Unwanted Wife

Chapter 44

Chapter 44

"Please leave me alone Wonu" sambit ko sa kaniya ng ilapag niya ako dito sa kama.

Nasa dati kaming bahay, nagulat pa ako ng malinis ito na parang alagang-alaga sa linis. Akala ko nga pinarenovate niya ito o kaya ipinagbili dahil sa akala ko ay ayaw niya sa mga bagay na makakapagpaalala sa aking presensya. Kaya how come na so tayong-tayo pa ito at malinis, at hindi din nawala ang mga gamit.

"If that's what you want, pahinga ka muna. Tawagin mo na lang ang ako kapag may kailangan ka hmm" hinalikan niya ako sa aking noo kasabay ang pagpikit ko para damhin ang kanyang halik.

Ang lambot mo Avisa.

Kinumutan niya muna ako at tsaka siya lumabas ng kwarto. Sabay ng aking pagpatak ng luha

I just can't believe it, ngayong alam ko na ang katotohanan hindi ko alam kung paano babalik sa normal ang takbo ng isip ko. Sa sobrang akong binalot ng katotohanan ay parang mahirap ng makawala.

Unti-unting bumabalik sa akin ang nakaraan, kung paano ako maulila sa aking mga magulang, ang mga nais na yakap sa tuwing ako ay malungkot, ang sandigan sa tuwing mundo'y sa akin ay madaya.

Putangina, akala ko pa naman ay makakasama ko sila kapag maayos na ako. Akala ko lang pala.

Ang yabang-yabang ko pa naman dahil nakaya kong bumangon sa kama nang hindi umiiyak, madudurog lang din pala ako ng katotohanan.

Ipinikit ko na lang ang aking mata, gusto ko muna magpahinga. I'm tired of dramas.

Nagising na lang ako ng makarinig ng pagtunog ng aking cellphone sa bedside table. Bumangon ako at inabot iyun.

Alarm pala.

11:45 na pala ng gabi, mahaba-haba din ang itinulog ko. Inilibot ko muna ang aking paningin sa sulok ng bawat kwarto. Napahinto lamang sa malaking picture na nakaframe dito sa kwarto.

Ang wedding picture namin, kitang-kita ang saya sa akin dahil masasabi mo na kapag ngumiti ako ay umaabot ito sa aking mata. Ibinaling ko naman ang tingin sa lalaking katabi ko doon.

Jay Wonu Tiangson, my ex-husband.

Ang kulay kayumanngi niyang mga mata ay nakatingin lang ng basta, ni wala man lang ipinakitang kahit anong emosyon. Nakakapit ako sa kaniyang mga bisig habang siya naman ay nakatayo lang na parang estatwa.

Inalis ko na ang aking tingin at umalis na mula sa kama. Bumaba ako dahil nakaramdam ako ng gutom.

Nakakain na ba si Wonu? Bakit hindi man lang siya nagpukaw. Pagkababa ko ay nakita ko ang rebulto ng lalaking iniisip ko lang kanina.

Nakahiga ito sa sofa at mukang malalim na ang tulog. Sa daming kwarto sa taas ay dito pa talaga niya naisipang matulog.

Umupo ako sa konting espasyo sa tabi niya, halos sakop na nga niya ang sofa sa kalakihan ng katawan niya ih.

Hinawakan ko ang pisngi niya at marahang hinaplos ito.

"Parehas lang pala tayong biktima, mahal." may tumulo na namang butil ng luha mula sa aking mata.

Hindi ko maiwasan ang pagiging ma-emosyon sa tuwing maaalala ko ang sinabi niya sa akin kanina. Parehas pala kaming nasasaktan, ako sa kaniya at siya naman ay sa pagprotekta sa akin.

At ngayon, unti-unting nagtatagpi ang mga larawan sa aking isip.

Pinaslang ng Pamilya Salvitore ang aking pamilya, at ako lamang ang nakaligtas. Kung ganoon, ako din pala ang habol nila.

Patuloy lang ako sa paghaplos ng pisngi ni Wonu hanggang sa magising ito. Ang mapupungay niyang mata ay namumula, hindi ko na naman maiwasan ang pag-iyak.

"Naka-drugs ka ba?" sambit ko habang umiiyak

"W-what? No baby." umupo siya mula sa pagkahiga at isiniksik agad ako sa kaniyang bisig.

"Don't cry, I'm here. I'm not taking drugs baby" gumanti naman ako ng yakap.

Binuhat niya pa ako para makaupo sa lap niya ng ayos, hinalik-halikan pa ang aking ulo na wari ako ay sinusuyo.

Tf, why I am being so emotional? I can't hold back my tears, totoo ngang iyakin ako. Kasi siguro, sa lahat ng pinagdaanan ko, ang pagsuklaman siya ng ilang taon, ang ayawan siya sa buong araw ko, makikita ko na lang ang sarili ko na kumukuha ng lakas ng loob mula sa kaniya.

My greatest love yet my greatest pain.

Ika nga nila, kahit sino pa ang dumating sa buhay mo mapantayan man nila o mahigitan, wala paring tatalo sa the greatest love. That one greatest love na sadyang hinding hindi mo makakalimutan.

"I'm b-being s-so-soft again" I cannot understand my voice anymore. "and I don't want that"

Tuluyan akong umiiling. This can't be.
Humarap ako sa kaniya at siya naman ay hinawakan ang aking magkabilang pisngi, umiiyak din siya katulad ko.

"And I want it, please let me to take care of you again. Hayaan mong gawin ko ang mga bagay na hindi ko nagawa noon." I stared at his lowest point.

Eto yung gusto ko diba? ang mahirapan siya at karmahin sa lahat ng pinaggawa niya sa akin noon.

"Ilang beses kitang hinayaan" tumigil ako saglit at pinagkatitigan ang kaniyang mga mata.

"Hear me out love"

"Ginawa mo ba? Diba mas pinili mo ang saktan ako? Not just by physically but emotionally. Ilang beses Wonu, ilang beses akong nagmakaawa sayo na pakinggan mo din ako, ginawa mo ba?" my voice breaks as I spoke my words.

"I know and I'm such a jerk to do that, right? Nagawa ko lang iyon para protektahan ka, kasi sa lahat ikaw yung ayokong mawala."

"Pero hinayaan mo akong mawala sayo." "Kahit sabihin mo pang ginawa mo lang iyon para protektahan ako pero mas humihigit ang sakit sa damdamin ko."

"I can lose everything, even you. Kahit sobrang hirap, kaya kitang bitawan. Wag ka lang mawala, because you deserve to live your life. You deserve to be happy."

He can lose everything, even me. Wag lang ako mawala sa mundo? Tapos hahayaan niyang mawalan siya? How could this man sacrifice everything just for me to be happy? Am I worth the risk?

"How could I live my life, if my life is you?"

Parehas kaming natigilan sa sinabi ko. Sinabi ko ang kung ano ang nararamdaman ko, nung nag-divorce nga kami halos mabaliw na ako at mawala sa mundo. Ilang problema ang tinahak ko at nagkandagulo-gulo ang buhay ko.

So how could I live my life kung wala siya?

"How could I navigate this world's vastness when every step I take echoes the absence of your presence? How could I find meaning in every moment when my existence feels incomplete without you by my side, for you are the very essence that colors the canvas of my life?"

"How I could???" then I stopped.