Μπαρόκ (Lust #2)

Έξτρα 4

Χάρμονι.

Παντρευτήκαμε πριν από τρεις μέρες και δεν μπορώ να πω ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ, λαμβάνοντας υπόψη την τεράστια κοιλιά που κουβαλάω και τις επίμονες κλωτσιές των κοριτσιών.

Έχουμε ήδη αποφασίσει για τα ονόματά τους, και παρόλο που δεν μπορούσα να εκπληρώσω την στιγμιαία επιθυμία μου να αποκτήσουν και οι δύο ονόματα Ρωσίδων που ήταν σημαντικές στην τέχνη - επειδή μερικά από αυτά ήταν φρικτά - είναι και τα δύο ονόματα όμορφα.

Ακόμη και από λίγες μέρες πριν παντρευτούμε - καθώς είμαι ήδη στο τελευταίο στάδιο της εγκυμοσύνης και μου έχουν δώσει άδεια από το μουσείο - δεν κάνω τίποτα άλλο από το να είμαι στο σπίτι, να τσακώνομαι με τους Ρώσους και τη σαύρα και να προσπαθώ να διακοσμήσω το δωμάτιο των διδύμων όταν δεν με βλέπουν.

«Χάρμονι!»

Αν και δεν είμαι τόσο τυχερή, γιατί πάντα με ανακαλύπτουν.

«Χρειάζεσαι τίποτα, αστυνόμε;» Φοράω το πιο αθώο και γοητευτικό μου χαμόγελο και γυρίζω, ακόμα με το πινέλο στο χέρι, περιγράφοντας λεπτομερώς μερικά από τα πράγματα που ζωγράφισαν, γιατί είμαι καλλιτέχνης και τελειομανής και οι κόρες μου δεν μπορούν να έχουν δωμάτιο με άσχημη διακόσμηση. Όχι, αρνούμαι.

«Τα πόδια σου είναι πολύ κοντά στις σκάλες και σε ξέρω», επισημαίνει. «Ελπίζω να μην έκανες πράγματα που είπαμε να μην κάνεις».

«Πώς τολμάς να το σκέφτεσαι αυτό για μένα;» λέω με δυσπιστία. «Αφού εγώ είμαι ο πιο υπάκουος άνθρωπος που ξέρεις».

«Είσαι ένα ξεδιάντροπο λαγουδάκι και το ξέρεις», μου λέει και πλησιάζει για να δει αναλυτικά τι έκανα. «Δεν μπορείς να συνεχίσεις με αυτό, μωρό μου, και το ξέρεις».

«Απλώς βαριέμαι», παραδέχομαι, «και δεν μπορώ να κάθομαι ήσυχη και να μην κάνω τίποτα. Ακόμα και ο Σκολ κινείται περισσότερο από μένα και είναι συνήθως καθιστική σαύρα».

«Χαμαιλέοντας».

«Έχουμε αυτή τη διαφωνία εδώ και πέντε χρόνια, Νικ, και εκείνος θεωρεί τον εαυτό του σαύρα. Ας είναι».

Ο αστυνόμος με τα γκρίζα μάτια μου χαμογελάει ελαφρά και η μικρή άσπρη μπάλα που μου χάρισαν για τα γενέθλιά μου μπαίνει στο δωμάτιο των κοριτσιών.

«Ο Καντίνσκι θέλει να συνεισφέρει στην τέχνη της, προφανώς».

Προσπαθώ να σκύψω για να το σηκώσω, αλλά είναι σχεδόν αδύνατο, γιατί με εμποδίζει η τεράστια κοιλιά μου να το κάνω. Ο Νικολάι το προσέχει και παίρνει τη λευκή γούνινη μπάλα για να μου τη δώσει. Το λαγουδάκι τσιμπάει την άκρη των ξανθών μου μαλλιών καθώς το χαϊδεύω.