Mavi

Çok Sev

"Aren?"

"Mavi'm."

Dönüş yolundaydık.

"Melisa senin uzun zamandır mutsuz olduğunu söyledi."

"Boş yapıyor o sen aldırma."

"Ne oldu Aren? Bana anlatamaz mısın?"

"Yavrum önemli...

"Aren. Bana güvenmiyor musun?"

"Tabi ki güveniyorum. Ama geçiş gitmiş hepsi."

"Ben seninle ilgili her şeyi merak ediyorum ama sevgilim."

Aren dudaklarımı sıkıştırdı.

"Sevgilim diyen ağzını yerim senin. Ne istersen anlatayım."

"Sadece neden mutsuzsun öğrenmek istiyorum."

"O zaman seni bir yere götüreceğim."

"Şimdi mi?"

"Olmaz mı?"

"Annem merak eder."

"Ben mesaj atarım onlara."

Aren tek eliyle elimi tuttu. Elimi öptü. Uzun bir süre yol aldık. Sonunda durduğunda uyumak üzereydim.

"Geldik."

Arabadan inince deniz havası yüzüme çarptı.

"Aren denize mi geldik?"

"Bu kadar mutlu olacağını bilseydim çok önce getirirdim."

"Ben denizi çok severim. Çocukken babamla gelirdik. Onunla ilgili hatırladığım nadir anılardan."

Aren yanıma gelip elimi tuttu.

"Gel haydi."

Yürüdükçe dalgaların sesi çoğalıyordu. Deniz havasını ciğerlerime çektim.

"Gel oturalım şuraya."

Aren oturup beni yanına çekti. Omzuma sardığı örtüye sığındım iyice. Artık sadece dalgaların sesi vardı.

"Çocukken bizde babamla gelirdik. Annemde olurdu tabi."

Aren sıkıntıyla iç çekti.

"Annem çok hastaydı o zamanlar. Çok hatırlamıyorum onu ama buraya geldiğimizi hatırlıyorum. Annem burada oturur, biz babamla sahilde oynardık."

Çocuk Aren'i merak ettim.

"Muhtemelen çok huysuz bir çocuktun."

Güldü.

"Öyleydim sanırım. Annem öldükten sonra iyice abarttım. Herkese, her şeye o kadar öfkeliydim ki mutlaka bir arıza çıkarırdım. Babamın burnundan getirirdim. Tam bir problem çocuktum."

"Bana yaşadığı acıyla baş edemeyen bir çocuk gibi geldi."

Elimi tuttu.

"Öyleydim. Kalbime düşen ateşle ne yapacağımı bilmiyordum? Anneme olan özlemim öfkelendiriyordu beni. Öldüğü için anneme bile kızıyordum."

Aren'in elini öptüm.

"Canım sevgilim benim."

"Ben böyle olunca baş edemediler benimle. Babam günden güne sessizleşiyordu. Sonra bir gün yanında bir kadınla geldi eve."

"Kim?"

"Üvey annem." dedi. Sesi alaycı geliyordu ama gerçekte öyle hissettirmiyordu.

"Öyle masallardaki gibi kötü biri değildi tabi ama çok gençti. Baş edemedi benimle. Bende annemin yerine gelen bu kadını kabullenemedim. Daha çok hırçınlaştım. Ben içimdeki öfkeyle boğuşurken birden kendimi yatılı okulda buldum."

"Artık babamı da kaybetmiş gibi hissediyordum. Sadece hafta sonları eve gidiyordum. Orada da onlara hayatı zorlaştırmak için elimden gelen her şeyi yapıyordum."

"Fark edilmek istiyordun." dedim sessizce.

Şakağımdan öptü.

"Öyleydim. Ama görmediler Mavi. Beni şımarık bir çocuk diye geçiştirdiler. Onlar beni görmedikçe hep daha fazlasını yaptım. Ama bir gün babamla o kadını konuşurken duydum. Kadın benden şikayet ediyordu. Babam sessizce dinledi. Ama kadın susmadı. Sonunda babam patladı. Annem yerine ölmeyi dileğini söyledi. Çünkü annem değil o ölseydi benimle uğraşmak zorunda kalmazmış."

"Aren...

"O gün anladım. Babam benden ölmeyi dileyecek kadar sıkılmıştı."

"Sevgilim. Böyle düşünme ne olur? Sinirle söylemiştir."

"Belki öyle ama işe yaradı. O günden sonra hiç sorun çıkarmadım onlara. Sadece talimatlarına uydum. Artık istedikleri çocuk olurken...

"Yalnız kaldın."

"Yalnız kaldım." dedi sessizce.

"Zamanla alıştım tabi. Bugün tanıştığın arkadaşlarım o zamanlar girdi hayatımı. Ailem gibi sarıldım onlara. Onlarlayken düzeliyordu sanki her şey. Ama onlar yokken yine yalnızdım."

"Canım." Başımı omzuna yasladım.

"Ben elimden geldiği kadar uslu oldum ama bu kadını tutmaya yetmedi. Ben liseye geçtiğimde evi terk etti. O zaman babamda benim gibi yalnız kalmıştı. Ama onun için baş etmesi zor oldu. Ben içimde ne yaşıyorsam o dışından yaşıyordu. İçten içe bir yalnızlığı paylaşıyorduk. Ve bu ortak yalnızlık beni ona daha yaklaştırıyordu. Sonra annen girdi hayatına."

"Ve aslında ortak yaşadığımız hiçbir duygunun olmadığını anladım. Babam hayata yeniden dönmüştü ve ben hep olduğum yerde saydım. Hiç babam gibi olamayacağımı düşündüm. Ona kızdım. O karısını kaybetmiş bir adamdı ama bende annemi kaybetmiştim. O tekrar eski haline dönerken, bu yalnızlık, karamsarlık benim karakterim olmuştu. O zaman çabalamaktan vazgeçtim. Arkadaşlarımın yanında bile saklayamaz oldum karanlığımı. Hiçbir şey hissetmeden yaşamaya başladım işte. Okul bitti babam şirkete istedi girdim çalıştım. Nur ile nişanlanmam iyi olur dedi nişanlandım. Çocukken benden istedikleri uslu çocuk oldum yeniden."

Aren konuştukça ondaki karanlık bana geçiyordu sanki.

"Sonra seni gördüm. Sen ışıl ışıldın. Kalbimin buzları çatırdadı. Hayatımda ilk kez bir şey istedim. İlk kez biri sadece benim olsun istedim. İlk kez yalnızlıktan korktum. Hep benimle ol beni hiç yalnız bırakma istedim." Nazikçe yüzümü okşadı.

"Canım."

"Ne yaptın bilmiyorum ama iyi ki yaptın. İyi ki girdin hayatıma."

"Seni çok seveceğim Aren."

Yüzümü kendine doğru çevirdi. Dudaklarımdan öptü.

"Çok sev."