρκ. Υπάρχουν φορές που το λαγουδάκι φαίνεται μια χαρά και μετά, από την μια στιγμή στην άλλη, την κατακλύζει ένας επαναλαμβανόμενος πανικός. Καταφέρνει να το ξεπεράσει αυτό, αλλά το να τη βλέπω με χαμένο βλέμμα και τρεμάμενη με τρομάζει.

Δεν ήμουν ποτέ άνθρωπος με πολλούς φόβους, αλλά το να τη βλέπω έτσι με τρομάζει σε ανεξήγητα επίπεδα.

«Πώς πήγε η θεραπεία σου;» την ρωτάει ο Νικ, ενώ ακόμα περπατάμε.

Μια άλλη από τις συνέπειες του ατυχήματος είναι ότι η Χάρμονι δεν θέλει να μπει σε κανένα είδος οχήματος. Την τρομοκρατούν και είναι κατανοητό, οπότε τριγυρνάει από δω και από κει. Δεν πρόκειται να πω ψέματα, τηλεφώνησα στη Λιάνα, γιατί είναι η μόνη ψυχολόγος που ξέρω και της έχουμε μιλήσει με τον Νικ. Η κοπέλα του ξαδέρφου μου είπε ότι θα ήταν κάτι που θα μπορούσε να ξεπεράσει σιγά σιγά και ότι το να την αναγκάσουμε να μπει σε ένα αυτοκίνητο θα ήταν ακόμα πιο τραυματικό.

Χρόνος, είπε, δώστε της χρόνο.

«Πήγε καλά, νομίζω», απαντά η Χάρμονι στην ερώτηση του φίλου μου, επαναφέροντάς με στην πραγματικότητα. «Ήταν συμπαθητική και κατανοητή».

«Υπέροχα», της πιέζω το χέρι μου στον ώμο χωρίς πολλή δύναμη, γιατί έχει χάσει πάρα πολλά κιλά στο νοσοκομείο και, αφού τρώει λίγο, φαίνεται ακόμα πιο αδύνατη από ό,τι ήταν ήδη.

Φαίνεται εύθραυστη.

«Είναι», μου χαρίζει ένα ελαφρύ χαμόγελο. «Μου είπε ότι πρέπει να κλωτσήσω τους πισινούς σας και να σας αφήσω, οπότε φαίνεται καλή θεραπεύτρια», αστειεύεται.

Ο Νικ κι εγώ γουρλώνουμε τα μάτια μας σχεδόν ταυτόχρονα και εκείνη γελάει.

«Τις έχεις μιλήσει για τους πίνακές σου;»

Εκείνη αρνείται.

«Πάμε σιγά σιγά», μουρμουρίζει.

Η αλήθεια είναι ότι οι πίνακες της Χάρμονι είναι ανησυχητικοί. Όταν ο Νικ πρότεινε να ζωγραφίσει τους φόβους της, δεν πίστευα ότι θα δεχόταν, αλλά το έκανε. Έχει κάνει τρεις πίνακες μέχρι τώρα, όλους σε σκούρες αποχρώσεις, και κάθε φορά που τους βλέπω, μου ανακατεύεται το στομάχι. Ο πρώτος από αυτούς τις προκάλεσε κρίση πανικού, λόγω της κόκκινης μπογιάς.