Unwanted Wife

Chapter 22

Chapter 22

Why is life testing me so hardly lately? I lost everything, I lost my everything.

"I'm sorry Caleb, ikaw pa ang inabala ko" pagpaumanhin ko sa kaniya matapos niya akong patuluyin sa rest house niya dito sa Batangas.

Sobrang gabi na kami nakarating. I bet na maguumaga na din.

Buti ay natimingan ako ni Caleb, kung hindi. Hindi ko alam kung saan ako pupunta.

" Stop that, matagal ko na nga sana ito ginawa eh. Tanga ka lang masyado" nakapamewang siya sa harap ako habang ako ay nakaupo sa sofa.

Nanunubig ang mga mata ko. Naalala ko na naman ang pagiging tanga sa loob ng apat na taon.

"Ihh" tuluyan na nga akong umiyak, tinakluban ko pa ang aking mukha. "Alam ko naman eh.... Kailangan bang ipamukha sakin?"

"Ghad, ang iyakin mo naman" inamo niya ako, ikinulong niya ako sa mga braso niya.

"Alam mo namang namomroblema yung tao eh" isunobsob ko ang mukha ko sa parteng tiyan niya.

Nakatayo parin kasi siya.

"Okay lang ako, wag mo na ako alalahanin. Salamat na lang" pinahid ko ang mga luhang kumawala sa aking mga mata bago ako umalis sa bisig niya.

"You don't have to pretend that you're okay, I know how hurt you are"

Yun lang ang sinabi niya ay bumalik na naman ako sa pagiyak. Bakit ba ang hilig nilang paiyakin ako.

Nagmahal lang naman ako.

"There's someone who still loves you the way you love everyone. Pagsubok lang yan, kaya mo yang lampasan. Ikaw pa? Babae ka eh" hindi ko alam kung nagaasar ba ito o hindi.

I faced him.

"I think you don't understand" I wiped my tears.

"Anong hindi ko maintindihan? Sige ipaintindi mo"

I just can't explain. How would I supposed to tell him? Ni kahit ako hindi ko maintindihan.

But one thing for sure.

" I don't suit on anyone" lagi naman.

"What? Bagay ka nga sa akin eh" napairap ako ng wala sa oras.

In the middle of my dramas, there he is joking around.

"De seryoso na toh. You made a choice if you'll improve yourself or you want to go back to your habits. Ang pagiging martyr na asawa. "

"We're not married anymore" umiwas ako ng tingin.

" Oh yun pala eh, you made the right decision"

Yeh, right decision.

"Pero kasi, nagbigay siya ng motibo eh. Hinayaan ko na siya pero... Pero sinabi niya sakin na subukan daw namin parehas" nakatingin lang ako sa kaniya habang papatulo na naman ang luha.

Nakikinig lang siya sa akin.

"Ayon, sinubukan ko. Nagwork naman kaming dalawa like for a month and a half. Tapos kahapon? Our supposedly 4th anniversary"

Kapag naalala ko na naman ay hindi ko mapigilan ang maiyak.

"I prepared everything for our dinner date pero hindi siya sumipot. Tapos nung nakauwi ako? Makikita ko lang siya na naglalabas ng init ng katawan kasama ang mistress niya!"

Napasigaw at napatayo na ako sa galit.

"Eh gago pala yang kaibigan ko eh, tama nga lang na hiwalayan mo na iyon. So kung hindi mo pala sila nakita edi hanggang ngayon nagpapakamartyr ka parin? "

Aish ewan ko na! Nababaliw na ako.

Hindi ko alam kung paano ako magsisimula. Paano ko sasabihin sa mga magulang ni Wonu na nagalaga sa akin? Bahala na. Iisipin ko muna ang sarili ko ngayon.

I'm too broke to fix everything. Siguro I need time to heal.

Kasi siguro, tayo din naman ang may dahilan kung bakit tayo nasasaktan. Papasok tayo sa isang sitwasyon, madaling maattach tapos hahayaan na lang natin na saktan tayo dahil tayo din naman ang nagbigay ng opurtunidad sa kanila na gawin sa atin ang bagay na iyon.

Siguro, selfish din ako part na pinagkait ko sa kaniya ang kagustuhan niya.

"Pero wala din naman tayong magagawa eh, nagmahal ka lang. Nagmahal din ang kaibigan ko" love sucks really.

I sighed and controlling myself to stop crying.

"Sige na, sobrang late na. Matulog ka na" he guided me to his room.

"Ikaw? Paano ka?"

Hindi ko naman kayang isuhestiyon sa kaniya na tabi na lang kami. Isang kwarto lang ang mayroon siya.

"Dito na lang ako sa sofa, you sleep there on my bed"

Nakakahiya, siya itong may-ari ngunit siya itong matutulog sa sofa.

"Ako na lang doon, gusto mo?" kahit sa simpleng ganito na lang ay pasasalamat ko na din sa kaniya.

"Doon ka din? Hindi tayo kasya. Patong ka na lang sakin ano?"

Siguro hindi na talaga mawawala ang ganitong ugali ni Caleb, ang magbiro sa usapang seryoso.

"I think you misunderstood Caleb, matulog ka na lang" bago ako humimlay sa kaniyang kama.

"Alright, goodnight." Kinumutan niya ako bago lumapit sa akin at hinalikan ako sa aking noo.

"Heal yourself"

Lumabas na siya at pinatay na din ang ilaw.

My tears starting to fall again. Silent tears hold the loudest pain.

I hope, one day I figure out how to stop settling for less, stop staying in places that never did feel like home and I'm hoping to learn how to be happy, really really happy.

I absolutely must choose myself this time.