Μπαρόκ (Lust #2)

Κεφάλαιο 24

Φτάνουμε στο κλαμπ λίγο αργότερα. Οι τρεις μας βγαίνουμε από το αυτοκίνητο και δεν αργώ πολύ να μείνω περικυκλωμένη ανάμεσα στα δύο τεράστια σώματα.

Χαιρετάμε τους ίδιους ανθρώπους όπως πάντα και αυτή τη φορά, αφού δεν χρειάζεται να περιμένω να έρθουν, είναι περίεργο να πάω κατευθείαν στη σκηνή, αλλά το παίρνω ήρεμα.

Αρχίζω να χαλαρώνω όσο περιμένω να ετοιμάσουν τα πράγματα και παρόλο που οι ώμοι μου είναι ακόμα τεντωμένοι, νιώθω το κεφάλι μου να σταματά σιγά σιγά να πάλλεται, ενώ απορροφώ τους ήχους του περιβάλλοντος.

Μου ζήτησαν να μείνω στα γόνατα, στο πλάι ενός από τα τραπέζια bondage και συμμορφώνομαι. Σήμερα δεν θέλω να γίνω επαναστάτρια, δεν θέλω τιμωρία — γιατί δεν είμαι σίγουρη ότι το μυαλό μου είναι αρκετά δυνατό για να το αντέξει και νομίζω ότι γι' αυτό δεν προσπαθώ καν να προκαλέσω αντίδραση.

Δεν είναι ηλίθιοι. Ξέρουν ότι η μέρα μου ήταν χάλια και αυτό ήταν ξεκάθαρο όταν αποκοιμήθηκα για να έρθω στο κλαμπ.

«Αγάπη», ο Νικολάι στέκεται μπροστά μου και σηκώνω το βλέμμα από τα μαύρα παπούτσια του, τα πόδια του καλυμμένα με στενό παντελόνι, τη ζώνη στο ισχίο, το λευκό πουκάμισο και τέλος, το πρόσωπό του, «σήκω», απλώνει το χέρι του προς την κατεύθυνση μου και το παίρνω. Ένα από τα χέρια του τυλίγεται γύρω μου για ένα δευτερόλεπτο, τα δάχτυλά του σκάβουν ανάμεσα στις ωμοπλάτες μου και τα γκρίζα μάτια του συναντούν τα δικά μου.

Έχουν μέσα τους ηρεμία, παρόλο που είναι ένα καταιγιστικό χρώμα και μου θυμίζουν το ασήμι στην πανοπλία σε πολεμικούς πίνακες. Χάνομαι μέσα τους για ένα λεπτό, λες και μπορούν με κάποιο τρόπο να με ζεστάνουν μέχρι να εξατμιστούν οι φόβοι μου, και μετά, χαμογελάει.

«Νικ, θέλεις να αρχίσεις;» Η φωνή του Αντρέι με αποσυνδέει από τον κόμπο των συναισθημάτων και τον κοιτάζω. Έχει ένα σχοινί από βαμβάκι και λίκρα στα χέρια του και ένα από εκείνα τα μαχαίρια που έχουν άλλες λειτουργίες, αλλά είναι πάντα καλό να βρίσκονται κοντά όταν κάνεις σκηνές με δεσμά. Δεν έχει σημασία αν είναι μόνο μερικές στροφές του σχοινιού γύρω από τους καρπούς, αν ο υποτακτικός πάθει κρίση πανικού ή η σκηνή καταστραφεί για κάποιο λόγο, πρέπει να μπορείς να το διακόψεις γρήγορα και να ξεφύγεις από τον κίνδυνο που οι περιορισμοί μπορεί να συνεπάγονται.

Το ότι το απέτρεπαν αυτό είναι καθησυχαστικό.

«Σκοπεύουμε να σε δέσουμε λίγο, λαγουδάκι», μου λέει ο Νικολάι, παίρνοντας τον περιορισμό που του προσφέρει ο Αντρέι. «Χρειάζομαι την λέξη σου τώρα».