Mavi

İşe Yaramaz

"Senin ki kapıda."

"Kim? Umut mu?"

"Evet. Yanında da Buse malı var."

Derin bir nefes aldım. Üzülmeye bile hakkım yoktu ama duygularımı kontrol edemezdim.

"Boşver Gizem. Biz kendi hayatımıza bakalım."

"Şu Umut'ta tam bir mal. Birbirlerine uygunlar yani."

"Tamam Gizem duyacaklar şimdi."

"Uzaktalar. Aha gördü bizi."

"Bize doğru geliyor."

Heyecanla gerildim.

"Yaklaştı."

"Gizem sus artık."

"Günaydın." Umut'un sesi neşeli geliyordu.

"Günaydın." dedim ama Gizem cevap vermedi.

"Nasılsın Mavi?" Umut saçlarımı okşadığında kalbim yerinden çıkacaktı sanki.

"Şunu yapmasana artık. Karşında beş yaşında çocuk var sanki." dedi Gizem sertçe.

"Rahatsız mı oluyorsun Mavi?"

Kafamı iki yana salladım.

"Sanki rahatsız olsa söyleyecek. Sen yapma arkadaşım."

Gizem Umut'a çok bilenmişti.

"Sana ne oluyor Gizem? Ne bu sinir?"

"Sabah sabah meymenetsiz yüzünüzü görünce böyle oluyorum. Kusuruma bakmayın."

"Derdin ne Gizem?"

"Tamam uzatmayın artık."

Umut tekrar saçlarımı okşadı. Sonra elini omzuma attı.

"Gel Maviş." dedi.

Biz önden Gizem ise homurdanarak arkadan geldi. Umut'la mesafe koymak isterken Umut eskisinden daha samimi davranmaya başladı. Her fırsatta ya saçlarımı okşuyordu ya omzuma dokunuyordu. Her seferinde heyecanlanıyordum. Okul bitiminde Umut birlikte dönmeyi teklif etmişti ama istemedim. Onunla birlikte geçen zaman bana iyi gelmiyordu. Onun Buse'yi sevdiğini bildiğim halde aptal kalbim umut etmeye devam ediyordu. Bahçede Gizem'i beklemeye başladım. Az sonra çalan telefonumu cevapladım.

"Mavişim."

"Neredesin Gizem?"

"Annem geldi canım. Selen bacağını kırmış. Acele hastaneye geldik. Kusura bakma şimdi aklıma geldin."

"Sorun değil. Selen nasıl?"

"Domuz gibi. Okulda voleybol oynarken düşmüş."

Hafifçe güldüm.

"Kardeş sevgin gözlerimi yaşartıyor."

"Ah Mavişim kardeşim sen olsan pamuklara sarardım seni."

"Canım benim. Ama bunu Selen'e söyleyeceğim."
Güldü.

"Sen ne yapacaksın peki? Anneni ara."

"Tamam. Şimdi kapatıyorum. Yarın görüşürüz."

"Tamam Mavişim. Öpüyorum."

Gizem kapatınca annemi aradım. Ama açmadı. İki kere daha denedikten sonra sesli mesaj bırakıp bahcedeki banklardan birine oturdum. Aradan geçen bir saate rağmen annem aramamıştı. Telefona tekrar komut verdiğimde açılmadığını fark ettim. Tekrar tekrar denedim ama açılmadı. Yavaş yavaş tedirgin olmaya başladım. Etrafta kimse var mı diye dinlemeye başladım ama hiç ses yoktu. Sadece yoldan geçen arabaların sesleri vardı. Eski evimizin yolunu biliyordum ama yeni evin sadece semtini biliyordum. Tedirginliğimi bastırıp ayağa kalktım. Değneğimle okula geri döndüm. Kapı kilitliydi. Umut'u reddettiğim için pişman olmaya başlamıştım. Tekrar banka oturup beklemeye başladım.